S’ nachts schrik ik soms opeens wakker.
Mijn ogen zoeken je. In de donkere ruimte lijken jij en je
blauwe beardinnetje op elkaar en soms pikt ze ook nog je mand in. Maar ik voel
aan haar lijf dat jij het niet bent. Waar ben je?
Daar..je ligt, uitgestrekt, op de mat naast het bed. Mijn
hart staat even stil…Ben je er nog?
Na die ene keer s’ ochtends, dat je even bijna weg was, je
lijf deels verlamd, je blik op oneindig. Ben ik bang dat je me stiekem
ontglipt. Dat ik net even te diep sliep, of er zelfs even niet ben..dat je dan
naar je maatjes aan de andere zijde van de regenboogbrug gaat.
Zachtjes schuif ik op het bed richting jouw lijfje op de
vloer en steek mijn hand uit. Als je slaapt wil ik niet dat je wakker schrikt.
Maar ik moet weten of je nog bij me bent.
Voorzichtig reik ik met mijn hand zo dat ik je net op de
overgang van je ribben naar je zachte buik kan aanraken. Je bruine haren
kriebelen. Ik houd mijn eigen adem even in en voel.
Je lijf voelt warm maar de tijd lijkt even stil te staan,
met jou erin. Dan gaat je borstkas op en neer en beweegt mijn hand mee met je
ademhaling.
Ik zucht en kruip opgelucht weer stilletjes terug tussen de
dekens en sluit met een gerust hart weer mijn ogen. Slaap lekker lieve bruine
muizemeis. Als straks onze wekker gaat lig je vast weer in je mand naast me.
Misschien blijf je, even mopperend, nog wel even verder dutten tot ook baasje
op staat. Misschien doe je slaperig je hoofd omhoog en klauter je wat onhandig met
je oude lijf de mand uit. Om met mij en je blauwe vriendin mee naar beneden te
gaan en aan een nieuwe dag samen te beginnen.
#voorKeshia #ViviannelundBeardiesCassiopeia #AtthebeardieInn
Echo in de nacht ©️Elizabeth van Mulken-Keur 2022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten