donderdag 16 oktober 2014

Een verhaal met een staartje ©EvMK2014

Even een verhaal met een staartje.

Vandaag 16 oktober 2014 zou mijn mooie zwarte beardiemanneke Nelson 8 jaar geworden zijn. Ware het niet dat Seagull Stardust 8 jaar geleden geboren werd met een verborgen gebrek in de vorm van een sluipmoordenaar die zich pas toont als uiterlijk lijdt onder innerlijke wanorde; Cushing's Disease.

Deze aan het Cortisolhormoon gerelateerde auto-immuunziekte , die in de hondenwereld nog geen predicaat Erfelijk draagt, is wel toevallig exact het tegenovergestelde van de inmiddels bij Bearded Collies bewezen erfelijke ziekte Addison.Welke niet alleen aantoonbaar kan worden gelinkt aan dezelfde voorouderlijnen. En is net als vrijwel alle auto-immuunziekten het resultaat van te nauwe lijnteelt met of door uitsluitend inteelt ( =incest) en dat herhalend in meerdere generaties.

Deze inteelt/ nauwe lijnteelt kwam tot de laatste eeuwwisseling veelvuldig voor bij de Bearded Collie. Vooral om die Beardie te fokken met het mooiste uiterlijk, want die werd gezien op shows en zijn/haar afstammelingen gingen de rest van de wereld over om elders de populatie Bearded Collies uit te breiden.
Juist op het moment dat afstammelingen van deze wereldreizigers zich weer gingen inmengen in de Europese populatie begonnen ook de eerste gevallen van auto- immuunziekten zoals Addison, Cushing en SLO zich te laten zien.

Gezien de leeftijd van de zieke honden ( meestal rond 6-8 jaar) werd dit vaak ( bewust) afgedaan als een incident En werd die "kampioensreu"die toevallig wel de vader is van de zieke hond nog gewoon onbeperkt ingezet als dekreu in verschillende lijnen.Daarmee niet alleen een nauwe lijnteelt in de toekomst in de hand werkend, maar als je kijkt naar de ziekte Addison, dat wordt overgebracht door autosomale recessieve overerving op interacting loci, het risico vergroot, dat dragers lijders worden, omdat de daartoe doende fokgerelateerde informatie is achtergehouden.

Als je beseft dat het tientallen jaren duurt om iets in een ras te fokken, goed of fout bedoeld, dan kun je je voorstellen dat, zelfs met het verbod op inteelt door de Raad van Beheer en het uitsluiten van bepaalde honden/lijnen, het een evenveel aantal jaren duurt om het probleem op te lossen. En dan alleen als informatie binnen de fokkers (in spe)/eigenaarswereld ook werkelijk wordt uitgewisseld, zodat er ook op geanticipeerd kan worden, zeker met de wetenschap van nu.

De Bearded Collie populatie is groot genoeg om niet langer alleen gebruik te hoeven maken van dat zeer selecte groepje, zodat de genenpool verbreed kan worden, de inteeltfactor wordt verlaagd en de verwantschapsgraad verhoogd om de risico's op ziekten te verlagen. Want is het doel niet "het instandhouden en bevorderen van het ras Bearded Collie met het streven naar een zo goed mogelijke gezondheid en welzijn" Uiteraard moet dit met beleid, want de Bearded Collie moet wel de Bearded Collie blijven!

Maar doet niemand iets, dan zal ook ons ras zichzelf gaan "saneren". In probleemlijnen zullen steeds minder pups levend ter wereld komen (omdat in de baarmoeder al een "selectie"plaatsvindt). Er ontstaan steeds vaker en nieuwere gezondheidsproblemen die niets te maken hebben met de leeftijd van de hond of de sexe.En uiteindelijk zal het ras zelfs kunnen uitsterven.Iets om over na te denken!

Zolang uiterlijk vooralsnog voor gezondheid gaat bij de Bearded Collie, zullen we helaas nog vele gevallen tegenkomen met auto-immuunziekten als Addison, Cushing, SLO en wie weet wat meer.

Mijn hart gaat, daarom speciaal vandaag, uit naar al die Beardies die kampen met zo'n ziekte, door een verborgen gebrek er moedwillig nog aan zullen gaan lijden.En ook naar hun baasjes ( omdat ik weet hoe het voelt), die ermee geconfronteerd worden dat ze hun hondse kameraadje, ondanks de beste zorgen, veel te vroeg moeten zien doodgaan.

Uit liefde voor Nelson, het ras en alle Beardies, die mijn leven delen, deelden en nog zullen delen.

©EvMK2014

"I touch the sky
every night I try to find the brightest star
you're waiting there for me
so close but still so far.......
some day when I wake before the sunrise
dreaming wishing I could hold back time
that you might never have to live without me
we can see our lives in Stardust written in the sky"
( lyrics from Stardust by Anouk-NL)

maandag 12 mei 2014

uitwaaien en zandhappen

Zoutelande 2014

Zoonlief vroeg wat gaan we doen dit weekend? Uitwaaien en zandhappen, zei ik. Naar camping De Boogaard in Zoutelande.

Die van daar Boven namen dat letterlijk want het waaide stevig. Gelukkig ging van de 90% kans op regen 90% langs ons heen of kwam naar beneden als we in de caravan zaten met eten of een spelletje spelen. Maar een tent opzetten werd na een poging maar gestaakt. Nienke's eerste strand en caravanvakantie had echter meteen een cursusje "windproof" in petto.

Dobby dook nog geen 5 minuten op het strand al meteen de golven in en de meiden hadden de grootste pret met de wegrollende (schuim) balletjes vangen. Dochter maakte filmpjes van de blaffend enthousiastelingen. Man en zoonlief bedwongen de pier en natuurlijk moesten we ook even weer proeven aan lekkere zeeuwse bolussen.

In de nacht van zaterdag op zondag kregen we nog een stevige zuidwesterstorm ( wdkr 7-8 met rukwinden van 80km of meer) over ons heen. Nienke kroop maar lekker veilig aan mijn voeten op bed en tukte daar verder.... Maar zelfs moederdag werd niet vergeten.

Trots ook op mijn ventje dat hij zondag ons met caravan weer veilig naar huis heeft gereden, vertrokken met zuidwest 7 in de rug maar "aan wal"gelukkig ietskes minder wind. En Nienke heeft dankzij een halfje primatour en zittend op de achterbank tussen de twee vrouwtjes de tripjes goed doorstaan.

Het was een heerlijk weekend en had ik al zorgen.... dan zijn die nu weggewaaid!

woensdag 19 maart 2014

Gemeenteraadsverkiezingen 2014

Stemmen. Strakjes want dochter mag voor de eerste keer gaan.Geloof dat iedereen hier wat anders gaat stemmen.

Welke stemwijzer ik ook kies..,
hoeveel foldertjes en aansprekers ik ook heb gezien/gehoord.ik kom altijd weer in hetzelfde kamp terecht, zij het dan dat de partij die ik vroeger vanwege haar idealen stemde niet meer kies sinds de goede landelijke leiders "met pensioen"zijn gegaan.

Stemwijzer Sittard-Geleen; veel vragen over zaken die al bekonkeld zijn...moeilijk opgesteld voor zij die het Nederlands en/of de politiek nog niet zo beheersen.
Sittard-Geleen wil zich op de kaart zetten met de ( in mijn ogen nog mislukte) sportzone en het pimpen van Sittard-city, voorbijlopend aan de mogelijkheid om landelijk op de kaart te komen met een ijshal.
Situatie in de kernen wordt aangepast in samenwerking met dorpsplatforms die de eigen kern 55+ maar al te graag voortrekken.
Oké ook voor de jeugd lopen er projecten maar
HALLO, er wonen ook nog mensen van 25-55 jaar in de gemeente hoor!

Ook de hondenbezitter komt er weer bekaaid af...de ( alweer verhoogde) hondenbelasting verdwijnt in de algemene pot, er zullen geen losloop gebieden worden gerealiseerd want dat staat niet in het beleid van S-G, maar ze kunnen zelfs niet zorgen voor veiligheid voor mens en dier getuige de glasscherven en andere zooi van de carnaval die in ons dorp nog overal ligt en waaraan zich al twee van mijn honden een poot heeft opengehaald.
Waar blijft respect voor de medemens?

Alle partijen pochen met paradepaardjes maar geen enkele partij zal in cijfers gemeten een begroting opstellen waarin uitleg wordt verschaft over de zorg die strakjes door de gemeente moet worden verzorgd.Is gratis parkeren nu zo'n heet issue, als de voorzieningen niet worden verbeterd?

Een vraag sprong eruit in mijn ogen uit...moet de gemeente blijven meebetalen aan Fortuna.
NEE, als het te moeilijk is voor de gemeente om de afvalheffing voor alle adressen 15 euro p/ jr te verhogen zodat wij als hondenbezitters niet langer meer gediscrimineerd worden, dan mogen de voetballers en fans zelf opdraaien voor de kosten van voetbal, stadion en beveiliging. Daar hoef ik dan niet aan mee te betalen! Ik haat voetbal!

Maar om me bij het kiezen nu alleen te laten leiden door deze vraag...DAT gaat me nu ook te ver.
Dus ik geef mijn stem aan die partij die ik zelf heb uitgekozen EN aan een vrouw.
Voor iedereen die gaat stemmen vandaag; neem de voor jou verstandige keuze!

woensdag 26 februari 2014

Spiritueel encounter

Inmiddels is het nieuwe jaar alweer zo'n twee maanden oud. Toch bedruipt me het gevoel dat hoofdstuk 2013 nog niet is afgesloten. Natuurlijk had het voorgaande jaar zijn ups en zijn downs. Maar om de ups echt te herinneren moet er gebladerd worden door de foto's.
Alleen al vanwege de immense impact op emotioneel gebied dat 2013 inhield,met op de valreep naar het heden verdriet om een te jong gestorven,geliefd huisdier. En het is wel eens, dat ze zeggen, dat je pas verder kunt gaan met een nieuw hoofdstuk, als je het vorige niet steeds blijft herlezen. Alleen hoe doe je dat als je zoveel dingen tegelijk een plekje moet geven?

Nu ben ik iemand die vaker motto's en uitspraken opschrijft, die me fascineren of die op een bepaald moment juist een duwtje in de rug kunnen geven. Op mijn prikbord, in mijn dagboek, in mijn agenda.
Soms alleen komen die terecht waar ze beter niet kunnen staan. Al is de tekst nog zo toepasselijk.
Zoals deze ( van een beroemde Nederlandse kok); "Koester herinneringen, want ze zijn de inspiratie voor morgen". Die ik ,bladerend in mijn oude agenda, in eerste instantie tot mijn schrik, aantrof op de sterfdag van mijn geliefde hond.

Zou het karma zijn? Net als dat iedereen zich al in de zomer waant, op het moment dat het eerste lentezonnetje zijn gezicht laat zien?
De eerste twee maanden van dit jaar begonnen stormachtig.En het regende verdrietig. Het leek wel alsof ze mijn gevoelens verwoorden.
Nu houd ik van storm. Heerlijk! Ik zeg altijd dat de wind de nare dingen en de bacillen weg waait. Okee, dat laatste bleek dit keer niet te werken, gezien de gekregen griep, maar toch!

Ja die griep. Helemaal uitgerangeerd zijn, biedt echt zo'n moment waarop je alles, maar dan ook alles, moet loslaten. Je ziet alles van een afstandje. De goede dingen maar ook de vervelende dingen kunnen je even niks interesseren.
En als je dan weer beter wordt ga je weer meer naar de toekomst kijken dan naar het verleden. Zeker als zo'n lentezonnetje je dan verwelkomt.
Ben ik uitgelezen in het hoofdstuk 2013. Nee nog niet, maar ik heb besloten dat ik dat boek eens even onderop de stapel ga leggen. Dan wordt het moeilijker hem steeds te openen.

En dan.. alsnog voornemens maken voor 2014? Nee, want uit ervaring weet ik dat meer dan de helft terzijde wordt gelegd en de andere helft toch anders verloopt dan de bedoeling ervan was. Een leuke wensenlijstje zonder einddatum is beter..

Maar voor 2014 heb ik wel een motto gevonden.
Dankzij een reclame voor een pikant autootje.Die ik ook wel zie zitten, maar dat even terzijde.
"Er zijn twee dingen in het leven; dingen die de moeite waard zijn...en de rest!"

En daar ga ik voor vanaf nu!

maandag 20 januari 2014

Bijna een maand later....

Het lijkt nog steeds onwerkelijk dat we onze 7 jarige beardie Nelson op 28 december 2013 moesten laten gaan
Veel te onverwachts!Ik zal niet snel vergeten hoe ontspannen hij er lag nadat hij over was gegaan naar de andere wereld.Zonder de gierende stress in zijn lijf,maar ook zonder de schijn op te houden dat het allemaal wel mee viel.Ik ben blij dat hij rust gevonden heeft...

Alleen elke morgen verwacht ik hem weer te zien als ik beneden kom, kwispelend met het puntje van zijn staart, in afwachtende houding om voor een lebberige knuffel tegen je op te springen
Soms denk ik dat ik hem hoor janken s'nachts omdat hij moet plassen...Er klinkt geen diep gewoewoewoe meer als de motor van een buurman weer thuis komt of een diep gewolf als de kerkklok of de maandelijkse sirene zijn ding doet.
Je kunt rustig in de keuken iets voor jezelf klaarmaken zonder dat er ook maar een zwarte beardie achter je zit, je aankijkend met kwijlende donkerbruine ogen of als het echt interessant rook de poten op de aanrecht. Nelson bleek ook degene die s'avonds voor de laatste wandelronde de tijd in de gaten hield.Klokslag half 11, bij de laatste tonen van een crime scene serie, kwam hij alvast tegen je benen aan hangen, kop op je schoot, om te kunnen anticiperen zodra je naar je schoenen op de vloer voorover boog of trachtte jezelf uit je luie houding op te hijsen.
De was ophangen op de veranda in de vroege ochtenduren heeft ook een andere betekenis gekregen nu "de beschermer van de wasvrouw"zoals ik hem altijd noemde er niet meer is.Altijd wilde hij persé mee naar buiten als ik met de wasmand liep om dan na een plasje in de tuin onderaan de waspaal te liggen wachten tot ik de was had opgehangen en we weer samen naar binnen gingen.

Maar vooral mis ik ons rondje s'avonds samen. Meestal kwamen we halverwege het 18 jarige jack russel teefje met haar baasje tegen. Nelson stormde altijd dolenthousiast op haar af om dan na de eerste snuffel aan dat net 10 cm hoge lijfje uit diep respect voor haar,zich voor de rest van het blokje, als een echte gentleman naast haar te lopend, te gedragen. Het lijkt onrealistisch dat dat 18 jarige meisje er nog is en mijn 7 jarige jongen niet meer...

Vrienden met honden reageren respectvol, maar er zijn mensen die gewoon keihard zeggen: je hebt er toch nog drie.
Ja dat klopt, maar net als bij mensen is ook geen enkele Bearded Collie hetzelfde. En Nelson was Nelson, intens aanwezig vanaf het moment dat hij bij ons kwam wonen.

Nadat we van de dierenarts terugkwamen zonder Nelson was Nienke, ons puppemeiske, de enige die aan zijn riem en fleece jas snuffelde en daarna steeds in mijn buurt bleef.Zelfs nu nog negeren de andere twee zijn jas en riem die op zijn stekje aan de hondenkapstok hangen. Dobby wilde zelfs een aantal dagen helemaal niets van me weten.Hij negeerde me compleet. Maar was wel blij dat hij niet in zijn eentje beneden moest gaan slapen maar met zijn meisjes en baasjes mee naar boven mocht. Nu slaapt hij naast me in zijn mand.

En beide beardiemeisjes wilden meer dan een week niet of nauwelijks eten. Nienke, die vanaf haar komst bij ons bij Nelson in de keuken haar eten kreeg, stond steeds te wachten tot ook hij zijn bak eten zou krijgen, om dan maar ongerust naar de kamer te lopen om te kijken waar hij toch bleef.En Keshia, die meestal pas aan haar eten begon op het moment dat Nelson haar eten kwam proberen te stelen bleef maar naar de gangdeur staren alsof hij elk moment zou op komen dagen... Maar hun grote zwarte vriend en hun beider mentor kwam niet!
We probeerden hen op een andere plaats eten te geven, voerde ze brokjes en gaven vleesvoer maar dat werkte allemaal niet!...tot we de volgorde veranderden van het geven. nu krijgt Dobby als eerste zijn eten ,staat Keshia weer gewoon op haar eigen stek, net als Nienke, zij het dan, dat Nienke pas wil gaan eten als een van ons op de plek van Nelson gaat staan in de keuken..gelukkig accepteert ze het nu ook dat we dan een kopje koffie maken.

Tot het moment dat Nelson op 2 januari gecremeerd werd brandde voortdurend een zwarte kaars om hem te leiden over de regenboogbrug. Door Oud en nieuw kon hij niet eerder naar "het licht en de liefde"( zoals zo mooi op de kaart van het crematorium stond). Inmiddels is hij uitgestrooid over zee.
Maar de kaars brandt nog elke avond tot het moment dat het verdriet slijt en alleen de mooie herinneringen zullen blijven.

Er heerst nu een soort stilte in ons huis.
Ja hoor, er wordt nog steeds geblaft, vooral door Keshia, maar alleen bij het weggaan/uitgaan volgt bijval van Dobby en Nienke.Waar voorheen haar geblaf meteen werd ondersteund door het macho geblaf van Nellebel.
Hoewel de Baas graag met alleen Dobby een blokje wil lopen, wil onze bruine knul het liefste met de dames samen uit wandelen. Nienke, die voorheen s'morgens ( en geregeld door de dag) met Nelson de tuin in ging voor een plasje, wacht nu gewoon tot de anderen gaan.
En de waterbak, die de laatste maanden vrijwel voortdurend moest worden bijgevuld is vaak nog vol als ik 'm controleer. Net zoals elk zijn eigen bot nog kan terugvinden omdat Nelson er niet meer is om ze achter elkaar op te vreten.
Keshia, die ik eigenlijk eind november/ begin december verwachtte, werd ineens loops. Dacht ik eerst nog dat ze had willen wachten op Nienke of het niet aandurfde met het vuurwerk geknal, nu denk ik dat ze het wilde vermijden vanwege Nelson. Maar het is wel vreemd dat er geen reu meer is die me wel duidelijk maakt wanneer ze in de heldagen is.

Voor mij zal het verdriet nog lang nodig hebben om een plaats te krijgen, er zijn zoveel kleine dingen die ik van Nelson mis.Zijn vaak ADHD-gedrag maakte hij altijd goed door de liefde die hij uitstraalde.

En ik wil geen plaatsvervanger zoeken in mijn andere drie beardies, want ze zijn me even lief om wie ze zelf zijn.
Maar af en toe blijkt dat Nienke van Nelson heeft geleerd dat zachtjes janken kan helpen als je iets wilt en van de week verraste ze ons volkomen door net als die zwarte macho te joelen toen de kerkklok 12 uur sloeg..Al was het wel nog een babywolfje!
En op die momenten dat verleden en heden samen komen, sta je dan huilend te lachen.

vrijdag 3 januari 2014



Dag lieve Nelson, lieve lieve jongen,
Mijn show maatje mijn grote zwarte knul,
je donkere blaf zal de kapster niet langer wegjagen,
maar me ook niet meer begroeten als ik thuiskom,
je mooie bruine ogen zullen niet meer kwijlen voor een stuk brood of een koekje,
geen wandelingetje meer met jou alleen s'avonds ons eigen rondje,
niet al op tafel zitten om te worden gekamd als ik de borstels nog niet heb gepakt,
geen gesnurk meer vanaf jouw stekje achter de bank,
niet meer je oren strelen en als ik stop een vragend pootje,
je verloor het gevecht met Cushing dat je zo moedig voor ons probeerde te winnen
met net 7 jaar en 2 maanden, je kerst bot nog op gesmikkeld,
ga je nu over de regenboogbrug,
de beslissing was hard maar je hoeft niet meer te lijden en
ik weet dat mijn andere maatjes Chico en Misty daar op je wachten
en je zullen beschermen,

The Star that once shined so brightly has faded,
as the Seagull has whirled his Dust upon..


Rust zacht mijn lieve zwarte mannetje,
Seagull Stardust (onze Nelson) 16-10-2006 ---28-12-2013

Helaas hebben we Nelson op zaterdag 28 december 2013, 13 uur in moeten laten slapen omdat er complicaties zijn opgetreden door de Cushing waardoor een humaan leven geen optie meer was voor hem.Met 7 jaar en 2 maanden heeft hij de strijd tegen de cushing veel en veel eerder dan gehoopt en verwacht verloren..Alhoewel het verdriet enorm is vanwege de grote leegte die hij achterlaat zijn we ook blij dat hij niet meer opgejaagd door het leven hoeft, de schijn voor ons hoog houdend, terwijl zijn lijf steeds verder aftakelde.Dag lieve jongen!