Mensen die honden hebben zijn altijd van mening dat hun honden de allerliefste wezens zijn in de wereld. Vaak kunnen ze zich dan ook niet verenigen met mensen die vinden dat wanneer een hond zich niet gedraagt dat hij dan het veld maar moet ruimen.Nou van de week was er een moment waarop ik als bazin van drie allerliefste ( altijd luisterende, uhm) beardies ook zo'n kreet over mijn lippen liet komen dat mijn hond "DE DEUR UIT"ging.
Er wordt wel eens gezegd dat ongelukken nooit alleen komen en iedereen kent ook wel het gezegde"haastige spoed is zelden goed"! Juist!
Een uurtje voor ik de deur uit moest gaan besloot ik nog even de rolluiken boven open te maken en vanwege het lekkere lenteweer een paar ramen te openen. Ook zo op de zolder van dochterlief ,waar bleek dat ze weer stiekem voor haar uitzet aan het sparen was. Met een stel glazen in de hand ging ik nog vrolijk de trap af...om vervolgens de glazen uit mijn handen te laten vallen zodat ik niet de gehele trap af donderde. Die glazen vielen helaas erg ongunstig op de balustrade en zo op de volgende trap. Wonder boven wonder was ik niet in het glas gevallen en had ik op dat moment alleen een fiks geschaafde bloedende
(en gekneusde) arm, vooral opengehaald aan de sierpleisterwand en de traptreden.
In de paniek, die daarop ontstond, besloten de twee bruine beardies mijn kant op te zoeken, wat helaas juist de verkeerde richting was, vanwege alle glasscherven op de trap. Zoon kreeg het voor elkaar om Keshia en Nelson richting woonkamer op te dirigeren maar Dobby bleef volhardend in zijn besluit de trap verder op te klimmen, in zijn idee weg te kunnen vluchten van het onheil en de hectiek.
Terwijl er gezocht werd naar een veger en blik om de glasscherven te verwijderen, moest er een oplossing komen voor Dobby. Mijn besluit om hem aan zijn halsband mee te leiden naar een veiligere plaats, weg van de glasscherven, was echter niet een verstandige, want gesterkt door zijn stress-angst, draaide hij bliksemsnel zijn hoofd en beet me diep in mijn al pijnlijke pols. Door mijn gil besefte hij volgens mij pas wat hij had gedaan en vluchtte, gelukkig de goede richting , de woonkamer in om daar in een ver hoekje ingedoken weg te kruipen. Snel snel de ergste glasscherven weggehaald ,ook al vond zoonlief het stromende bloed uit mijn pols erg eng en toen moest er toch EHBO aan te pas komen. Eerst de hele arm maar schoongespoeld met kraan en gekookt water en daarna had ik toch even hulp van mijn 12 jarige kanjer nodig want zelf een flinke scheut sterilon en een stel pleisters, dat lukte me even niet! Gelukkig dus zoonlief wel ( al stond ie erbij te griezelen).
Met een kop koffie en een dikke mams-zoon knuffel gingen we daarna de schrik maar even te lijf.
S'middags bleek dat mijn laatste Tetanusinjectie al meer dan 11 jaar geleden was en dus maar even langs de dokter, de assistente uitgelegd wat gebeurd was en ja hoor, een injectie. Nou ben ik niet bang voor een spuitje maar wat baal ik nu al drie dagen dat ik hem ben wezen halen, eerst een dikke blauwe arm ervan, sinds gisteren mijn hele arm onder de uitslag. Internet meldde dat dit de bijwerkingen zijn en dat ze sterker kunnen zijn als je afweer zwak is ( leuk om achteraf te lezen, als je net een paar dagen beter bent van de griep). Gelukkig hoef ik hem pas weer te herhalen in 2021!
En Dobby? ......
Na mijn eerste reactie dat ik hem nu de deur uitgooi én hem de rest van de dinsdag negeren, is hij nu al een paar dagen lang zo poeslief mogelijk om "het goed te maken" met me. En ik denk dat ik zijn excuses maar ga accepteren. Ook al zal mijn pijnlijke arm me nog wel een aantal dagen eraan herinneren dat ik de gebeten hond ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten