verandering kost tijd!

Vandaag zou Nelson, Seagull Stardust, 13 jaar zijn geworden. Ik hoop dat zijn zusje en broertje die leeftijd wel in goede gezondheid hebben mogen bereiken...
Nadat Nelson in december 2013, 7 jaar en 2 maanden oud,stierf aan de ziekte Cushing, heb ik besloten dat elk jaar zijn geboortedag de dag zou zijn voor alle honden die lijden aan of gestorven zijn door een auto-immuunziekte.
Een ziekte zoals Cushing, Addison, SLO, kanker die zich als een sluipmoordenaar gedraagt, en een uiterlijk gezonde hond intern sloopt.
Al in 2014 in mijn levenmetbeardedcollies.blogspot.blog no 10, een verhaal met een staartje, schreef ik over deze ziekten, die ontstaan zijn door erfelijkheid.
Door te nauwe lijnteelt, waarbij vaders hun eigen dochters dekten of de dekreu bij meerdere kennels een nestje geeft en er dus meermaals dezelfde voorouders in verschillende kennellijnen van zowel vader als moederhond voorkwamen.
Gekozen omdat ze zulke "mooie genen" hebben of voorvarend op het (inter) nationaal kampioen zijn dat ze door hun uiterlijk hebben gekregen.

Nee, de ouders waren (meestal) niet ziek. Maar zo gaat dat nu juist met auto-immuunziekten!
Ze komen pas jaren later naar buiten als niemand het verwacht....

En ondertussen zijn afstammelingen van de slechte genencombinatie uitgezwermd over de hele wereld.
Talloze pups zijn verkocht aan liefhebbende baasjes die geen flauw vermoeden hebben dat hun pupje een sluipmoordenaar in zich kan dragen, die als ze geluk hebben, zich nooit laat zien.
Maar die, als hij zich wel toont, een lijdensweg voor de hond in kwestie én zijn baasjes in petto heeft.
Natuurlijk, er zijn lijders van een auto-immuunziekte, die door dagelijks dure medicijnen, of een operatie en nazorg, tot hun "oude" dag hun tijd uitzingen.
Maar om even op Cushing terug te komen, de gemiddelde levensverwachting, is na het ontdekken van deze ziekte nog 2 jaar. Mijn Nelson kreeg 2 maanden. In welk zijn karakter de boventoon bleef voeren en hij die mooie lieve beardie bleef die hij was. Terwijl je zijn lijf zag aftakelen, kaal worden,dikke buik maar steeds minder zwaar, liters drinken en plassen om de cortisol die te veel werd aangemaakt af te voeren en je moest als baasje lijdzaam toezien dat hij op weg naar de regenboogbrug was.

Alhoewel al rond de eeuwwisseling duidelijk werd dat er in de genenpoel iets niet goed zat door de toename van zieke honden,werd het snel de doofpot in gestopt. Want je ziet toch wel dat die (kampioens) dekreu of die lieve moederhond te mooi is om een (auto-immuun)ziekte te geven aan hun afstammelingen?

Zieke honden worden dus afgedaan als incidenten. En de passende maatregelen genegeerd want de puppies worden toch wel verkocht. Nieuwe generatie fokkers zie je met onjuiste informatie dezelfde fouten maken. Als je zelf research gaat doen ben je natuurlijk ook not-done in de fokkerswereld. Dus komen er nestjes..
Onwetend nog wat hen en de gezinnen waar de hondjes naar toe gaan, over 3- 4 generaties puppies,dus over pakweg 10 jaar hè, te wachten zal staan...
In de Beardiewereld (en ja ik zal het nu wel weer straks gedaan hebben,) wordt nog steeds ingezet op preventie die te maken heeft met uiterlijk vertoon in plaats van op het uitbannen van genetisch overdraagbare ziekten en versterking van ons mooie ras.
Nee, ik pleit een hond met heupdyplasie, ED of een oogziekte niet goed, maar toch is daar voor de hond zelf in de meeste gevallen mee te leven. (Zelf heb ik een Beardie met hd-D norberg 13, die inmiddels 14 jaar en 3 maanden is)

Maar een hond die bewust een auto-immuunziekte met zich mee draagt, neem je zijn welzijn af!!!!

De Raad van Beheer heeft dan nu wel vastgelegd dat bepaalde combinaties, die dus in het verleden veelvuldig werden gedaan, niet meer mogen ingezet in het fokken. Maar reuen dekken nog altijd in meerdere kennels, waardoor er toch steeds opnieuw inteelt in ons ras blijft ontstaan.
En regels kunnen nog steeds te gemakkelijk omzeild worden als je in plaats van reu Jan, reu Jean of Sean of Johnny, neemt om je kennellijn te waarborgen.
Maar de Bearded Collie fokker, die willens en wetens, die schattige pupjes, met een risico op een auto-immuunziekte, verkoopt aan een gezin met kleine kinderen, dat hoopt een maatje voor het leven te hebben, is in mijn ogen niet meer dan die broodfokker, waarover deze week een reportage op NPO was.

Nelson is nu 6 jaar dood. Verandering kost tijd. Inzicht is nodig. Informatie moet uitgewisseld.Kennis moet gedeeld.
Dat gebeurt nog nauwelijks. Dus blijf ik pleiten voor al die Bearded Collies, die samen met hun baasjes, lijden aan een auto-immuunziekte of er inmiddels, tot groot verdriet, aan gestorven zijn.

"I touch the sky, every night I try to find the brightest star.

you're waiting there for me, so close but still so far"

Een spannende dag voor Suzy

De laatste dag van juni 2019 ging Suzy mee naar de CLUBDAG van de NBCC & BCH in Nijmegen. 
We hadden haar aangemeld voor de inventarisatiekeuring. Ze werd gekeurd door km A. Zoontjens en A.van Bussel. En kreeg een super mooi rapport mee.

Voor Suzy was de dag een sociale uitdaging. Want dat waren wel HEEL VEEL honden om haar heen. Hyper blaffend ging ze in eerste instantie de interactie aan. Nu en dan een snaai als een rasgenootje toch te plots in haar buurt kwam.
Maar ook werden er vriendschappen gesloten. En gedurende de dag werd ze steeds rustiger. Bij de grote groepsfoto zat ze zelfs keurig tussen twee reuen in.
Ook de keuring was een challenge want ze kent het commando "staan" niet. Als iemand haar benadert wil ze ook nog eigenlijk gaan liggen.. Dus moest het wat tactisch aangepakt....Gelukkig kon de keurmeester haar zo ook prima beoordelen. En voor een eerste keer in een "show"ring liep zo ook nog keurig mee. Bij de BBQ aan het einde van de dag, lag ze lekker relaxed bij ons.
De dag was een lange zit...er was Behendigheid, gehoorzaamheid, keuringen, de mogelijkheid voor hoopers en snuffel(water) spelletjes, leuke gesprekken en veel zon, met gelukkig geregeld een lekker verkoelend windje.
Thuis heeft ze eerst de waterbak leeggeslubberd en is toen op haar stekje gaan tukken.

#Seagullmakeyoufeelmylove #AttheBeardieInn

Bearded Collumn©- Nee hoor, mijn hond schooit nooit!

Etenstijd.

Terwijl je het eten staat voor te bereiden, piept er nu en dan een harig smoeltje om het hoekje, met zo'n zwarte of bruine dopneus al snuffelend in de lucht.

Helemaal nu het weer winter wordt. En er traditie getrouw natuurlijk weer verse snert gebrouwen wordt.

Ik houd ze maar te vriend... want ik denk dat ze een moord zouden doen voor dat lepeltje, met stukje worst, door hun eten ;)

Onze Nelson vroeger genoot er altijd van om de soeplepel af te likken en geloof me maar, die was nog schoner erna dan je zelf kon afwassen.

Ook de zelf gemaakte oliebollen aan het eind van de decembermaand zijn geliefd bij de harige viervoeters. Ik zal het nooit vergeten; We zitten aan de koffie met een oliebol erbij. De telefoon gaat ( toen nog zo eentje met een kabel, he) en manlief neemt op. Als hij na het gesprek zijn oliebollen verder wil opeten, is het schoteltje leeg. “heb jij mijn..” maar terwijl dat gevraagd wordt zien we onze Chico zitten..En met de slikbeweging die hij maakt zien we twee bolvormige objecten langs zijn hals naar beneden verdwijnen.

De tijd dat onze kinderen “mama, mogen we een snoepje?”kwamen vragen ligt al weer jaren achter ons, maar op de een of andere manier is dat, in time, overgenomen door de Beardies.

We hebben het We-gaan-slapen-frolicje, een inmiddels al ruim twintig jaar oud ritueel dat zich van pup op pup heeft doorgegeven. En dat ook onuitgesproken binnen een dag bekend is bij onze beardielogeetjes. Die zich, na het afsluiten van de achterdeur, met de anderen samen,de poten uit hun lijf rennen op weg naar hun slaapplekje om maar als eerste het snoepje in ontvangst te mogen nemen.

Die welverdiende dentastix na een kambeurt, die uit de hondenlade in de keuken getoverd wordt en Echt alleen voor jou is!

Regelmatig komt het voor, dat ik,nadat ik alle boodschappen heb weggeruimd ,mezelf een kop koffie sta te maken en ik een tig tal ogen op mijn rug gepriemd voel...

En als ik me dan omdraai dan staan ze daar, met hun tong uit de bek en vragende ogen...zo van ben je niet iets vergeten?

Dat heb je er dus van, als je ze zelf hebt aangeleerd dat ze een kippenpootje krijgen als je boodschappen bent wezen doen.

Of als het tijd is om hun etensbakken klaar te gaan maken.

Geloof me dat vergeet je hier echt niet!

Want een hoog enkel blafje van een kleine zwarte beardiedame herinnert je er wel aan.

En wanneer je op weg gaat naar de keuken, zie je haar al zitten bij het aanrecht. Terwijl de blaffende ouder bruine Beardiedame, de andere harige grijstinten aanspoort te komen en die niet stopt tot dat ook haar bruine vriend is gearriveerd.

En tja.. die oude Beardieman wordt steeds dover.

Eigen schuld hoor want toen die bruine dame nog een pupje was vond je het maar wat leuk dat ze haar maatjes ging roepen. En dat het niet helemaal in overeenstemming was met de “hondse opvoeding” daar dacht je niet aan.

Rituelen en gewoontes sluipen zo nu eenmaal stiekem je leven binnen...

En het blijft zo sneu als je nee moet verkopen tegen iets wat je ze zelf hebt aangeleerd.

Bijvoorbeeld als er geen brood genoeg ( ontdooit) is, wanneer Baas s' morgens zijn werklunch klaarmaakt.

Was het vroeger nog 1 of 2 sneetjes brood voor de reuen...tegenwoordig zijn er 6 gegadigden.

6 zielig kijkende smoeltjes...

Maar op zo'n moment blijkt ook dat het gaat om het ritueel en niet om de inhoud. Want als je dan dat ene kapje brood verdeelt in 6 pietluttige stukjes en ze die geeft dan rennen ze elk tevreden naar een eigen plekje om het met smaak op te peuzelen.

Schooien, dat doen ze hier niet!

“Ja ja”..ik hoor het al denken.

“Nee ze schooien niet...ze vragen! Net als toen de kids om een snoepje kwamen vragen!”

“Ja..ja.. Maar honden gaan steeds dichter bij je zitten, geven pootjes, klimmen op stoelen...

Dat doen kinderen toch niet?

Nou, nee die pootjes geven zag ik de kids inderdaad nooit doen ;)

en wat betreft de rest?

Black Box methode in actie.

Want gooi er nog een stel kwijlende oogjes bij ( hè toe... mam?) en je gaat geheid overstag.

Jammie!

Onze magen zijn weer gevuld. De koffie pruttelt...

Als ik de etensbakken van de honden opstapel om aan het uitdeelrondje te beginnen zie ik hoe de afwachtende harige smoeltjes me langzaam volgen.

“loop maar” zeg ik en de zwerm verspreid zich op weg naar hun eigen stekje om daar geduldig te wachten tot hun bak wordt neergezet.

Terwijl ik de koffie inschenk, luister ik naar hun gesmikkel. En bedenk me dat ik eerdaags weer eens snert moet gaan maken..

©Elizabeth van Mulken-Keur 2018

Bearded Collumn© " Nee hoor mijn hond schooit nooit" is met een foto van onze puppies Sogno en Sirius gepubliceerd in het NBCC clubblad no 6- 2018

In mijn collumn haal ik de Black Box methode aan, hier onder vind je de uitleg;

De Black Box Methode

Er bestaan veel verschillende opvoed/trainmethodes. Peter Beekman werkte de Black Box methode uit. Hij gaat er van uit dat gedrag een natuurlijk iets is en dat de hond dat gedrag vertoond dat hij in de situatie als juist acht,

Gedrag is een reactie beïnvloed door interne en externe prikkels.

De Black Box methode gaat er van uit dat de hond dus zelf op zoek gaat naar de juiste manier om een oefening uit te voeren of een (tussen)doel te bereiken. Wat verwacht de baas dat ik doe?

Hij zal dan verschillende acties gaan ondernemen en onderwijl jouw reactie daarop gaan peilen.

Je wacht hierbij daarom in principe af met belonen tot de hond ( een deel van )de oefening uitvoert op de gewenste manier of een handeling doet die daar heel dicht bij komt. Pas dan geef je de beloning . De hond associeert daardoor steeds de laatst uitgevoerde handeling met de beloning en zal deze gaan proberen te evenaren bij een bepaalde actie (oefening, opdracht,sportactie). Het is heel goed mogelijk om dit te doen met behulp van een clicker wanneer het gebruik hiervan reeds bekend is bij de hond.

Een voorbeeld. Je wilt dat je hond in een cirkel stapt ( en gaat zitten). Je kunt hem er naar toe brengen en dan belonen maar dit betekent niet dat je hond de bedoeling heeft begrepen. Je kunt ook de hond in de nabijheid van de cirkel los laten en afwachten tot het moment dat hij er in stapt. Op dat moment beloon je. Als je dit meermaals geoefend hebt en de hond de opdracht snapt kun je de opdracht verder uitwerken..je wacht nu tot hij zit in de cirkel met belonen. Vervolgens kun je er een commando aan koppelen. Voorbeeld “kring”. De hond moet nu leren dat “kring”betekent in de cirkel gaat zitten. Dit kun je nog verder uitbouwen door bijvoorbeeld een afstand tot de cirkel te creëren. Je gaat op korte afstand van de cirkel staan, geeft de hond de opdracht “kring”en wacht af tot hij in de cirkel gaat zitten en beloond dan. Gaat het goed dan bouw je zo de afstand verder uit.

Wanneer een hond door het zelf zoeken naar de gewenste actie onrust gaat vertonen of er een “gevaarlijke”situatie ontstaat dan moet de baas in kwestie de hond wegleiden zonder te straffen of te belonen en tot rust laten komen. ( even een stukje wandelen, een eenvoudige opdracht laten uitvoeren) en het later nog eens proberen.

© EvMK