woensdag 5 oktober 2011

Ontmoeting van Oost en West; Beardie Girl meets Barzoi Boy

Gisteren was een zeer interessante avond. Sinds ik voor het eerst kennis maakte met kynologie en rassenkennis heb ik de vervelende gewoonte om rassen proberen te herkennen die ik niet vaak zie. Omdat ik te vroeg was voor de agility-les met Keshia stonden we bij het hek te kijken naar de ringtraining waar een van de agility leraren met zijn Laekense herder bezig was, toen een flink uit de kluiten gewassen jonge zwart-bruine hond ons enthousiast benaderde. Alhoewel er wel zeker een hoogteverschil van 20 cm was met het teefje dat in ons dorp woont, zag ik direct dat het een heel mooi gevormde Hovawart was. Mijn spontane reactie had een interessant internationaal gesprekje ten gevolg. Gelukkig was "Mein deutsch wie ein Türke dass sprecht" goed te verstaan.Dex, de 2 jarige reu in kwestie,ging vaker naar shows, haalde ook U-tjes, maar wilde niet zo goed lopen dus plakten ze er maar eens wat extra ringtraining aan vast.
Met de komst van halfzus Suus ging Keshia's en mijn aandacht weer richting Bearded Collies en naar de behendigheid die daarna volgde.
Omdat Keshia best moe was van de les, besloot ik thuisgekomen om gauw even een "rondje om de kerk" met haar te lopen zodat ik haar niet uit haar slaap hoefde te rukken voor de laatste wandeling.
Toen we de bocht met struiken om liepen kwamen we eindelijk de hond tegen die ik al een paar weken wilde ontmoeten.
Een koppel even verderop in de straat met twee Galgo's heeft pas de jongste ( pas 8) van de twee,( de andere is 17) moeten laten inslapen. Manlief vertelde me echter twee weken geleden dat hij ze was tegen gekomen met een nieuwe windhond, een herplaatser. Zijn woorden tegen mij; Z'on grote windhond die jij zo mooi vindt, weet niet wat voor ras". Stilletjes dus hoop! En yep, toen Keshia en ik om de bocht liepen kwam ons een Barzoi tegemoet met zijn baas.
Nu vind ik de Barzoi de mooiste windhond. Ooit zag ik op de tentoonstelling in Echt een mevrouw lopen met twee van deze prachtige dieren, wiens hoofden reikten tot voorbij haar schouders.Ondanks hun machtige aristocratische uitstraling waren de blikken die zij richting hun bazin wierpen innig en adorerend. Iets wat me altijd is bij gebleven.
Zijn bijnaam als de Hond der Tsaren doet hem recht. Dat zie je ook terug op de schilderijen van Yuri Krotov.
Maar terug naar de ontmoeting.
Toen we dichterbij kwamen begon de Barzoi als een "gans te janken"en deed verwoedde pogingen om bij Keshia te komen. De baas hield hem tegen al omarmend en zei me dat hij niet wist of de hond Keshia iets zou doen.
Mijn instinct zei me echter dat de Barzoi niets kwaads in de zin had, eerder onzeker leek want achter de baas om zwaaide zijn staart heen en weer. Bij elke beweging van Keshia, die op een afstandje haar charmes al friemelig in de strijd wierp, moest de baas even de hond weer vastnemen. Dus besloot ik te blijven staan om een praatje te maken over zijn overleden hond en zijn nieuwe huisgenoot, een tweejarige Barzoi reu met een zwart-witte, wat krullerige vacht. De nieuwe baas vertelde dat het een herplaatser was, door een puppyziekte blind aan éen oog en dat de hond heel goed omging met zijn Galgo maar dat deze reactie steeds gebeurde als hij iemand met een hond tegenkwam. Hij verbaasde zich er een beetje over dat ik durfde te blijven staan. Nu moet ik ook bekennen dat dat geen optie was geweest als ik een van de reuen bij me had gehad want die zouden de reactie van de Barzoi waarschijnlijk als te macho ervaren met onvoorziene gevolgen.
Maar onze lichtgewicht Kes vind alle honden even leuk al is ze wat bedeesder bij grotere honden sinds de Landseer bij ons in het dorp iets te enthousiast zijn 65 kilo in de "strijd" wierp. Dus zo bleven we staan op de voor beide honden veilige 1-meter linie.
Al gaandeweg werd de Barzoi rustiger en liet hij toe dat ik hem betastte, aaide en tegen hem en zijn baas sprak. De baas bleek 30 jaar geleden ook al een Barzoi te hebben gehad, zij het toen een roodbruin/wit. Daar had hij mee geshowd en aardig wat prijzen meegehaald.Deze zwart-witte jongen was wat steiler dan hoorde te zijn in de achterhand maar met zijn karakter was niets mis en de rest wordt goedgemaakt door zijn adelijke uitstraling.
Met een "dosvidânja"richting hond, de afspraak om als we elkaar tegenkwamen steeds even bijeen te staan voor een praatje om de hond te leren wennen aan andere honden, vervolgden Keshia en ik ons avondwandelingetje, om thuis nog even na te genieten van een paar bijzondere ontmoetingen.