Vandaag dierendag.
Met het nieuws dat we gisteren mochten ontvangen van de dierenarts, omtrent onze zwarte macho, niet zo'n leuke
dierendag dit jaar.
Zo nu en dan springt er een duiveltje in mijn gedachten, die me de vraag stelt waarom ik in godsnaam mijn oog heb
laten vallen op het ras Bearded Collie.
Toen we in 1991 gingen rondkijken naar een viervoetige huisgenoot had ik nog nooit van het ras gehoord. Ik vond de
briard mooi en manlief de bobtail. Mijn oom opperde de Bearded Collie en na het zien van puppy Chico was ik tot
over mijn oren verliefd op het ras. Niet wetende wat voor impact de Bearded collie op mijn leven zou hebben.
80 procent ervan is fantastisch; trouw, speels, lief, zorgzaam, huishond, behendigheidshond, showhond. Maar die
andere 20 procent is minder. Die kant bevat onverwachte ziekten en te vroeg afscheid nemen van je hondse
vrienden.
Mijn lieve maatje Chico stierf, na een leven lang problemen met niet willen eten en chronische diarree, aan de gevolgen van acuut
nierfalen. Pas 10 jaar oud.Misty, onze tweede kreeg ouderdoms- HD als gevolg van een bot afwijking. Ik ging dieren-
EHBO volgen om hem zijn laatste jaren qua kwaliteit te kunnen verbeteren, bereidde me voor op een afscheid op het
moment dat zijn achterhand hem in de steek zou laten. Steeds krabbelde hij echter weer uit diepe dalen omhoog als
ik me er bij neer had gelegd dat ik hem moest laten gaan. Tot die bewuste duivelsdag, 6-6-2006 dat ik hem moest
laten inslapen. Niet omdat hij door zijn achterhand was gezakt maar omdat hij door een spontane interne bloeding compleet
zijn wereld kwijt was.
Intussen was, tijdens onze verhuizing naar en verbouwing van een koophuis,Dobby bij ons komen wonen. Dobby is het
achterneefje van Misty. Omdat we geen vergelijkingen wilden maken kozen we een bruine reu uit.
Met mijn oudere
beardies, ten tijde van kleine kinderen en wisseldiensten, was het nooit mogelijk geweest om behendigheid te gaan
doen, dus besloot ik dat met Dobby te gaan doen, toen hij oud genoeg was.Maar eerst moest hij al het eerste half
jaar onder het mes omdat hij een navelbreuk had die toch niet dicht groeide nadat hij bij ons kwam wonen.
Maar komt tijd komt genezing en zo gingen we ook weer voor een tweede beardie erbij want een was maar alleen.
Zo kwam Nelson bij ons wonen. Door de dieren EHBO was mijn interesse voor kynologie gewekt en dus ook voor de
showwereld. Van het een kwam het ander en ik wilde graag een teefje erbij om misschien ooit een nestje mee te
fokken. Bij het zien van Keshia, was ik op slag verliefd op haar. En dat terwijl ik per toeval was gestuit op de
kennel van haar moeder.Haar vader was ook nog een reu die ik erg mooi vind.
Met mijn fokplannen voor ogen liet ik HD-foto's maken van mijn honden.Nelson had een super score HD A, norberg 40
maar mijn behendigheidshond Dobby bleek HD-D te hebben als gevolg van eenzelfde botafwijking als zijn oudoom
Misty.Uiteraard de fokker verwittigd en na hele discussies met de fokker van de vaderhond heb ik de HD-foto's
opnieuw laten beoordelen.Dezelfde uitslag kwam naar boven.Weg mijn behendigheidstoekomst met hem!En fokken was al
helemaal uitgesloten!
Hoe hard bleek de wereld rondom; breng terug naar de fokker en vraag een nieuwe, laat hem inslapen, etc... Toeval? Hoe groot is nu de kans dat twee HD-A ouders een HD-D hond krijgen?
Een paar jaar later bleken gelukkig Keshia's HD waardes in orde (HD A nb 30), had ik nog meer kynologische kennis opgedaan en de fokkerscursus van de rasvereniging gevolgd, dus hoopte ik dat een volgende
loopsheid een nestje te weeg zou brengen. Mijn wens was met Nelson en Keshia samen mijn kennellijn te beginnen.
Het lukte niet. Nelson wilde wel maar Keshia liet het niet toe. Nu was ze dikke vrienden met Dobby en sommigen
opperden dat ze het misschien niet wilde omdat ze met twee reuen in een roedel leefde. Maar nee..Zelfs niet nadat Dobby
gecastreerd was en Nelson de enige gegadigde. Tuurlijk had ik wel een andere reu kunnen "gebruiken"om een nestje te
krijgen maar dat was niet mijn doel. Puppies komen er genoeg op de wereld, ook Bearded Collie pupjes.
Dus zette ik
mijn fokkersplannen in de kast voor ( heel veel ) later en genoot gewoon met mijn opgroeiende gezin van mijn
viervoetige huisgenootjes. Met Keshia was ik intussen begonnen met behendigheid en alhoewel ze in doen en laten
een heel andere training vereiste dan Dobby, lukte dat vrij aardig.Tot ze een hele tijd geleden verkeerd van ons
bed afsprong en een elleboogblessure opliep, die doordat haar spier/peesbouw dit niet kan opvangen, een blessure
is geworden die bij tijd en wijle bij teveel springend enthousiasme weer opdoemt. En voor de tweede maal in 5 jaar
moet ik mijn behendigheidstraining in de wilgen hangen.
NOg steeds gewoon toeval? Ik geloof er niet in..dan is het toeval bij mij gebaseerd op negatieve zaken. Zelf kreeg
ik in 1995 na een keizersnede als gevolg van het HELLP-syndroom een dochtertje. Kans 1 op 1000 zwangere vrouwen.
de kans dat zij een autistische afwijking zou hebben nog kleiner, maar ze had PDD-nos en een laagbegaafd IQ.En ik
kan nog wel meer zaken in mijn leven opnoemen die zo'n toevallige kans hebben gehad.
Hoe groot is de kans bijvoorbeeld dat een hond gebeten wordt door een besmette teek? hoe groot is de kans op de
ziekte Cushing?
Nelson kreeg twee keer in nog geen anderhalf jaar met een tekenbeet met ring rondom te kampen en moest aan
pittige antibiotica.Omdat hij na de laatste kuur plots meer leek te drinken en plassen begon ik dat in de gaten te
houden. Al vanaf dat hij pup was noem ik hem mijn ADHD- hondje, zo lief maar ook zo druk. omdat hij bijna altijd
net als een teef grotere plassen deed duurde het even voor het opviel en ik maar begon te tellen. Van eerst 6-7
tellen liep het op naar 16-35 tellen per plas.Maar omdat ik op internet las dat de doxoral die hij voor de lyme
had gekregen de weerstand kon ondermijnen en je eigenlijk ( wat ik dus niet wist) gedurende de kuur extra vitamine
moest geven, weet ik het daar aan. Ook toen hij in het voorjaar zijn vacht begon te verliezen weet ik het eerst
aan een reactie op de frontline van de week ervoor en aan de rui. ik ging over op ander omega 3 rijk voer in de
hoop dat het de vacht zou verbeteren. Maar intussen zag ik symptomen die Chico destijds net vooraf aan zijn
nierfalen ook had, al kon ik het (liever nog meer) willen eten erbij niet verklaren. Tot ik las over Cushing.Toen
vielen alle puzzelstukjes bijeen.
Toch was ik bang om naar de dierenarts te gaan. Dat ik weer m'n zwarte lieveling moet laten gaan. Met loden
schoenen aan nam ik Nelson mee. Door alle informatie, universiteitsonderzoeken en forumdiscussies over Cushing heb
ik meteen aangegeven dat ik dacht dat Nelson cushing had en waarom. Helaas moeten eerst via het bloed nier en
leverfalen, schildklierproblemen en suiker worden uitgesloten. Alles is (nog) helemaal okee. Dus toch de
cushingtest.Nelson maakte het mij en de DA moeilijk door exact de grenswaarde te hebben, wel of geen ????? Zou het
toeval dit keer wel gunstig gezind zijn?
Nee.De tweede, driedagentest, was overduidelijk; dag 1 en 2 waardes 36 en 30 ( en dus ver boven de grenswaarde van
10) gaven aan dat hij Cushing heeft, de testdag gaf een waarde aan van 5, meer dan 50% minder dan het gemiddelde
van de eerste twee dagen en dus duidelijk een hypofysetumor.
Ja en dan?
Je hond heeft Cushing.de hypofyse tumor is een ( goedaardig maar ongeneeslijke)kankercel.Een operatie is te
riskant.( ik wil mijn hond ook niet verliezen op de operatietafel), bestraling mag in NL niet meer en het enige
medicijn vetoryl is geen geneesmiddel maar een middel dat alleen de "externe" symptomen als plassen en vacht
"aanpakt". Een ook nog zeer duur middel met zeer ernstige bijwerkingen tot verlammingen, addison disease en sudden
death aan toe, die geen extra levensverwachting biedt maar wel de verdergaande ziekte voor de buitenwereld, en
jouw als baasje dus, verbloemd.
De DA weet mijn tegenstand voor vetoryl.In overleg met hem en met manlief heb
ik besloten dat ik het eerst even laat bezinken.Nelson goed blijven verzorgen en voor de tijd, hoe lang ook, die rest van hem
en met hem genieten
Hetzelfde toeval wil dat er sinds kort ook een pupje woont, verwant aan mijn eerste maatje Chico, Nienke, dat mij de kans geeft positief te blijven kijken naar een toekomst
vol Bearded Collies.
Want naast dat duiveltje dat zich afvraagt waarom ik in godsnaam voor een Bearded Collie heb
gekozen, zit ook een engeltje dat me duidelijk maakt dat liefde altijd overwint, ook het lot.En die liefde voor de
Bearded Collie zit diep en een ander ras hoort gewoon niet bij me, wat er ook gebeurt.
Dus mocht je, net als
ik verslaafd zijn aan Beardies, mooi, lelijk, lief, stout, dik, dun, reu, teef, oud, jong, gezond of gekneusd, dan
ben je altijd welkom met je viervoeter
bij de Kennel van Kneusjes.
Een dikke dierendagknuffel voor jullie viervoeter!
