woensdag 23 maart 2011

lente

Ha, het is weer lente. Heerlijk is het om s'morgens in alle vroegte, met een net opkomend daglicht, te genieten van de rust en de natuur, zonder het menselijk dagelijks lawaai. Gekwetter van vogeltjes, een mereltje huppelt tussen de struiken met een worm in de bek. Terwijl ik met Keshia relaxed wandel wordt de wereld wakker.
 Vanmorgen liep heel parmantig, gewoon over het pad waar we liepen, een egeltje langs, vast op zoek naar zijn ontbijt, en zich niet eens bewust van ons twee. Zelfs Keshia was zo verbaasd dat ze er niet eens achteraan wilde gaan. We vervolgen onze route stilzwijgend. S'morgens hoeven er geen commando's, slechts een blik of wink is genoeg om de goede richting uit te gaan.

Gisteravond was de tweede les behendigheid met Keshia. Het ziet er naar uit dat in de wintermaanden, toen de cursus even stil lag, Keshia zich het aangeleerde goed heeft laten bezinken. Al de eerste les was een enthousiast commando "paaltjes" voldoende om haar er door heen te sturen. Dat terwijl we de vorige cursus, mede vanwege vrouwtjes onvermogen om van de oude manier (in-uit met handgebaren) over te schakelen naar de nieuwe methode ( sturen door richting blokkeren met je voet, zullen we het maar noemen), nog regelmatig aan het stunten waren. Ook de cat, sprongen en tunnels zijn geen probleem voor onze blaffend enthousiaste beardie. Deze cursus wordt het nog wel werken aan de wip, die ze maar eng blijft vinden en het dak , die ze netjes neemt met raakvlakken als we er kort voor staan maar rennend van een afstandje gewoon het eerste raakvlak vergeet te raken, maar het lichtpuntje is dat ze de het laatste raakvlak wel perfect neemt.
Nu ook nog even werken aan het geblaf. Moeilijk want dit seizoen is er voldoende echo aanwezig. Haar bruine halfzusje Suus en diens zwarte vriendin Roos ( en hun bazin natuurlijk) zijn namelijk ook van de partij.

De kynologe in mijzelf is echter ook een beetje gefascineerd door een ras dat meedoet welke ik nog nooit had gezien of zelfs maar van gehoord. Het is een grote stevig gespierde,imposante hond met iets weg van een Rhodesian Ridgeback qua postuur, bruin gemeleerd ala een jachthond, donkere blaf, 1 blauw en 1 bruin oog. Volgens de eigenaar een canadees/amerikaanse veedrijvershond (koe/paard), dat niet in Nederland erkend is en waarvan er ook nog maar zo'n 25 in Nederland zijn. Deze kleur is niet standaard, er komen ook zwarte en bruine exemplaren voor. De Rasnaam; Catahoula

Enfin, na de wandeling zijn we weer thuis aangelandt. Een paar minuten later loopt ook baas binnen met de "mannen". Na het ontbijt wordt het lenteweer gebruikt om de was weer eens heerlijk in de tuin te laten droogwaaien. Zodra Nelson mij ziet lopen met de wasmand stapt hij in zijn rol van Beschermer van de Wasvrouw. Huppelend naast me op loopt hij mee naar de achtertuin en terwijl ik de was ophang ligt hij aan mijn voeten de boel in de gaten te houden. Meteen nadat ik zeg dat ik klaar ben, volgt er een vrolijke blaf waar mee hij Keshia stimuleert om even een partijtje te komen ravotten in het nog natte gras. Terwijl ze met zijn tweetjes bekvechten over een gevonden tak, waarbij Keshia het niet schuwt om die door middel van vieze standjes te veroveren, sta ik genietend, met mijn tweede kopje koffie van de dag toe te kijken.
Ik had gepland Keshia te kammen maar het wordt even wachten tot  ze droger is. Over een uurtje is het  lekker warm in de tuin en kan de achterdeur open. Ik weet nu al dat Dobby dan zich uitstrekt op de drempel om daar van het zonnetje te gaan genieten....
HA de lente is begonnen!!! Eindelijk!

vrijdag 18 maart 2011

De gebeten hond

Mensen die honden hebben zijn altijd van mening dat hun honden de allerliefste wezens zijn in de wereld. Vaak kunnen ze zich dan ook niet verenigen met mensen die vinden dat wanneer een hond zich niet gedraagt dat hij dan het veld maar moet ruimen.Nou van de week was er een moment waarop ik als bazin van drie allerliefste ( altijd luisterende, uhm) beardies ook zo'n kreet over mijn lippen liet komen dat mijn hond "DE DEUR UIT"ging.
Er wordt wel eens gezegd dat ongelukken nooit alleen komen en iedereen kent ook wel het gezegde"haastige spoed is zelden goed"! Juist!
Een uurtje voor ik de deur uit moest gaan besloot ik nog even de rolluiken boven open te maken en vanwege het lekkere lenteweer een paar ramen te openen. Ook zo op de zolder van dochterlief ,waar bleek dat ze weer stiekem voor haar uitzet aan het sparen was. Met een stel glazen in de hand ging ik nog vrolijk de trap af...om vervolgens de glazen uit mijn handen te laten vallen zodat ik niet de gehele trap af donderde. Die glazen vielen helaas erg ongunstig op de balustrade en zo op de volgende trap. Wonder boven wonder was ik niet in het glas gevallen en had ik op dat moment alleen een fiks geschaafde bloedende
(en gekneusde) arm, vooral opengehaald aan de sierpleisterwand en de traptreden.
In de paniek, die daarop ontstond, besloten de twee bruine beardies mijn kant op te zoeken, wat helaas juist de verkeerde richting was, vanwege alle glasscherven op de trap. Zoon kreeg het voor elkaar om Keshia en Nelson richting woonkamer op te dirigeren maar Dobby bleef volhardend in zijn besluit de trap verder op te klimmen, in zijn idee weg te kunnen  vluchten van het onheil en de hectiek.
Terwijl er gezocht werd naar een veger en blik om de glasscherven te verwijderen, moest er een oplossing komen voor Dobby. Mijn besluit om hem aan zijn halsband mee te leiden naar een veiligere plaats, weg van de glasscherven, was echter niet een verstandige, want gesterkt door zijn stress-angst, draaide hij bliksemsnel zijn hoofd en beet me diep in mijn al pijnlijke pols. Door mijn gil besefte hij volgens mij pas wat hij had gedaan en vluchtte, gelukkig de goede richting , de woonkamer in om daar in een ver hoekje ingedoken weg te kruipen. Snel snel de ergste glasscherven weggehaald ,ook al vond zoonlief het stromende bloed uit mijn pols erg eng en toen moest er toch EHBO aan te pas komen. Eerst de hele arm maar schoongespoeld met kraan en gekookt water en daarna had ik toch even hulp van mijn 12 jarige kanjer nodig want zelf een flinke scheut sterilon en een stel pleisters, dat lukte me even niet! Gelukkig dus zoonlief wel ( al stond ie erbij te griezelen).
Met een kop koffie en een dikke mams-zoon knuffel gingen we daarna de schrik maar even te lijf.
S'middags bleek dat mijn laatste Tetanusinjectie al meer dan 11 jaar geleden was en dus maar even langs de dokter, de assistente uitgelegd wat gebeurd was en ja hoor, een injectie. Nou ben ik niet bang voor een spuitje maar wat baal ik nu al drie dagen dat ik hem ben wezen halen, eerst een dikke blauwe arm ervan, sinds gisteren mijn hele arm onder de uitslag. Internet meldde dat dit de bijwerkingen zijn en dat ze sterker kunnen zijn als je afweer zwak is ( leuk om achteraf te lezen, als je net een paar dagen beter bent van de griep). Gelukkig hoef ik hem pas weer te herhalen in 2021!
En Dobby? ......
Na mijn eerste reactie dat ik hem nu de deur uitgooi én hem de rest van de dinsdag negeren, is hij nu al een paar dagen lang zo poeslief mogelijk om "het goed te maken" met me. En ik denk dat ik zijn excuses maar ga accepteren. Ook al zal mijn pijnlijke arm me nog wel een aantal dagen eraan herinneren dat ik de gebeten hond ben.