Vandaag wilde je weer niet zo lopen op straat. Het liefst wil je nog het rondje rond de kerk. Dat is vertrouwd.
Van de week moest ik je al 2x tillend terug naar huis meenemen omdat je niet meer wist waar je was en met geen mogelijkheid verder durfde.
Je hoort alleen nog wat roedelgeblaf en ziet niks meer met je inmiddels witgrijze pupillen...dat maakt stimuleren best moeilijk. Eerder hielp een rukje aan de lijn geven om je uit je demente moment te krijgen en liep je weer gewoon verder mee met je blauwe beardievriendin. Het is ook de tijd van het jaar wel..donker, kou, het weer, synoniem met voor jou de tijd, waar je vroeger meer angst had dankzij het vuurwerk dat werd afgestoken Dat hoor je gelukkig niet meer.
Ook thuis raak je soms even verward als een stoel anders staat dan verwacht..of struikel je over je zwarte vriend die toch echt al heel lang op die plek lag te slapen. Je gaat soms links waar alleen rechts mogelijk is. Ik zie je maatjes je soms in de goede richting dirigeren of op je wachten bij t trapje van de veranda richting tuin. En in t donker moet ik je geregeld, met zaklamp en op mijn sloffen ophalen. Zodra je me " ziet" loop je naast mijn benen mee naar het bekende.
Alhoewel je dankzij de stevige antibioticakuren deze zomer door je baarmoederontsteking heen bent gekomen, hebben de hormonen zijn aanslag gedaan. In deze laatste maand is je prachtige bruine vacht op je rug zo iel geworden dat je huid erdoorheen schijnt. De tranen springen in mijn ogen als t het zie en ik durf je warrige haren bijna niet meer te borstelen. Bang dat ik er nog meer uittrek.
Je eet mondjesmaat van je brokjes met vlees. De bak nog wel helemaal leeg als je het lekker vind ( zoals de vis uit blik, eigenlijk voor de katten bedoeld. ) Met een moppergrom houd je dan de piranjas op afstand..Maar als je geen zin hebt en na een paar hapjes naar de waterbak struint, staan de zwabberende stofzuigers hier al klaar voor de restjes. Dus hebben we na de avondronde maar een extra voermomentje ingelast ( vind je blauwe vriendin ook niet erg) en krijg je nog een handje minifrolicjes. Bijna een nieuwe gewoonte inmiddels.
Je boterham smorgens gaat er wel nog met smaak in. Al moet ik je daarmee op de bank helpen zodat je hem met je pootjes goed kunt vasthouden. Je staat dan al met je voorpoten op de bank en na een of twee hupjes kijk je hulpvragend om je heen. Je weet dat ik je dan kom helpen..
Overdag slaap je veel en soms heel diep. Onverstoorbaar als er een kat op de leuning gaat liggen om je te inspecteren. En savonds kruip je naast mij op de bank. Nu het weer kouder wordt lekker met je ruggetje tegen me aan of met je hoofdje op mijn benen.
Als dan rumour ontstaat bij de rest van de roedel omdat we ze willen uitlaten of als jullie eten wordt bereid, dan gaat die kop omhoog, laat je je voorzichtig van je plekje, meestal in de beige stoel, afglijden en probeert met nog onstabiele achterpoten blaffend en wel zo snel mogelijk erbij te komen.
Je blaf is bijna monotoon tegenwoordig zonder de nuances van vroeger. Al is ze nog altijd onmiskenbaar jou.
Ik zie wel dat je steeds ouder wordt, steeds iets meer afscheid lijkt te nemen van de wereld om je heen. En ik hoop dat je nog minimaal tot het einde van het jaar bij ons blijft. Zodat je ook nog met je nieuwe beardiebroertje kennis kan maken.
En hij met jou.
Mijn bruine beardiemeisje, dat al 15 jaar en bijna 3 maanden mijn leven deelt.
Zo dadelijk ga ik je boven halen. Je slaapt nog even uit. Ik aai je over je wangen zodat je weet dat ik het ben. En geef een klein trekje aan je riem zodat je opstaat. Op jouw tempo tot de gang. Dan til ik je op. Je moppert standaard maar vleit je dan tegen me aan. Beneden begint weer een nieuwe dag.
Samen...
Nog wel...
#voorKeshia #ViviannelundBeardiesCassiopeia #attheBeardieInn
.
