Het einde van het jaar 2011 is al weer in zicht. Nog maar een maandje om alle voornemens voor 2011 nog gauw uit te voeren of ze opnieuw op het lijstje voor 2012 te zetten.
De dagen worden korter maar de strenge winter waarvan de media al weken bericht doet heeft zijn intrede nog niet gedaan. Ook wij hebben maar het dringend advies ( van de winkeliers) opgevolgd om strooizout in huis te halen en de schep, nee niet zo'n kunststof ding, staat al gebroederlijk met de bezem onder de veranda zodat als er, voor een derde keer op mijn verjaardag?, 20 cm sneeuw valt, we ons een weg naar buiten kunnen banen.
Maar het natte weer van deze week doet niets af aan het feit dat hier in huis een gezellig en knus winters sfeertje begint te heersen. Kaarsjes en waxinelichtjes op de schouw, kerststukje op tafel, de gordijnen s'avonds dicht.Op onze comfortabele bank liggen extra zachte kussens en heerlijke warme plaids om lekker tussen te duiken voor een zwijmelige film.
Wel moet je hier goed uitkijken als je gaat zitten, of het "onderste kussen" geen geluid of beweging maakt.
Want van het goede voornemen de beardies niet toe te laten op de nieuwe bank is namelijk niet veel uitgekomen!
Met het oog op de verbouwingen en veranderingen die dit jaar op onze benedenverdieping hebben plaatsgevonden was het slechts een klein stapje om ook de kerstversiering aan te pakken.
Net als ons inmiddels 18 jarig huwelijk, was het tijd om de veelkleurigheid in te ruilen voor een ietwat volwassenere stijl. Klinkt al luxe als ik dit zeg...
Met dank aan Hornbach, die me de mogelijkheid bood om eens lekker gunstig te graaien in de door mij gewenste kleur bordeaux en mauve,en wat brons, bruin en goud, passend bij de kleuren in onze nieuwe woonkamer. Dat onze levende kerstboom gewaardeerd wordt door iedereen, werd me gisteren even duidelijk gemaakt door een van de heren Beardie, die de boom bleek te hebben gedoopt.
Welke, tja, dat was niet meer te achterhalen want beide heren deden schijnheilig alsof hun neus bloedde....
Voor het eerst in negen jaar hoef ik niet meer voor inkoop- en inpakpiet te spelen en is december weer lekker "mijn" feestmaand
(dat heb je als je net voor kerst jarig bent). Niet dat het voorheen niet leuk was om Sinterklaas een handje te helpen, hoor, maar eens zijn de kids toch wel echt te oud om nog te geloven..Alhoewel.. De droom dat de spanning ,die elk jaar begint rond zoon's verjaardag (en intocht van de sint ) in November,daarmee de wereld is uit geholpen, is wel heftig verstoord door het fenomeen "Proefwerkweek",
Ik pleit voor verplaatsing naar een minder hectische periode van het schooljaar!
Gelukkig is alle hectiek van de donkere dagen voor kerstmis vergeten,
als we na de kerst-kerkmis en het traditionele gourmetten op 24 december de eerste pakjes onder boom mogen uitpakken, die daar stiekem door dit kerstelfje zijn neergelegd.
dinsdag 6 december 2011
woensdag 2 november 2011
Spock en Freddy
Nu een paar weken hebben we een nieuwe huisgenootje. Nee, geen bearded collie want baaslief wil daar nog niet aan, maar een tweede agapornis dwergpapegaaitje.
Sinds 2004 hebben we al een aga-vrouwtje genaamd Freddy. Ze is als bijna eenjarige in de duiventil van schoonpa komen aanvliegen en bij ons komen wonen toen ze door niemand werd opgeeist. Dat ze een vrouwtje was wisten we toen nog niet. Daar kwamen we volgende voorjaar achter toen ze plots eitjes begon te leggen en nestjes bouwde.
Freddy is een agapornis rosei collis, zachtgroen van kleur. En waarschijnlijk familie van freddy Krueger want ze is het bijterige type,zeker richting mannelijke (oppas) baasjes.
Omdat we het idee hadden dat ze wat eenzaam begon te worden waren we al een tijdje op zoek naar een andere agapornis. Niet echt op marktplaats maar het toeval wilde dat Baas die zondag zocht op onze woonplaats en prompt stuitte op een advertentie waarin een vervangend baasje werd gezocht voor dwergpapegaaitje, die wij op de foto natuurlijk direct herkende als een agapornis(mogelijk fischeri,een donkergroen met oranje en wat blauw)
Gemaild en na nog een telefoontje konden we deze agapornis komen afhalen in zijn eigen kooi.Volgens de voormalige eigenaren maakte hij/zij wat te veel lawaai sinds dat Kokki zijn partner er niet meer was en liet Kokki zich alleen zonder bijten verzorgen door de man des huizes.
Zo kwam Kokki bij ons en werd omgedoopt tot Spock (nieuw vrouwtje is Startrekfan).
Om te wennen zetten we de kooi een stuk van Freddy af met als gevolg een hoop schreeuwend geroep,dat volgens kenners "wie is daar?"betekende.
Dan toch maar de kooien vlakbij elkaar.. en daarna ging het geschreeuw over in geklets en s'avonds in gezellig gekneuter.
De dag erna de vogels beiden maar eens laten rondfladderen. Freddy ging onverstoord onder het straaltje water in de gootsteen douchen, terwijl Spock besloot de woonkamer in vogelvlucht te verkennen, om vervolgens, niet geheel zonder schrik van Vrouwtjes zijde, op haar hoofd te landen, waarna Freddy tot nadere kennismaking overging en ernaast landde. En daar zat het Vrouwtje dan met twee agapornissen op haar hoofd waarvan eentje soms kan bijten en de ander die alleen vriendelijk zou doen tegen mannen .
Wel meteen daaruit de conclusie getrokken dat Spock dan ongetwijfeld een mannetje moest zijn, Freddy namelijk...juist!
Gewoon verder gegaan met het verschonen van de kooien en daarna was het even "vangen"geblazen. Natuurlijk het "goede" idee om beiden samen in de kooi van Freddy te zetten,maar dat bleek niet zo'n goed idee!
Want zij beet letterlijk en figuurlijk Spock weg van haar eten en drinken.Dus opnieuw vangen en weer in hun eigen kooien terug.
In de dagen erna ontpopte Spock zich als een lief huisgenootje die, onder het motto, never bite the hand that feeds you, dit Vrouwtje voorziet van kusjes en zelfs eten wil geven aan haar vingers.
Eergisteren mochten we zelfs zien dat Spock, via de tralies van hun, tegen elkaar aangeschoven kooien,liefdevol Freddy zat te voeden en verzorgen.
Daarom, na het rondvliegen en schoonmaken van de kooien vandaag, de twee lovebirds nog eens bijeen gezet,nu tijdelijk in de kleinere kooi van Spock,
Freddy zit dan op niet eigen terrein en we vermoeden dat Spock er geen probleem mee heeft zijn eten en drinken met haar te delen. Eens zien wat er gaat gebeuren. In het ergste geval gaat Freddy weer terug naar haar eigen kooien hebben onze twee agapornissen een LAT-relatie....
Sinds 2004 hebben we al een aga-vrouwtje genaamd Freddy. Ze is als bijna eenjarige in de duiventil van schoonpa komen aanvliegen en bij ons komen wonen toen ze door niemand werd opgeeist. Dat ze een vrouwtje was wisten we toen nog niet. Daar kwamen we volgende voorjaar achter toen ze plots eitjes begon te leggen en nestjes bouwde.
Freddy is een agapornis rosei collis, zachtgroen van kleur. En waarschijnlijk familie van freddy Krueger want ze is het bijterige type,zeker richting mannelijke (oppas) baasjes.
Omdat we het idee hadden dat ze wat eenzaam begon te worden waren we al een tijdje op zoek naar een andere agapornis. Niet echt op marktplaats maar het toeval wilde dat Baas die zondag zocht op onze woonplaats en prompt stuitte op een advertentie waarin een vervangend baasje werd gezocht voor dwergpapegaaitje, die wij op de foto natuurlijk direct herkende als een agapornis(mogelijk fischeri,een donkergroen met oranje en wat blauw)
Gemaild en na nog een telefoontje konden we deze agapornis komen afhalen in zijn eigen kooi.Volgens de voormalige eigenaren maakte hij/zij wat te veel lawaai sinds dat Kokki zijn partner er niet meer was en liet Kokki zich alleen zonder bijten verzorgen door de man des huizes.
Zo kwam Kokki bij ons en werd omgedoopt tot Spock (nieuw vrouwtje is Startrekfan).
Om te wennen zetten we de kooi een stuk van Freddy af met als gevolg een hoop schreeuwend geroep,dat volgens kenners "wie is daar?"betekende.
Dan toch maar de kooien vlakbij elkaar.. en daarna ging het geschreeuw over in geklets en s'avonds in gezellig gekneuter.
De dag erna de vogels beiden maar eens laten rondfladderen. Freddy ging onverstoord onder het straaltje water in de gootsteen douchen, terwijl Spock besloot de woonkamer in vogelvlucht te verkennen, om vervolgens, niet geheel zonder schrik van Vrouwtjes zijde, op haar hoofd te landen, waarna Freddy tot nadere kennismaking overging en ernaast landde. En daar zat het Vrouwtje dan met twee agapornissen op haar hoofd waarvan eentje soms kan bijten en de ander die alleen vriendelijk zou doen tegen mannen .
Wel meteen daaruit de conclusie getrokken dat Spock dan ongetwijfeld een mannetje moest zijn, Freddy namelijk...juist!
Gewoon verder gegaan met het verschonen van de kooien en daarna was het even "vangen"geblazen. Natuurlijk het "goede" idee om beiden samen in de kooi van Freddy te zetten,maar dat bleek niet zo'n goed idee!
Want zij beet letterlijk en figuurlijk Spock weg van haar eten en drinken.Dus opnieuw vangen en weer in hun eigen kooien terug.
In de dagen erna ontpopte Spock zich als een lief huisgenootje die, onder het motto, never bite the hand that feeds you, dit Vrouwtje voorziet van kusjes en zelfs eten wil geven aan haar vingers.
Eergisteren mochten we zelfs zien dat Spock, via de tralies van hun, tegen elkaar aangeschoven kooien,liefdevol Freddy zat te voeden en verzorgen.
Daarom, na het rondvliegen en schoonmaken van de kooien vandaag, de twee lovebirds nog eens bijeen gezet,nu tijdelijk in de kleinere kooi van Spock,
Freddy zit dan op niet eigen terrein en we vermoeden dat Spock er geen probleem mee heeft zijn eten en drinken met haar te delen. Eens zien wat er gaat gebeuren. In het ergste geval gaat Freddy weer terug naar haar eigen kooien hebben onze twee agapornissen een LAT-relatie....
woensdag 5 oktober 2011
Ontmoeting van Oost en West; Beardie Girl meets Barzoi Boy
Gisteren was een zeer interessante avond. Sinds ik voor het eerst kennis maakte met kynologie en rassenkennis heb ik de vervelende gewoonte om rassen proberen te herkennen die ik niet vaak zie. Omdat ik te vroeg was voor de agility-les met Keshia stonden we bij het hek te kijken naar de ringtraining waar een van de agility leraren met zijn Laekense herder bezig was, toen een flink uit de kluiten gewassen jonge zwart-bruine hond ons enthousiast benaderde. Alhoewel er wel zeker een hoogteverschil van 20 cm was met het teefje dat in ons dorp woont, zag ik direct dat het een heel mooi gevormde Hovawart was. Mijn spontane reactie had een interessant internationaal gesprekje ten gevolg. Gelukkig was "Mein deutsch wie ein Türke dass sprecht" goed te verstaan.Dex, de 2 jarige reu in kwestie,ging vaker naar shows, haalde ook U-tjes, maar wilde niet zo goed lopen dus plakten ze er maar eens wat extra ringtraining aan vast.
Met de komst van halfzus Suus ging Keshia's en mijn aandacht weer richting Bearded Collies en naar de behendigheid die daarna volgde.
Omdat Keshia best moe was van de les, besloot ik thuisgekomen om gauw even een "rondje om de kerk" met haar te lopen zodat ik haar niet uit haar slaap hoefde te rukken voor de laatste wandeling.
Toen we de bocht met struiken om liepen kwamen we eindelijk de hond tegen die ik al een paar weken wilde ontmoeten.
Een koppel even verderop in de straat met twee Galgo's heeft pas de jongste ( pas 8) van de twee,( de andere is 17) moeten laten inslapen. Manlief vertelde me echter twee weken geleden dat hij ze was tegen gekomen met een nieuwe windhond, een herplaatser. Zijn woorden tegen mij; Z'on grote windhond die jij zo mooi vindt, weet niet wat voor ras". Stilletjes dus hoop! En yep, toen Keshia en ik om de bocht liepen kwam ons een Barzoi tegemoet met zijn baas.
Nu vind ik de Barzoi de mooiste windhond. Ooit zag ik op de tentoonstelling in Echt een mevrouw lopen met twee van deze prachtige dieren, wiens hoofden reikten tot voorbij haar schouders.Ondanks hun machtige aristocratische uitstraling waren de blikken die zij richting hun bazin wierpen innig en adorerend. Iets wat me altijd is bij gebleven.
Zijn bijnaam als de Hond der Tsaren doet hem recht. Dat zie je ook terug op de schilderijen van Yuri Krotov.
Maar terug naar de ontmoeting.
Toen we dichterbij kwamen begon de Barzoi als een "gans te janken"en deed verwoedde pogingen om bij Keshia te komen. De baas hield hem tegen al omarmend en zei me dat hij niet wist of de hond Keshia iets zou doen.
Mijn instinct zei me echter dat de Barzoi niets kwaads in de zin had, eerder onzeker leek want achter de baas om zwaaide zijn staart heen en weer. Bij elke beweging van Keshia, die op een afstandje haar charmes al friemelig in de strijd wierp, moest de baas even de hond weer vastnemen. Dus besloot ik te blijven staan om een praatje te maken over zijn overleden hond en zijn nieuwe huisgenoot, een tweejarige Barzoi reu met een zwart-witte, wat krullerige vacht. De nieuwe baas vertelde dat het een herplaatser was, door een puppyziekte blind aan éen oog en dat de hond heel goed omging met zijn Galgo maar dat deze reactie steeds gebeurde als hij iemand met een hond tegenkwam. Hij verbaasde zich er een beetje over dat ik durfde te blijven staan. Nu moet ik ook bekennen dat dat geen optie was geweest als ik een van de reuen bij me had gehad want die zouden de reactie van de Barzoi waarschijnlijk als te macho ervaren met onvoorziene gevolgen.
Maar onze lichtgewicht Kes vind alle honden even leuk al is ze wat bedeesder bij grotere honden sinds de Landseer bij ons in het dorp iets te enthousiast zijn 65 kilo in de "strijd" wierp. Dus zo bleven we staan op de voor beide honden veilige 1-meter linie.
Al gaandeweg werd de Barzoi rustiger en liet hij toe dat ik hem betastte, aaide en tegen hem en zijn baas sprak. De baas bleek 30 jaar geleden ook al een Barzoi te hebben gehad, zij het toen een roodbruin/wit. Daar had hij mee geshowd en aardig wat prijzen meegehaald.Deze zwart-witte jongen was wat steiler dan hoorde te zijn in de achterhand maar met zijn karakter was niets mis en de rest wordt goedgemaakt door zijn adelijke uitstraling.
Met een "dosvidânja"richting hond, de afspraak om als we elkaar tegenkwamen steeds even bijeen te staan voor een praatje om de hond te leren wennen aan andere honden, vervolgden Keshia en ik ons avondwandelingetje, om thuis nog even na te genieten van een paar bijzondere ontmoetingen.
Met de komst van halfzus Suus ging Keshia's en mijn aandacht weer richting Bearded Collies en naar de behendigheid die daarna volgde.
Omdat Keshia best moe was van de les, besloot ik thuisgekomen om gauw even een "rondje om de kerk" met haar te lopen zodat ik haar niet uit haar slaap hoefde te rukken voor de laatste wandeling.
Toen we de bocht met struiken om liepen kwamen we eindelijk de hond tegen die ik al een paar weken wilde ontmoeten.
Een koppel even verderop in de straat met twee Galgo's heeft pas de jongste ( pas 8) van de twee,( de andere is 17) moeten laten inslapen. Manlief vertelde me echter twee weken geleden dat hij ze was tegen gekomen met een nieuwe windhond, een herplaatser. Zijn woorden tegen mij; Z'on grote windhond die jij zo mooi vindt, weet niet wat voor ras". Stilletjes dus hoop! En yep, toen Keshia en ik om de bocht liepen kwam ons een Barzoi tegemoet met zijn baas.
Nu vind ik de Barzoi de mooiste windhond. Ooit zag ik op de tentoonstelling in Echt een mevrouw lopen met twee van deze prachtige dieren, wiens hoofden reikten tot voorbij haar schouders.Ondanks hun machtige aristocratische uitstraling waren de blikken die zij richting hun bazin wierpen innig en adorerend. Iets wat me altijd is bij gebleven.
Zijn bijnaam als de Hond der Tsaren doet hem recht. Dat zie je ook terug op de schilderijen van Yuri Krotov.
Maar terug naar de ontmoeting.
Toen we dichterbij kwamen begon de Barzoi als een "gans te janken"en deed verwoedde pogingen om bij Keshia te komen. De baas hield hem tegen al omarmend en zei me dat hij niet wist of de hond Keshia iets zou doen.
Mijn instinct zei me echter dat de Barzoi niets kwaads in de zin had, eerder onzeker leek want achter de baas om zwaaide zijn staart heen en weer. Bij elke beweging van Keshia, die op een afstandje haar charmes al friemelig in de strijd wierp, moest de baas even de hond weer vastnemen. Dus besloot ik te blijven staan om een praatje te maken over zijn overleden hond en zijn nieuwe huisgenoot, een tweejarige Barzoi reu met een zwart-witte, wat krullerige vacht. De nieuwe baas vertelde dat het een herplaatser was, door een puppyziekte blind aan éen oog en dat de hond heel goed omging met zijn Galgo maar dat deze reactie steeds gebeurde als hij iemand met een hond tegenkwam. Hij verbaasde zich er een beetje over dat ik durfde te blijven staan. Nu moet ik ook bekennen dat dat geen optie was geweest als ik een van de reuen bij me had gehad want die zouden de reactie van de Barzoi waarschijnlijk als te macho ervaren met onvoorziene gevolgen.
Maar onze lichtgewicht Kes vind alle honden even leuk al is ze wat bedeesder bij grotere honden sinds de Landseer bij ons in het dorp iets te enthousiast zijn 65 kilo in de "strijd" wierp. Dus zo bleven we staan op de voor beide honden veilige 1-meter linie.
Al gaandeweg werd de Barzoi rustiger en liet hij toe dat ik hem betastte, aaide en tegen hem en zijn baas sprak. De baas bleek 30 jaar geleden ook al een Barzoi te hebben gehad, zij het toen een roodbruin/wit. Daar had hij mee geshowd en aardig wat prijzen meegehaald.Deze zwart-witte jongen was wat steiler dan hoorde te zijn in de achterhand maar met zijn karakter was niets mis en de rest wordt goedgemaakt door zijn adelijke uitstraling.
Met een "dosvidânja"richting hond, de afspraak om als we elkaar tegenkwamen steeds even bijeen te staan voor een praatje om de hond te leren wennen aan andere honden, vervolgden Keshia en ik ons avondwandelingetje, om thuis nog even na te genieten van een paar bijzondere ontmoetingen.
dinsdag 27 september 2011
een poo(r)tje te ver!
De laatste tijd ga ik me verwant voelen met de "foute"clown uit Bassie en Adriaan. In elk geval met zijn motto; "ik heb ook altijd wat".
Terwijl in huis na talloze schoonmaakrondes toch nog het stof blijft neerdwarrelen als gevolg van een ietwat rigoureuse verbouwing,( daar in een volgend blog meer over), zoonlief als gevolg van migraine ziek door mams van school moest opgehaald, werd het ook nog een bezoekje aan de dierenarts voor Dobby.
Onze stoere bink was afgelopen weekend in zijn enthousiasme voor het machinelawaai van de opritleggers van onze overburen tegen het ijzeren hek van onze oprit gesprongen. Geen probleem normaal, zij het dan, dat deze keer er een "wiiiiieeep"van pijn opvolgde. In de veronderstelling dat hij zijn heup weer wat had verdraaid wezen kijken maar meneer zat gewoon voor het hek.
Echter bleek een uur later dat er toch wat anders was, een manke rechtervoorpoot. Vastblijven hangen tussen de spijlen van het hek? Op een punt ervan gesprongen? Verkeerd terug op de grond terecht gekomen? Helaas niet gezien..
Controleren leverde me een flinke knauw op in mijn arm toen ik dus blijkelijk het juiste pijnlijke stukje aanraakte. Omdat ik geen uitstekende botjes , vreemde of bungelende verbuigingen voelde ging ik met mijn EHBO kennis maar uit van een flinke kneuzing van zijn pols.
Vanmorgen, inmiddels drie dagen verder, met puppy wandelingetjes voor onze volwassen kanjer, trappen lopen verbod en veel rust vond ik het toch niet goed aan het genezen. Hij houdt zijn pootje van de grond af bij het zitten, het ligt iets gebogen naast zijn andere rechtgestrekte voorpoot bij het liggen en hij gebruikte zijn "elleboog"om zich op de bank te hijsen.
Toch maar naar de Dierenarts in Born. Alvast de muilkorf omgedaan thuis en dat was maar goed ook want hij zou zo de DA aangevlogen zijn van de pijn.... Allereerst bleek meneertje Dobbermans koorts te hebben 39,4 graden, iets wat volgens de expert in deze, eerder door een ontsteking als door een opwinding veroorzaakt wordt. Vervolgens bleek het pijnlijke zich te concentreren rondom de handwortelbeentjes aan de onderzijde van zijn polsgewricht. Ook de DA gaat ervan uit dat de peesjes en bandjes ertussen zwaargekneusd zijn. Dobby krijgt twee spuiten, een pijnstiller en i.v.m. de koorts ook een antibioticaatje.
Meteen van de gelegenheid , toch al de muilkorf om, gebruik gemaakt om zijn heupen te laten controleren omdat hij daar de laatste tijd ook meer last van heeft. En ja..helaas..de HD-D is niet meer alleen de uitslag van een röntgenonderzoek door de RvB, maar ook nu "zichtbaar" aan zijn lijf te constateren door de DA. Gelukkig weet ik van Misty destijds dat er genoeg pijnstilling voor mogelijk is als de tijd daar is maar 6 jaar blijft jong.
Nu eerst maar zijn pols laten genezen. Van de dierenarts krijgt hij voor een week amoxoral en carporal mee. Verder geen enkele belasting en kleine rondjes wandelen.Als het rondom het weekend nog niet aan de beterende hand is ( de gehele kneuzing genezen duurt net als bij ons een paar weken) dan moeten we toch terugkomen voor een rontgenfoto.Vooralsnog lijkt dat gelukkig niet nodig!
Ach ja "ik heb ook altijd wat".
Terwijl in huis na talloze schoonmaakrondes toch nog het stof blijft neerdwarrelen als gevolg van een ietwat rigoureuse verbouwing,( daar in een volgend blog meer over), zoonlief als gevolg van migraine ziek door mams van school moest opgehaald, werd het ook nog een bezoekje aan de dierenarts voor Dobby.
Onze stoere bink was afgelopen weekend in zijn enthousiasme voor het machinelawaai van de opritleggers van onze overburen tegen het ijzeren hek van onze oprit gesprongen. Geen probleem normaal, zij het dan, dat deze keer er een "wiiiiieeep"van pijn opvolgde. In de veronderstelling dat hij zijn heup weer wat had verdraaid wezen kijken maar meneer zat gewoon voor het hek.
Echter bleek een uur later dat er toch wat anders was, een manke rechtervoorpoot. Vastblijven hangen tussen de spijlen van het hek? Op een punt ervan gesprongen? Verkeerd terug op de grond terecht gekomen? Helaas niet gezien..
Controleren leverde me een flinke knauw op in mijn arm toen ik dus blijkelijk het juiste pijnlijke stukje aanraakte. Omdat ik geen uitstekende botjes , vreemde of bungelende verbuigingen voelde ging ik met mijn EHBO kennis maar uit van een flinke kneuzing van zijn pols.
Vanmorgen, inmiddels drie dagen verder, met puppy wandelingetjes voor onze volwassen kanjer, trappen lopen verbod en veel rust vond ik het toch niet goed aan het genezen. Hij houdt zijn pootje van de grond af bij het zitten, het ligt iets gebogen naast zijn andere rechtgestrekte voorpoot bij het liggen en hij gebruikte zijn "elleboog"om zich op de bank te hijsen.
Toch maar naar de Dierenarts in Born. Alvast de muilkorf omgedaan thuis en dat was maar goed ook want hij zou zo de DA aangevlogen zijn van de pijn.... Allereerst bleek meneertje Dobbermans koorts te hebben 39,4 graden, iets wat volgens de expert in deze, eerder door een ontsteking als door een opwinding veroorzaakt wordt. Vervolgens bleek het pijnlijke zich te concentreren rondom de handwortelbeentjes aan de onderzijde van zijn polsgewricht. Ook de DA gaat ervan uit dat de peesjes en bandjes ertussen zwaargekneusd zijn. Dobby krijgt twee spuiten, een pijnstiller en i.v.m. de koorts ook een antibioticaatje.
Meteen van de gelegenheid , toch al de muilkorf om, gebruik gemaakt om zijn heupen te laten controleren omdat hij daar de laatste tijd ook meer last van heeft. En ja..helaas..de HD-D is niet meer alleen de uitslag van een röntgenonderzoek door de RvB, maar ook nu "zichtbaar" aan zijn lijf te constateren door de DA. Gelukkig weet ik van Misty destijds dat er genoeg pijnstilling voor mogelijk is als de tijd daar is maar 6 jaar blijft jong.
Nu eerst maar zijn pols laten genezen. Van de dierenarts krijgt hij voor een week amoxoral en carporal mee. Verder geen enkele belasting en kleine rondjes wandelen.Als het rondom het weekend nog niet aan de beterende hand is ( de gehele kneuzing genezen duurt net als bij ons een paar weken) dan moeten we toch terugkomen voor een rontgenfoto.Vooralsnog lijkt dat gelukkig niet nodig!
Ach ja "ik heb ook altijd wat".
zaterdag 17 september 2011
Een nieuw seizoen
Met het nieuwe schooljaar heeft het leven bij ons een andere wending genomen. Beide kids zijn inmiddels alweer een paar weken van start gegaan met een nieuw schooljaar op een nieuwe school. Dochterlief is de Horeca ingedoken en maakt kennis met kooklessen en het leren serveren met drie borden tegelijk ( en nee er is er nog geeneen gesneuveld) op een andere vestiging van haar oude scholengemeenschap zij het dan met een deel dezelfde leerlingen.
Zoon is gepakt en bezakt met zware schooltassen inmiddels een volleerd fietser geworden, die zich, s'ochtends in gezelschap van grote zus, een weg baant door het drukke ochtendverkeer richting de grote stad. De tweede week stond al meteen in het teken van kamp, met de fiets van Sittard naar Molenbeersel. Al met al een indrukwekkende ervaring om met vreemde klasgenoten in den vreemde, drie hele dagen te vullen.
Dat de schoolbel gaat op het middaguur( van de basisschool vrijwel achter ons) en dat er toch geen jongetje door de achterdeur komt met "hoi mam"dat is een feit waaraan zowel alle beardies als moeders nog steeds moeten wennen. Vanaf de bank worden de langskomende kinderen gadegeslagen en wordt er door Keshia en Nelson gecontroleerd of toch niet toevallig "kleine baas"erbij zit.
En als dan een aantal uur later een van de kids ( of beiden) met de fietsen de oprit op komen rijden dan breekt er een enthousiast welkomst groeten uit.... alsof beiden "eeuwen......"weg zijn geweest.
Terwijl , de pas 4 jaar geworden, Keshia zich weer vol overgave op de behendigheidsles ( en haar teamgenoten) heeft gestort en vrouwtje nu haar al, ondanks twee keer Zumba in de week, niet kan bijbenen als ze de sprint erin heeft gezet, doet Nelson zijn best om ons notenrapers voor te zijn en de gevallen walnoten uit de tuin in te pikken en te verstoppen onder het kussen van zijn mand of in te graven in ons grasveld ( potverdo...)
Daarintegen moeten we regelmatig op zoek naar onze zesjarige Dobby om hem dan vervolgens uitgestrekt te vinden op het logeerbed dat op de vliering bij dochters zolderkamer staat. Eigenlijk niet zo'n goede zet van hem al die trappen want we hebben moeten constateren dat hij meer last begint te krijgen van zijn HD-D. Rondjes draaien met zijn kontje levert regelmatig een hoogkermend gejank op en ook Keshia's pogingen hem baas boven baas te worden zorgt soms voor een waarschuwende grom. Toch krijgen we hem niet overtuigd minder trappen te klauteren of te springen over het hekwerk van de tuin of zelfs de veranda.
Komende maand is de jaarlijkse controle en inentingsronde weer aan de beurt. Alhoewel vorig jaar er nog niets viel te ontdekken aan zijn achterhand gaan we er van uit dat de Dierenarts het dit keer wel zal zien..we zijn ons al aan het voorbereiden om eventuele medicatie..al weten we van Misty ( zijn oudoom) destijds dat Beardies een ontzettend hoge pijngrens kunnen hebben en medicijnen soms niet het beoogde effect hebben.
Maar het zij zo...we houden toch niet minder van Dobby erdoor.
Alhoewel het jaar al heel wat veranderingen en verbeteringen in petto had zijn we in huis weer begonnen aan een paar grote projecten; het veranderen van onze keuken/gang/woonkamer
en de start van De Hondentuin; ons oppas en logeeradres voor ( Bearded) collies en andere sheepdogs in eigen huis en tuin, waar we afgelopen zomer al een voorproefje in de familiekring van hebben mogen meemaken. We hopen dat er veel baasjes en hun hondenkinderen hun weg naar ons zullen weten te vinden.
Hoewel de natuur rondom ons zich klaarmaakt voor misschien weer een strenge winter, start voor ons dit Najaar met een nieuw seizoen vol veranderingen, verrassingen en vooral genieten...
Zoon is gepakt en bezakt met zware schooltassen inmiddels een volleerd fietser geworden, die zich, s'ochtends in gezelschap van grote zus, een weg baant door het drukke ochtendverkeer richting de grote stad. De tweede week stond al meteen in het teken van kamp, met de fiets van Sittard naar Molenbeersel. Al met al een indrukwekkende ervaring om met vreemde klasgenoten in den vreemde, drie hele dagen te vullen.
Dat de schoolbel gaat op het middaguur( van de basisschool vrijwel achter ons) en dat er toch geen jongetje door de achterdeur komt met "hoi mam"dat is een feit waaraan zowel alle beardies als moeders nog steeds moeten wennen. Vanaf de bank worden de langskomende kinderen gadegeslagen en wordt er door Keshia en Nelson gecontroleerd of toch niet toevallig "kleine baas"erbij zit.
En als dan een aantal uur later een van de kids ( of beiden) met de fietsen de oprit op komen rijden dan breekt er een enthousiast welkomst groeten uit.... alsof beiden "eeuwen......"weg zijn geweest.
Terwijl , de pas 4 jaar geworden, Keshia zich weer vol overgave op de behendigheidsles ( en haar teamgenoten) heeft gestort en vrouwtje nu haar al, ondanks twee keer Zumba in de week, niet kan bijbenen als ze de sprint erin heeft gezet, doet Nelson zijn best om ons notenrapers voor te zijn en de gevallen walnoten uit de tuin in te pikken en te verstoppen onder het kussen van zijn mand of in te graven in ons grasveld ( potverdo...)
Daarintegen moeten we regelmatig op zoek naar onze zesjarige Dobby om hem dan vervolgens uitgestrekt te vinden op het logeerbed dat op de vliering bij dochters zolderkamer staat. Eigenlijk niet zo'n goede zet van hem al die trappen want we hebben moeten constateren dat hij meer last begint te krijgen van zijn HD-D. Rondjes draaien met zijn kontje levert regelmatig een hoogkermend gejank op en ook Keshia's pogingen hem baas boven baas te worden zorgt soms voor een waarschuwende grom. Toch krijgen we hem niet overtuigd minder trappen te klauteren of te springen over het hekwerk van de tuin of zelfs de veranda.
Komende maand is de jaarlijkse controle en inentingsronde weer aan de beurt. Alhoewel vorig jaar er nog niets viel te ontdekken aan zijn achterhand gaan we er van uit dat de Dierenarts het dit keer wel zal zien..we zijn ons al aan het voorbereiden om eventuele medicatie..al weten we van Misty ( zijn oudoom) destijds dat Beardies een ontzettend hoge pijngrens kunnen hebben en medicijnen soms niet het beoogde effect hebben.
Maar het zij zo...we houden toch niet minder van Dobby erdoor.
Alhoewel het jaar al heel wat veranderingen en verbeteringen in petto had zijn we in huis weer begonnen aan een paar grote projecten; het veranderen van onze keuken/gang/woonkamer
en de start van De Hondentuin; ons oppas en logeeradres voor ( Bearded) collies en andere sheepdogs in eigen huis en tuin, waar we afgelopen zomer al een voorproefje in de familiekring van hebben mogen meemaken. We hopen dat er veel baasjes en hun hondenkinderen hun weg naar ons zullen weten te vinden.
Hoewel de natuur rondom ons zich klaarmaakt voor misschien weer een strenge winter, start voor ons dit Najaar met een nieuw seizoen vol veranderingen, verrassingen en vooral genieten...
woensdag 20 juli 2011
'n kwieke dame
Zoals jullie wel ergens op onze hyves,FB of website hebben kunnen lezen hebben we een hondenlogeetje.
De Border Collie dame, Bo, in kwestie is al aardig op leeftijd, tenminste als je bijna 12 zo mag noemen.
Maar nog best wel bij de pannen. Dobby merkte dat de eerste dag al op nadat ze hem flink snaaide omdat hij aan haar vot bleef snuffelen. Toen de rollen werden omgedraaid was het ijs echter zo gebroken.
Haar familie was bang dat ze wat moeite zou hebben met aanpassen aan ons Beardie-huishouden, vooral met eten. Omdat ze thuis de hele dag een bak brokken ter beschikking heeft en hier twee keer per dag eten zou gaan krijgen. Maar dat was zo gepiept.
De eerste avond wilde ze inderdaad niet eten en ging ze op 12 o'clock haar bak liggen te bewaken tegen de andere honden. Alleen had ze buiten de vrouwelijke waard gerekend, die haar bak gewoon weghaalde, toen de anderen het op hadden.
Dus moest ze zonder eten naar bed.( zielig he?) De volgende ochtend leek het verhaal zich te vervolgen. Weer ging ze haar bak bewaken tot.. het nieuwe vrouwtje de lege etensbakken van de Beardie-heren weg begon te halen. De blik die ze toewierp was alleszeggend en met een korte snelle sprint stoof ze op haar bak af om die snel leeg te 'vreten".Want stel je voor.......!!!
Daarna was de zaak beklonken. S'avonds bij het vullen van de bakken stonden er ineens twee honden in afwachting van in de keuken...de zwart-witte Beardiereu, die er altijd staat, en een zwart-witte Border dame.
Ons Beardie-meisje vond zo'n oudere dame in haar thuis maar een vreemde zaak. Met het wandelen samen, want Baas gaat nu met de twee jongens en Bazin met de dames, was het even wennen. Deze Border Collie dame plast namelijk als een reu, met een poot half opgelicht en dat is wel raar en je weet natuurlijk ook niet of ze je iets doet...dus werden er haastige blikken geworpen om botsingen te voorkomen.
Wanneer je denkt dat als je al eerder met een oudere dove hond hebt moeten omgaan het wel gemakkelijk is dan kom je bedrogen uit. Ja er zijn overeenkomsten zoals een hond die zo diep slaapt dat je denkt... juist of het stramme van de poten als ze lang op de tegelvloer heeft gelegen maar terwijl Chico en Misty destijds steeds langzamer werden met wandelen, is deze dame nog zo kwiek dat ze met gemak de lange wandeling van de "jongelui" op hun tempo aankan. Al is het, omdat haar eigen Baas toch net andere gebaren maakt dan jij, even zoeken naar het juiste commando/gebaar wanneer ze onderweg een andere hond opmerkt en het op blaffen zet.
"he, heb je er een hond bij?" wordt er al regelmatig gevraagd onderweg. Ja zeker, als je Keshia en Bo nu met zijn tweetjes naast elkaar ziet lopen, zou je haast denken.
Bo heeft zich al aardig ingeburgerd; geen probleem dat die nieuwe bazin haar oren schoonmaakt en haar medicijn geeft ( of zou het hondensnoepje erna het 'm doen)....Tuurlijk krijgt ook zij een knuffel als het Vrouwtje beneden komt of thuis....nee, snaaien als de anderen in je buurt komen dat mag ook jij niet...plaats genoeg voor vier honden rondom de bank hoor, veel gezelliger tvkijken toch zo samen...balletje gooien ( hee wat hebben we ineens veel balletjes weer)
Wat nou, Beardies en Border Collies gaan niet samen? Wel dus.
Dat een hond van bijna 12 zich nog zo goed kan aanpassen en zelfs nog nieuwe dingen kan leren daar staat dit Vrouwtje zelfs versteld van!
Zo is het bij ons de gewoonte om voor het slapengaan de Beardiebatjes een koekje te geven als ze op hun plaatsje zijn. De eerste avond wordt het koekje nog argwanend bekeken....de tweede dag echter... en dat terwijl Zij de lade niet kan horen waar de koekjes vandaan komen, spurt ze net zo snel als de anderen naar haar mand om daar keurig rechtop zittend haar koekje af te wachten.
Dat wordt dus nog leuk als ze straks weer thuis is ( Sorry Broertje van me)
Weet het zeker dat het voor iedereen wel weer vreemd zal zijn als haar eigen familie straks terug is van kampeervakantie en ze weer weg gaat.
De Border Collie dame, Bo, in kwestie is al aardig op leeftijd, tenminste als je bijna 12 zo mag noemen.
Maar nog best wel bij de pannen. Dobby merkte dat de eerste dag al op nadat ze hem flink snaaide omdat hij aan haar vot bleef snuffelen. Toen de rollen werden omgedraaid was het ijs echter zo gebroken.
Haar familie was bang dat ze wat moeite zou hebben met aanpassen aan ons Beardie-huishouden, vooral met eten. Omdat ze thuis de hele dag een bak brokken ter beschikking heeft en hier twee keer per dag eten zou gaan krijgen. Maar dat was zo gepiept.
De eerste avond wilde ze inderdaad niet eten en ging ze op 12 o'clock haar bak liggen te bewaken tegen de andere honden. Alleen had ze buiten de vrouwelijke waard gerekend, die haar bak gewoon weghaalde, toen de anderen het op hadden.
Dus moest ze zonder eten naar bed.( zielig he?) De volgende ochtend leek het verhaal zich te vervolgen. Weer ging ze haar bak bewaken tot.. het nieuwe vrouwtje de lege etensbakken van de Beardie-heren weg begon te halen. De blik die ze toewierp was alleszeggend en met een korte snelle sprint stoof ze op haar bak af om die snel leeg te 'vreten".Want stel je voor.......!!!
Daarna was de zaak beklonken. S'avonds bij het vullen van de bakken stonden er ineens twee honden in afwachting van in de keuken...de zwart-witte Beardiereu, die er altijd staat, en een zwart-witte Border dame.
Ons Beardie-meisje vond zo'n oudere dame in haar thuis maar een vreemde zaak. Met het wandelen samen, want Baas gaat nu met de twee jongens en Bazin met de dames, was het even wennen. Deze Border Collie dame plast namelijk als een reu, met een poot half opgelicht en dat is wel raar en je weet natuurlijk ook niet of ze je iets doet...dus werden er haastige blikken geworpen om botsingen te voorkomen.
Wanneer je denkt dat als je al eerder met een oudere dove hond hebt moeten omgaan het wel gemakkelijk is dan kom je bedrogen uit. Ja er zijn overeenkomsten zoals een hond die zo diep slaapt dat je denkt... juist of het stramme van de poten als ze lang op de tegelvloer heeft gelegen maar terwijl Chico en Misty destijds steeds langzamer werden met wandelen, is deze dame nog zo kwiek dat ze met gemak de lange wandeling van de "jongelui" op hun tempo aankan. Al is het, omdat haar eigen Baas toch net andere gebaren maakt dan jij, even zoeken naar het juiste commando/gebaar wanneer ze onderweg een andere hond opmerkt en het op blaffen zet.
"he, heb je er een hond bij?" wordt er al regelmatig gevraagd onderweg. Ja zeker, als je Keshia en Bo nu met zijn tweetjes naast elkaar ziet lopen, zou je haast denken.
Bo heeft zich al aardig ingeburgerd; geen probleem dat die nieuwe bazin haar oren schoonmaakt en haar medicijn geeft ( of zou het hondensnoepje erna het 'm doen)....Tuurlijk krijgt ook zij een knuffel als het Vrouwtje beneden komt of thuis....nee, snaaien als de anderen in je buurt komen dat mag ook jij niet...plaats genoeg voor vier honden rondom de bank hoor, veel gezelliger tvkijken toch zo samen...balletje gooien ( hee wat hebben we ineens veel balletjes weer)
Wat nou, Beardies en Border Collies gaan niet samen? Wel dus.
Dat een hond van bijna 12 zich nog zo goed kan aanpassen en zelfs nog nieuwe dingen kan leren daar staat dit Vrouwtje zelfs versteld van!
Zo is het bij ons de gewoonte om voor het slapengaan de Beardiebatjes een koekje te geven als ze op hun plaatsje zijn. De eerste avond wordt het koekje nog argwanend bekeken....de tweede dag echter... en dat terwijl Zij de lade niet kan horen waar de koekjes vandaan komen, spurt ze net zo snel als de anderen naar haar mand om daar keurig rechtop zittend haar koekje af te wachten.
Dat wordt dus nog leuk als ze straks weer thuis is ( Sorry Broertje van me)
Weet het zeker dat het voor iedereen wel weer vreemd zal zijn als haar eigen familie straks terug is van kampeervakantie en ze weer weg gaat.
dinsdag 19 juli 2011
Foutje bedankt!
"mam, er is iets met mijn computer??? Hij doet heel raar, ik heb geen msn meer, geen skype...ja wel nog internet. "( klinkt het ergens al bekend?) Mams tegen dochter; "heb je AVG al geupdated..ja mam...een scan gedraaid...vanmorgen nog...dat heb je met al die zooi die je download...ik zit alleen maar op Hyves en You Tube mam....er komt steeds een scherm op..."
Zucht, "okee ga hem dan maar naar beneden halen!"
Laptop op tafel, opstarten okee, meteen pop-up rechtsonder van een of ander rood/zwarte virusscanner."heb je die gedownload?"Nee mama, die was er opeens"...jaja
AVG openen. Helaas; pop-up; AVG.exe is geinfecteerd en wordt geblokkeerd zegt de Rood/Zwarte onbekende. Prompt een groot scherm waarin razendsnel, euh, wel honderden virussen worden gevonden en op mijn radicale kruisje gereageert wordt wilt u wel onbeschermd verder...ja zeker!
Waarom opent AVG niet? Dan maar Defender opstarten; jammer dan same story...CCleaner dan...Nadaa! Internet openen; dat werkt nog..F-secure online scanner erover..dus niet..de onbekende rood/zwarte popt-up Geinfecteerd programma, uitvoering gestopt. Staat er een vreemd programma in de lijst nee.. processen dan; rechtermuisknop Taakbeheer; dus pech... taskui.exe is geinfecteerd en afgesloten.
Ojee het ziet er naar uit dat we een hardnekkig virus binnen hebben want alles dat maar enigszins een opening is naar het verwijderen wordt geblokkeerd, zelfs als we de pop-ups negeren.
Dan maar met een omweg. Eerst alle temporary files en cookies deleten. Dan IE opstarten..traag..maar nog werkend. Zoek"vreemde virusscanner" Meteen 10 sites over deze Oldschool Malware Trojan virus...
Dit is dus echt foute boel!! ah..mijn favouriete site voor probleemoplossing staat er ook bij. Klik..Ja dus een Trojan binnen. Die vervelende pop-ups tussendoor.Scroll naar... hoe te verwijder...Okee zegt meneer Trojan, dat hoef je niet te lezen, IE closed. Opnieuw maar nu direct naar favouriete site...scroll...advies..haal vink bij proxy onder LAN weg, reboot, F8, safe mode with networking- andere virusscanner downloaden.
Goed doen we...geintje...geen vinkje..F8 reageert niet ( werkt dat niet bij windows 7?)..wel F2 maar daar zie ik nergens de keuze die ik moest maken... computer start van zichzelf door. Weer IE openen en een andere oplossing zoeken, maar bij elke site met de naam van de Vreemdeling wordt IE consequent afgesloten. Dan even via zoon's pc het web op. Tips meenemen en proberen een virusscanner te downloaden.Ja dat mag best van Meneer, maar openen en runnen... helaas pindakaas.
Nog eens taakbeheer proberen maar nu via msconfig...Override door virus. Via reboot, ctrl-alt-del en dan taakbeheer...nee ook niet weer geblokkeerd. Begint irritant te worden dit virusje!
Ik begin er een hard hoofd in te krijgen. Al ruim twee en een half uur bezig. Dan..FLOEP..zwart beeld met een of andere te snel verdwijnende tekst en laptop is uit. K*T, wat is dit nu oververhit door het verwerken van al die pop-ups of windows aangetast? 5 minuten wachten dan maar..ja lekker..doe maar een kopje koffie...
Even naar de wc, de koffie opleuten en dan laptop weer aan, bij de eerste tekenen van het opstarten van dochters werkscherm ctrl-alt-del en taakbeheer kiezen..Nadaa..te laat Trojan alweer actief. Goed Jij vervelend ik ook vervelend.Uit die laptop."kunnen we 'm niet beter wegbrengen naar de Pc zaak?"wordt gevraagd.
Nee we proberen opnieuw...net iets eerder dan het beeldscherm opstart..ctrl-alt-del en taakbeheer. Twee pogingen verder ( sorry lappie)..we zijn binnen in taakbeheer..tabblad processen. Ergens moet dat rotding staan..snel checken voor ie het weer overneemt. Van alles wat lijkt op combi's van letters van de fake virusscanner, alles wat vreemd lijkt en alles wat ik niet herken als van windows zelf ( ahum, bij mijn eigen desktop met XP moet je wel eens wat processen stopzetten om de pc te versnellen), daar wordt het proces van beeindigd...we houden hoop.
Taakbeheer naar taakbalk anders kom ik er misschien niet meer in...ik zie nog geen pop-up.
Zou AVG nu lukken? Yep..updaten en draaien die hap..helaas vindt AVG alleen maar cookies. Ccleaner er achteraan...maar liefst 78001 temp files ( hoe kan dat nu ik had er al zelf gedeleted).Goed schoon maar op.
Nog steeds geen pop-up..checken bij Taakbeheer of er niets is teruggekeerd uit het Verwijderde .....nee 't gaat nog goed...
Via configuratie dan Defender opstarten..volledige scan aan na een update. "kan uren duren".
Goed hoor..we hebben nog de hele avond.
Drie kwartier later; gevonden een ernstige bedreiging asx.wimad.az Trojan. Wilt U hem verwijderen of in quarantaine?
Nou Verwijder maar lekker hoor.
Voor alle zekerheid alle virusscanners nog maar eens updaten, windows gooit er nog even een beveiliging en een servicepackje tegen aan ( Fijn, kon dat niet eerder?). De laptop uit. En weer opnieuw aanzetten. Op Hoop van Zege.
Joepie de Poe... het is gelukt we hebben het beest verslagen!
Dankjewel Mams... kosten 3 uur en 20 minuten en de eerste aflevering van NCIS-LA gemist.
Foutje bedankt!
Zucht, "okee ga hem dan maar naar beneden halen!"
Laptop op tafel, opstarten okee, meteen pop-up rechtsonder van een of ander rood/zwarte virusscanner."heb je die gedownload?"Nee mama, die was er opeens"...jaja
AVG openen. Helaas; pop-up; AVG.exe is geinfecteerd en wordt geblokkeerd zegt de Rood/Zwarte onbekende. Prompt een groot scherm waarin razendsnel, euh, wel honderden virussen worden gevonden en op mijn radicale kruisje gereageert wordt wilt u wel onbeschermd verder...ja zeker!
Waarom opent AVG niet? Dan maar Defender opstarten; jammer dan same story...CCleaner dan...Nadaa! Internet openen; dat werkt nog..F-secure online scanner erover..dus niet..de onbekende rood/zwarte popt-up Geinfecteerd programma, uitvoering gestopt. Staat er een vreemd programma in de lijst nee.. processen dan; rechtermuisknop Taakbeheer; dus pech... taskui.exe is geinfecteerd en afgesloten.
Ojee het ziet er naar uit dat we een hardnekkig virus binnen hebben want alles dat maar enigszins een opening is naar het verwijderen wordt geblokkeerd, zelfs als we de pop-ups negeren.
Dan maar met een omweg. Eerst alle temporary files en cookies deleten. Dan IE opstarten..traag..maar nog werkend. Zoek"vreemde virusscanner" Meteen 10 sites over deze Oldschool Malware Trojan virus...
Dit is dus echt foute boel!! ah..mijn favouriete site voor probleemoplossing staat er ook bij. Klik..Ja dus een Trojan binnen. Die vervelende pop-ups tussendoor.Scroll naar... hoe te verwijder...Okee zegt meneer Trojan, dat hoef je niet te lezen, IE closed. Opnieuw maar nu direct naar favouriete site...scroll...advies..haal vink bij proxy onder LAN weg, reboot, F8, safe mode with networking- andere virusscanner downloaden.
Goed doen we...geintje...geen vinkje..F8 reageert niet ( werkt dat niet bij windows 7?)..wel F2 maar daar zie ik nergens de keuze die ik moest maken... computer start van zichzelf door. Weer IE openen en een andere oplossing zoeken, maar bij elke site met de naam van de Vreemdeling wordt IE consequent afgesloten. Dan even via zoon's pc het web op. Tips meenemen en proberen een virusscanner te downloaden.Ja dat mag best van Meneer, maar openen en runnen... helaas pindakaas.
Nog eens taakbeheer proberen maar nu via msconfig...Override door virus. Via reboot, ctrl-alt-del en dan taakbeheer...nee ook niet weer geblokkeerd. Begint irritant te worden dit virusje!
Ik begin er een hard hoofd in te krijgen. Al ruim twee en een half uur bezig. Dan..FLOEP..zwart beeld met een of andere te snel verdwijnende tekst en laptop is uit. K*T, wat is dit nu oververhit door het verwerken van al die pop-ups of windows aangetast? 5 minuten wachten dan maar..ja lekker..doe maar een kopje koffie...
Even naar de wc, de koffie opleuten en dan laptop weer aan, bij de eerste tekenen van het opstarten van dochters werkscherm ctrl-alt-del en taakbeheer kiezen..Nadaa..te laat Trojan alweer actief. Goed Jij vervelend ik ook vervelend.Uit die laptop."kunnen we 'm niet beter wegbrengen naar de Pc zaak?"wordt gevraagd.
Nee we proberen opnieuw...net iets eerder dan het beeldscherm opstart..ctrl-alt-del en taakbeheer. Twee pogingen verder ( sorry lappie)..we zijn binnen in taakbeheer..tabblad processen. Ergens moet dat rotding staan..snel checken voor ie het weer overneemt. Van alles wat lijkt op combi's van letters van de fake virusscanner, alles wat vreemd lijkt en alles wat ik niet herken als van windows zelf ( ahum, bij mijn eigen desktop met XP moet je wel eens wat processen stopzetten om de pc te versnellen), daar wordt het proces van beeindigd...we houden hoop.
Taakbeheer naar taakbalk anders kom ik er misschien niet meer in...ik zie nog geen pop-up.
Zou AVG nu lukken? Yep..updaten en draaien die hap..helaas vindt AVG alleen maar cookies. Ccleaner er achteraan...maar liefst 78001 temp files ( hoe kan dat nu ik had er al zelf gedeleted).Goed schoon maar op.
Nog steeds geen pop-up..checken bij Taakbeheer of er niets is teruggekeerd uit het Verwijderde .....nee 't gaat nog goed...
Via configuratie dan Defender opstarten..volledige scan aan na een update. "kan uren duren".
Goed hoor..we hebben nog de hele avond.
Drie kwartier later; gevonden een ernstige bedreiging asx.wimad.az Trojan. Wilt U hem verwijderen of in quarantaine?
Nou Verwijder maar lekker hoor.
Voor alle zekerheid alle virusscanners nog maar eens updaten, windows gooit er nog even een beveiliging en een servicepackje tegen aan ( Fijn, kon dat niet eerder?). De laptop uit. En weer opnieuw aanzetten. Op Hoop van Zege.
Joepie de Poe... het is gelukt we hebben het beest verslagen!
Dankjewel Mams... kosten 3 uur en 20 minuten en de eerste aflevering van NCIS-LA gemist.
Foutje bedankt!
vrijdag 15 juli 2011
Dobby Dobermans
Gisteren werd onze bruine beardie Dobby What a View of Happy Tale al weer 6 jaar.
Wat gaat de tijd eigenlijk snel hè?
Er is een tijdje geweest dat ik dacht dat de leeftijd zou zijn die hij maximaal zou worden. In het begin van zijn vertoeven bij ons , toen de navelbreuk die hij had niet vanzelf overging zoals door velen werd gedacht en hij met nog geen 6 maanden alsnog onder het mes moest om het te laten dichten..bijvoorbeeld.
En later toen we moesten stoppen met onze gezamelijke passie Behendigheid, waar we net waren begonnen met regionale wedstrijdjes, omdat de Raad van Beheer in een tweede controle ervan bevestigde dat hij HD-D had. Identiek dezelfde afwijking in de kogelvorm van zijn heup als zijn oudoom Misty had bij de foto's die met zijn ouderdomsHD/Arthrose waren gemaakt.
Elke dag, zeker als het klam en koud is, is het eerste wat ik doe, checken of Dobby niet stram loopt of moeite heeft met opstaan als teken dat de HD uitwendig zichtbaar wordt. Soms na een erg lange wandeling, zeker als er geklommen moet worden tegen heuvels op, dan is hij wat langzamer, voorzichtiger en mankt ie een beetje. Maar de volgende dag maakt hij weer soepeltjes gebruik van zijn lijf om over het hekwerk en de borderrand erachter heen te springen zodat hij in het vijvertje in de tuin kan gaan drinken. Als ik dan zie dat hij na die sprong van zeker 80-90 hoog netjes op zijn poten terecht komt hoop ik dat hij net als zijn oudoom Misty pas echte klachten krijgt na zijn elfde levensjaar.Maar ook dan,weet ik van Misty, zijn Beardies echte Die-Hards, met een pijngrens die een stuk hoger ligt dan bij ons mensen.
Onze Dobermans, zoals ik hem gekscherend noem omdat er nogal wat strubbels waren tussen hem en Nelson is inmiddels in een rustiger vaarwater aangelandt. Hoewel er ten tijde van de loopsheid van Keshia nog wel een wisselwerking was in zijn hormonen bleven de pieken in de vorm van twee vechtende reuen dit keer achterwege. Dobby ging geen enkele keer in op de uitdagingen die Nelson hem voorlegde maar bleef de hele periode met een bochtje om hem heen gaan. Tijdens de heldagen was hij wel eventjes helemaal van de kaart...zielig gewoon!
Inmiddels zijn we weer tig daagjes verder en is de rust in de roedel wedergekeerd en hebben we aan Dobby een geheel andere veel rustigere aardigere hond dan voor de chemische castratie. De grote dikke knuffelvot van de eerste twee jaren is herboren!
Zelfs zo dat hij op zijn buik gestreeld worden belangrijker vindt, dan dat hij op zijn rug ligt in de buurt van Nelson ( die sinds Dobby's verandering ook een stuk evenwichtiger is)
Dus ja...ik ben blij dat ik hem ( chemisch) heb laten castreren ondanks de nadelen die het voor zijn gewicht en dus zijn HD kan hebben. Dat zijn namelijk zaken waar je zonder veel moeite op kunt anticiperen; voerhoeveelheid aanpassen, glucosaminepilletje, de wandelroute laten afhangen van het weer, een iets warmere ligplaats .... trouwens niets zo gezellig als een wollige beardie half op je schoot op de bank tijdens het tv-hangen hoor....
Dobby gefeliciteerd met je verjaardag en dat er nog vele mogen volgen.
Wat gaat de tijd eigenlijk snel hè?
Er is een tijdje geweest dat ik dacht dat de leeftijd zou zijn die hij maximaal zou worden. In het begin van zijn vertoeven bij ons , toen de navelbreuk die hij had niet vanzelf overging zoals door velen werd gedacht en hij met nog geen 6 maanden alsnog onder het mes moest om het te laten dichten..bijvoorbeeld.
En later toen we moesten stoppen met onze gezamelijke passie Behendigheid, waar we net waren begonnen met regionale wedstrijdjes, omdat de Raad van Beheer in een tweede controle ervan bevestigde dat hij HD-D had. Identiek dezelfde afwijking in de kogelvorm van zijn heup als zijn oudoom Misty had bij de foto's die met zijn ouderdomsHD/Arthrose waren gemaakt.
Elke dag, zeker als het klam en koud is, is het eerste wat ik doe, checken of Dobby niet stram loopt of moeite heeft met opstaan als teken dat de HD uitwendig zichtbaar wordt. Soms na een erg lange wandeling, zeker als er geklommen moet worden tegen heuvels op, dan is hij wat langzamer, voorzichtiger en mankt ie een beetje. Maar de volgende dag maakt hij weer soepeltjes gebruik van zijn lijf om over het hekwerk en de borderrand erachter heen te springen zodat hij in het vijvertje in de tuin kan gaan drinken. Als ik dan zie dat hij na die sprong van zeker 80-90 hoog netjes op zijn poten terecht komt hoop ik dat hij net als zijn oudoom Misty pas echte klachten krijgt na zijn elfde levensjaar.Maar ook dan,weet ik van Misty, zijn Beardies echte Die-Hards, met een pijngrens die een stuk hoger ligt dan bij ons mensen.
Onze Dobermans, zoals ik hem gekscherend noem omdat er nogal wat strubbels waren tussen hem en Nelson is inmiddels in een rustiger vaarwater aangelandt. Hoewel er ten tijde van de loopsheid van Keshia nog wel een wisselwerking was in zijn hormonen bleven de pieken in de vorm van twee vechtende reuen dit keer achterwege. Dobby ging geen enkele keer in op de uitdagingen die Nelson hem voorlegde maar bleef de hele periode met een bochtje om hem heen gaan. Tijdens de heldagen was hij wel eventjes helemaal van de kaart...zielig gewoon!
Inmiddels zijn we weer tig daagjes verder en is de rust in de roedel wedergekeerd en hebben we aan Dobby een geheel andere veel rustigere aardigere hond dan voor de chemische castratie. De grote dikke knuffelvot van de eerste twee jaren is herboren!
Zelfs zo dat hij op zijn buik gestreeld worden belangrijker vindt, dan dat hij op zijn rug ligt in de buurt van Nelson ( die sinds Dobby's verandering ook een stuk evenwichtiger is)
Dus ja...ik ben blij dat ik hem ( chemisch) heb laten castreren ondanks de nadelen die het voor zijn gewicht en dus zijn HD kan hebben. Dat zijn namelijk zaken waar je zonder veel moeite op kunt anticiperen; voerhoeveelheid aanpassen, glucosaminepilletje, de wandelroute laten afhangen van het weer, een iets warmere ligplaats .... trouwens niets zo gezellig als een wollige beardie half op je schoot op de bank tijdens het tv-hangen hoor....
Dobby gefeliciteerd met je verjaardag en dat er nog vele mogen volgen.
donderdag 30 juni 2011
De laatste loodjes
Terwijl de loodjes het zwaarst wegen voor Mams, gaat er een zucht van verlichting op bij zoon.
Zijn schoolverlaterskamp te Brunssum is op het regenachtige weer na een nooit te vergeten ervaring geworden. De kennismaking met zijn toekomstige life science klas en zijn nieuwe mentor is prettig verlopen, zodat in elk geval hij de grote veranderingen die op stapel staan met vertrouwen tegemoet ziet.
Na ontelbare repetities en pittige generales is de eerste officiële voorstelling van de musical van groep 8, Strafkamp, een feit én een succes geworden. Mams is ervan overtuigd dat ze aanstaande vrijdag, als ze, vanuit de zaal ( in plaats van van achter de coulissen) vol trots de escapades van Zoonlief en zijn klasgenootjes op het podium zit te kijken, ze ongetwijfeld de nodige traantjes zal wegpinken.
Nog anderhalve week te gaan voor het leven van alledag wordt verruild voor een welverdiende zomervakantie. Een dagelijks ritme dat zelfs ingebakken zit bij onze honden. Als Baas om kwart op zeven richting werk is vertrokken staan ze klokslag half 8 al klaar om Dochter uit te "zwaaien". Om vervolgens tot de conclusie te komen dat ze voor niets staan te blaffen. Dochter is er niet!
Want zij is deze week op schoolverlaterskamp in Zeeland. In een week waarin de zinderende hitte zelfs de kaarsen op onze verandatafel heeft doen smelten en bliksemend noodweer Nederland op de kop zet.
Dag handje in hand, "selluf"doen, struikelen over speelgoed, geitjes voeren, en schepjes in de zandbak.
Dag Maan-Roos-Vis, vriendjes over de vloer, leren fietsen zonder wieltjes en zwemles.
Dag communicantje, uitzwaaien bij de schoolreis.
Dag flippo en voetbalplaatjes mania, pokemon, anubis en nintendofreakjes.
En dag hulpouder zijn op de basisschool en samen lunchen tussen de middag.
Vooral afgelopen jaar lijkt wel voorbij te zijn gevlogen. Zoon, die de Cito eindtoets maar een makkie vond. Zijn eigen eitjes leerde bakken en daar een gewoonte van maakte op de woensdagmiddag. Dochterlief die disco avonden had en elke dag, zelfs bij 20 cm sneeuw niet wilde gebracht maar zelf op de fiets naar school toog. De spannende tijd van wachten op de uitslagen van toetsen en het wel of niet aangenomen worden als leerling op twee nieuwe scholen.
De kleren aan de waslijn die met de maand groter lijken te worden.
Een jaar waarin zowel Zoon als Dochter enorm zijn gegroeid. Letterlijk en Figuurlijk!!!
En Mams...tja...steeds een beetje minder nodig lijken te hebben.
Nog anderhalve week te gaan...
Voor Dochter staat nog het aanmeten van de kokskleding op het programma die ze nodig heeft om de richting Horeca in te gaan. En niet onbelangrijk; Haar eerste gala-avond.
De jurk hangt al klaar, de schoenen zijn uitgezocht en de komende woensdag zal ongetwijfeld in het teken staan van kapsels en mace-up. Zo'n echte moeder- dochterdag. Alhoewel Paps zich ook niet onbetuigd laat en een bijzonder vervoer heeft weten te regelen om op unieke wijze bij het Gala te arriveren.
Boeken moeten ingeleverd, adressen uitgewisseld, foto's gemaakt en kastjes uitgeruimd. En dan zal het de laatste schooldag zijn van 2010-2011.
Afscheid van het vertrouwde. Voor Dochter die, na 3 jaar begeleid leren, de overstap gaat maken naar het Regulier onderwijs. En Zoon en zijn klasgenoten die die dag zullen worden uitgezwaaid door de groepen 1 tot en met 7 van de Basisschool waar hij de afgelopen 8 jaar bijna dagelijks te vinden was.
Dat wordt ongetwijfeld emotioneel!
En na de zomervakantie gaat het leven van dit gezin met een "brugpieper"en een zestienjarige een geheel andere wending nemen. Gelukkig heeft Mams zeven weken om aan het idee te wennen.
Alle leerlingen van groep 8 BS Willibrordus Obbicht en klas 3 Dacapo Eysenhegge Sittard heel veel plezier gewenst op jullie nieuwe school en een fijne toekomst.
Zijn schoolverlaterskamp te Brunssum is op het regenachtige weer na een nooit te vergeten ervaring geworden. De kennismaking met zijn toekomstige life science klas en zijn nieuwe mentor is prettig verlopen, zodat in elk geval hij de grote veranderingen die op stapel staan met vertrouwen tegemoet ziet.
Na ontelbare repetities en pittige generales is de eerste officiële voorstelling van de musical van groep 8, Strafkamp, een feit én een succes geworden. Mams is ervan overtuigd dat ze aanstaande vrijdag, als ze, vanuit de zaal ( in plaats van van achter de coulissen) vol trots de escapades van Zoonlief en zijn klasgenootjes op het podium zit te kijken, ze ongetwijfeld de nodige traantjes zal wegpinken.
Nog anderhalve week te gaan voor het leven van alledag wordt verruild voor een welverdiende zomervakantie. Een dagelijks ritme dat zelfs ingebakken zit bij onze honden. Als Baas om kwart op zeven richting werk is vertrokken staan ze klokslag half 8 al klaar om Dochter uit te "zwaaien". Om vervolgens tot de conclusie te komen dat ze voor niets staan te blaffen. Dochter is er niet!
Want zij is deze week op schoolverlaterskamp in Zeeland. In een week waarin de zinderende hitte zelfs de kaarsen op onze verandatafel heeft doen smelten en bliksemend noodweer Nederland op de kop zet.
Dag handje in hand, "selluf"doen, struikelen over speelgoed, geitjes voeren, en schepjes in de zandbak.
Dag Maan-Roos-Vis, vriendjes over de vloer, leren fietsen zonder wieltjes en zwemles.
Dag communicantje, uitzwaaien bij de schoolreis.
Dag flippo en voetbalplaatjes mania, pokemon, anubis en nintendofreakjes.
En dag hulpouder zijn op de basisschool en samen lunchen tussen de middag.
Vooral afgelopen jaar lijkt wel voorbij te zijn gevlogen. Zoon, die de Cito eindtoets maar een makkie vond. Zijn eigen eitjes leerde bakken en daar een gewoonte van maakte op de woensdagmiddag. Dochterlief die disco avonden had en elke dag, zelfs bij 20 cm sneeuw niet wilde gebracht maar zelf op de fiets naar school toog. De spannende tijd van wachten op de uitslagen van toetsen en het wel of niet aangenomen worden als leerling op twee nieuwe scholen.
De kleren aan de waslijn die met de maand groter lijken te worden.
Een jaar waarin zowel Zoon als Dochter enorm zijn gegroeid. Letterlijk en Figuurlijk!!!
En Mams...tja...steeds een beetje minder nodig lijken te hebben.
Nog anderhalve week te gaan...
Voor Dochter staat nog het aanmeten van de kokskleding op het programma die ze nodig heeft om de richting Horeca in te gaan. En niet onbelangrijk; Haar eerste gala-avond.
De jurk hangt al klaar, de schoenen zijn uitgezocht en de komende woensdag zal ongetwijfeld in het teken staan van kapsels en mace-up. Zo'n echte moeder- dochterdag. Alhoewel Paps zich ook niet onbetuigd laat en een bijzonder vervoer heeft weten te regelen om op unieke wijze bij het Gala te arriveren.
Boeken moeten ingeleverd, adressen uitgewisseld, foto's gemaakt en kastjes uitgeruimd. En dan zal het de laatste schooldag zijn van 2010-2011.
Afscheid van het vertrouwde. Voor Dochter die, na 3 jaar begeleid leren, de overstap gaat maken naar het Regulier onderwijs. En Zoon en zijn klasgenoten die die dag zullen worden uitgezwaaid door de groepen 1 tot en met 7 van de Basisschool waar hij de afgelopen 8 jaar bijna dagelijks te vinden was.
Dat wordt ongetwijfeld emotioneel!
En na de zomervakantie gaat het leven van dit gezin met een "brugpieper"en een zestienjarige een geheel andere wending nemen. Gelukkig heeft Mams zeven weken om aan het idee te wennen.
Alle leerlingen van groep 8 BS Willibrordus Obbicht en klas 3 Dacapo Eysenhegge Sittard heel veel plezier gewenst op jullie nieuwe school en een fijne toekomst.
woensdag 22 juni 2011
Een vreemde eend in de bijt
Ik zit hier met een stel piepende, simmende reuen op de achtergrond en een hoogloops teefje dat stoicijns schijnheilig zit te wezen in de bench.
Zelfs Dobby heeft het "virus"nu te pakken en is gestopt met eten... dus de chemische castratie doet zijn werk spijtig genoeg nog niet helemaal. Wel zien we grote veranderingen in de manier waarop de jongens met elkaar omgaan. Was het de afgelopen keren al tig keer raak geweest tussen hen omdat Dobby met snauwen en aanzetten tot een gevecht Nelson's machogedrag wenstte te ondermijnen, nu zien we hem als de Macho van zich laat horen, schoorvoetend achteruit stappen en een andere weg kiezen. Eigenlijk doet hij niet echt pogingen om bij Keshia te komen maar aan zijn zenuwachtig gelikkebaard te zien zijn ook zijn hormonen op hol geslagen.
Keshia maakte het helemaal bont gisteren.....
Dobby zat gewoon relaxed op de grote bank, wat op afstand met dochterlief te tutten, Keshia lag op de tweezitter. Opeens springt ze van die bank af..rent naar de bank van Dobby...klautert naast hem...maakt ze hoger en groter dan hem en gaat op een hele diepe eentonige manier tegen hem grommen. Dobby's gezicht sprak boekdelen! Hij wist zich gewoonweg geen raad met haar...
Helaas had Keshia het even verkeerd gepland want de afsluitingsles van de cursus behendigheid was deze week. En een hoogloops teefje meenemen naar een groep honden leek mij niet zo'n goed idee.
Even overleg gepleegd en toen kon ik toch meedoen met de laatste les ....
met de zwarte schapendoes Gimli van de instructeur. Deze probeerde dochterlief, die voor het fotografeer gebeuren was meegegaan, te overtuigen dat schapendoezen toch veel leuker zijn dan zo'n "wanna be " als onze Bearded Collies, maar MJ houdt vast aan haar eigen liefde voor..Shelties.
Dat schapendoezen net als Beardies blaffend enthousiast zijn om behendigheid te doen werd al snel duidelijk. Suus, Keshia's halfzusje wakkerde het vuurtje mee aan en dus zijn er ongetwijfeld een paar cursisten achteraf blij geweest met de rust thuis.
Net als Keshia is Gimli nog een beetje schuw voor de wip maar alle andere toestellen nam ze met het gemakje....dat wil zeggen als ik de aantrekkingskracht die baas had op haar kon ombuigen tot aandacht voor mij. Niet zo gemakkelijk want zelfs met mijn hand vol koekjes was het magnetisme toch af en toe sterker.
Met Keshia vaker veel eerder dan ik bij het einde van zo'n toestel als de kattenloop, was het lopen met Gimli echter gewoon een verademing.....ja...ik kon het bijhouden... toch voelde het net zo als met een beardie werken...zou dat het rasgevoel zijn???
Het was een beetje spijtig dat ik het seizoen niet met Keshia kon afsluiten maar het was echt heel leuk om met een andere hond dan die van jezelf te trainen.Maar volgend seizoen ga ik weer lekker met Keshia trainen en dan bij behendigheid 3.
Met het diploma op zak en een zak koekjes mee voor het thuisfront en een heleboel foto's gemaakt door MJ en mezelf gingen we weer huiswaarts waar dat stelletje beardiebatjes ons al opwachtte.
Zelfs Dobby heeft het "virus"nu te pakken en is gestopt met eten... dus de chemische castratie doet zijn werk spijtig genoeg nog niet helemaal. Wel zien we grote veranderingen in de manier waarop de jongens met elkaar omgaan. Was het de afgelopen keren al tig keer raak geweest tussen hen omdat Dobby met snauwen en aanzetten tot een gevecht Nelson's machogedrag wenstte te ondermijnen, nu zien we hem als de Macho van zich laat horen, schoorvoetend achteruit stappen en een andere weg kiezen. Eigenlijk doet hij niet echt pogingen om bij Keshia te komen maar aan zijn zenuwachtig gelikkebaard te zien zijn ook zijn hormonen op hol geslagen.
Keshia maakte het helemaal bont gisteren.....
Dobby zat gewoon relaxed op de grote bank, wat op afstand met dochterlief te tutten, Keshia lag op de tweezitter. Opeens springt ze van die bank af..rent naar de bank van Dobby...klautert naast hem...maakt ze hoger en groter dan hem en gaat op een hele diepe eentonige manier tegen hem grommen. Dobby's gezicht sprak boekdelen! Hij wist zich gewoonweg geen raad met haar...
Helaas had Keshia het even verkeerd gepland want de afsluitingsles van de cursus behendigheid was deze week. En een hoogloops teefje meenemen naar een groep honden leek mij niet zo'n goed idee.
Even overleg gepleegd en toen kon ik toch meedoen met de laatste les ....
met de zwarte schapendoes Gimli van de instructeur. Deze probeerde dochterlief, die voor het fotografeer gebeuren was meegegaan, te overtuigen dat schapendoezen toch veel leuker zijn dan zo'n "wanna be " als onze Bearded Collies, maar MJ houdt vast aan haar eigen liefde voor..Shelties.
Dat schapendoezen net als Beardies blaffend enthousiast zijn om behendigheid te doen werd al snel duidelijk. Suus, Keshia's halfzusje wakkerde het vuurtje mee aan en dus zijn er ongetwijfeld een paar cursisten achteraf blij geweest met de rust thuis.
Net als Keshia is Gimli nog een beetje schuw voor de wip maar alle andere toestellen nam ze met het gemakje....dat wil zeggen als ik de aantrekkingskracht die baas had op haar kon ombuigen tot aandacht voor mij. Niet zo gemakkelijk want zelfs met mijn hand vol koekjes was het magnetisme toch af en toe sterker.
Met Keshia vaker veel eerder dan ik bij het einde van zo'n toestel als de kattenloop, was het lopen met Gimli echter gewoon een verademing.....ja...ik kon het bijhouden... toch voelde het net zo als met een beardie werken...zou dat het rasgevoel zijn???
Het was een beetje spijtig dat ik het seizoen niet met Keshia kon afsluiten maar het was echt heel leuk om met een andere hond dan die van jezelf te trainen.Maar volgend seizoen ga ik weer lekker met Keshia trainen en dan bij behendigheid 3.
Met het diploma op zak en een zak koekjes mee voor het thuisfront en een heleboel foto's gemaakt door MJ en mezelf gingen we weer huiswaarts waar dat stelletje beardiebatjes ons al opwachtte.
donderdag 16 juni 2011
Roedel loops-je
Zo'n 4 weken geleden besloten we dat er iets moest gebeuren aan de situatie tussen de reuen in onze roedel. een situatie van een zwaar bewapende wapenstilstand waar bij het minste of geringste akkefietje als het net iets eerder door de deur zijn dan de ander al een tricker kon zijn voor het uit de hand lopen van de roedelvrede.
In overleg met onze Sittardse Dierenkliniek ( en na gedegen eigen research op het worldwideweb en de fora) besloten we er toch nog eens voor te kiezen Dobby chemisch te laten castreren, alhoewel de keer daarvoor het middel maar 6 weken had geholpen. Maar dit keer werd gekozen voor het implantaat Suprelorin van Virbac, dat na een inwerkperiode van 3 weken ongeveer tot 6 of meer maanden ( afhankelijk van grootte/gevoeligheid hond) werken zal. Een soort prikpil dus maar dan voor honden. Voor ons het beste alternatief voor de ouderwetse balletjes-eraf methode, waar we nog steeds bedenkingen over hebben.
De eerste paar dagen was Dobby een gedweëe hond, zo rustig dat we vraagtekens zetten bij de termijn van 3 weken voor het goedje eigenlijk effect zou moeten krijgen. Keshia was steeds Dobby aan het besnuffelen en had het de eerste dagen geregeld op hem voorzien, alsof ze de verandering in hem voelde.
Gelukkig hadden we ons goed voorbereid op de bijwerkingen waardoor we consequent konden reageren toen Dobby, aan het einde van de tweede week, plots een chagrijnige, grommende en snauwende hond werd, voor een kleine week ( zoals ook op de forums werd gezegd). Dus de reuen uiteen, Dobby apart eten geven om baknijd te voorkomen. Over de bijwerking dat de castratie er toe zou leiden dat Dobby dikker zou worden ( wat met zijn HD slecht is) hadden we ons voor niks zorgen gemaakt want meneer gaf zelf aan minder te willen eten ( van 4 mokjes naar 2,5-3 mokjes per dag)
We waren ons net begonnen af te vragen of het implantaat al zou werken, op een miniem verschil in de testikels, was het net alsof er niets gaande was bij het passeren van de 3e week, toen Keshia besloot een extra pittige testmethode in te zetten; en lekker loops te worden!
En nu weten we dus zo goed als zeker dat het implantaat, al is het nog niet helemaal in topvorm actief, zijn werk aan het doen is, want.....
Terwijl Nelson meteen is begonnen een machokant te laten zien die we nog niet kenden, is Dobby, de reu die normaal gesproken tegen elke boom plast, ruzie uitlokt met Nelson en andere reuen tijdens het uitlaten; zijn voerbak zelfs tegen het konijn beschermd met een hoop gegrom om vervolgens de inhoud te laten staan; en kompleet hotel de botel is van ons loopse teefje van de eerste tot de laatste dag ervan, voor zover wij kunnen zien zich wel bewust van Keshia's loopse aanwezigheid maar is de drang zich als macho te gedragen bij hem op een laag pitje gezet. het is zelfs zo dat hij Nelson's uitdagingen voor een gevecht, om wie Keshia mag "hebben"uit de weg gaat en liever de andere deur neemt of helemaal op zolder, op MJ's kamer in ale rust gaat liggen pitten.
Na alle vorige loopsheden, waarbij het aanpakken en tussenbeide komen van Dobby en Nelson om strijd te voorkomen orde van de dag is, is dit gewoon een verademing!!!
Alhoewel nu Nelson meent dat hij alles mag???!!!
En dus al voor straf in de kennel heeft moeten zitten omdat hij, om Keshia als zijn eigendom te markeren, zijn poot heeft opgelicht tegen mijn salontafel, een stoel en de hondenmand ( waar Keshia op dat moment in zat). hebben we dat weer!!!!!
wordt vervolgd
In overleg met onze Sittardse Dierenkliniek ( en na gedegen eigen research op het worldwideweb en de fora) besloten we er toch nog eens voor te kiezen Dobby chemisch te laten castreren, alhoewel de keer daarvoor het middel maar 6 weken had geholpen. Maar dit keer werd gekozen voor het implantaat Suprelorin van Virbac, dat na een inwerkperiode van 3 weken ongeveer tot 6 of meer maanden ( afhankelijk van grootte/gevoeligheid hond) werken zal. Een soort prikpil dus maar dan voor honden. Voor ons het beste alternatief voor de ouderwetse balletjes-eraf methode, waar we nog steeds bedenkingen over hebben.
De eerste paar dagen was Dobby een gedweëe hond, zo rustig dat we vraagtekens zetten bij de termijn van 3 weken voor het goedje eigenlijk effect zou moeten krijgen. Keshia was steeds Dobby aan het besnuffelen en had het de eerste dagen geregeld op hem voorzien, alsof ze de verandering in hem voelde.
Gelukkig hadden we ons goed voorbereid op de bijwerkingen waardoor we consequent konden reageren toen Dobby, aan het einde van de tweede week, plots een chagrijnige, grommende en snauwende hond werd, voor een kleine week ( zoals ook op de forums werd gezegd). Dus de reuen uiteen, Dobby apart eten geven om baknijd te voorkomen. Over de bijwerking dat de castratie er toe zou leiden dat Dobby dikker zou worden ( wat met zijn HD slecht is) hadden we ons voor niks zorgen gemaakt want meneer gaf zelf aan minder te willen eten ( van 4 mokjes naar 2,5-3 mokjes per dag)
We waren ons net begonnen af te vragen of het implantaat al zou werken, op een miniem verschil in de testikels, was het net alsof er niets gaande was bij het passeren van de 3e week, toen Keshia besloot een extra pittige testmethode in te zetten; en lekker loops te worden!
En nu weten we dus zo goed als zeker dat het implantaat, al is het nog niet helemaal in topvorm actief, zijn werk aan het doen is, want.....
Terwijl Nelson meteen is begonnen een machokant te laten zien die we nog niet kenden, is Dobby, de reu die normaal gesproken tegen elke boom plast, ruzie uitlokt met Nelson en andere reuen tijdens het uitlaten; zijn voerbak zelfs tegen het konijn beschermd met een hoop gegrom om vervolgens de inhoud te laten staan; en kompleet hotel de botel is van ons loopse teefje van de eerste tot de laatste dag ervan, voor zover wij kunnen zien zich wel bewust van Keshia's loopse aanwezigheid maar is de drang zich als macho te gedragen bij hem op een laag pitje gezet. het is zelfs zo dat hij Nelson's uitdagingen voor een gevecht, om wie Keshia mag "hebben"uit de weg gaat en liever de andere deur neemt of helemaal op zolder, op MJ's kamer in ale rust gaat liggen pitten.
Na alle vorige loopsheden, waarbij het aanpakken en tussenbeide komen van Dobby en Nelson om strijd te voorkomen orde van de dag is, is dit gewoon een verademing!!!
Alhoewel nu Nelson meent dat hij alles mag???!!!
En dus al voor straf in de kennel heeft moeten zitten omdat hij, om Keshia als zijn eigendom te markeren, zijn poot heeft opgelicht tegen mijn salontafel, een stoel en de hondenmand ( waar Keshia op dat moment in zat). hebben we dat weer!!!!!
wordt vervolgd
Vervangen en veranderen
Dit jaar staat bij ons een beetje in het teken van Vervanging en Verandering. Zo heeft ons wasmachine het begeven na tien jaar trouwe dienst. Niet dat er nu om getreurd werd, zeker niet nadat deze vervangen werd door een 11 kilo machine waar twee keer zoveel was tegelijk in kan en dus zowel tijd als water en energie bespaard. ( Alhoewel je wel meer tijd kwijt bent om de was op te hangen en te strijken, tja hoe zou dat nou kunnen?). Ook vervingen we de logge volvo voor een superhip smartje fortwo ( die de baas in huis heeft geclaimd trouwens, en nee niet de vrouwelijke...)
Ons huisje, waar we dit jaar alweer 6 jaar in wonen, is ook zo'n item waar verandering en vervanging troef is.
Dit voorjaar hebben we ( hopenlijk voor de komende tien jaar of zo) de achtertuin nog maar weer eens aangepakt en alle items erin aangepakt die de afgelopen jaren niet dat waren wat we ervan verwachten. Het ontwerp, van dezelfde hand als dit blog, had een aantal thema's; een tweede terras, groot genoeg voor het opzetzwembad, uitbreiding van de grasvlakte om te kunnen trainen met de honden en zo nu en dan wat sport en spel voor the family , een pergola voor clematissen, ruimte voor planten als hortensia's, leuke hoekjes en hergebruik waar mogelijk. En , eerlijk is eerlijk, de uitvoering lag ( met uitzondering van beplanten en decoreren) voor 90% bij manlief , het resultaat is zeer geslaagd te noemen. Omdat ons huis uit het eerste trimester van vorige eeuw stamt zijn we de afgelopen jaren in gedeeltes bezig geweest met het vervangen van de enkele beglazing door energiezuinig HR++ glas en meteen dan maar in kunststof uitvoering( dus milieu- en onderhoudsvriendelijk!). Dit voorjaar zijn de laatste drie grote ramen vervangen. Mochten jullie van plan zijn een zolderraam te gaan plaatsen dan adviseren wij jullie ook meteen een verduisteringsgordijn te nemen. Toen we vorig jaar het kunststof dakraam plaatsten dachten we dat niet nodig te hebben maar met de warmte van dit voorjaar bleek dat toch echt geen overbodige luxe. De temperatuur op zolder daalde maar liefst 6-10 graden, zodat MJ weer comfortabeler kon slapen.
Over slapen gesproken... in het kader van de vervanging ( mocht ook wel na pak-em-beet 10 jaar) besloten manlief en ik dit jaar dan ook maar te gaan kijken voor een matras.Met het idee dit matras op de oude te leggen moest dat dan een 160cm breed worden. Bij de winkel bleek op het bonell- matras dat wij wel wilden hebben toevallig een actie te lopen 1+ 1 gratis. Maar ja wat moesten wij nu met twee 160 cm matrassen.En de actie niet nemen zou idioot zijn want het matras kostte ruim 300 euri. Ja..zei de verkoper, ( zo bleek dus dat de actie eigenlijk alleen voor 1 persoons bedoeld was) hij kon op ons matras een korting geven van 20%. Alleen daar trapten wij dus niet in. Met in ons achterhoofd dat MJ's 90 cm matras eigenlijk ook aan vervanging toe was, probeerden we dat dus. Nou volgens de verkoper kon dat niet...dat moest de bedrijfsleider beslissen...goed dan stuur de bedrijfsleider maar... enne...na wat discussie...kon het dus wel. En zo kregen we het 90 cm matras a 180 euro en het 160-er samen voor de 300 euri. Leuk gedaan maar toen het vervoer naar huis. Het 90cm matras pastte, met wat duwwerk, gemakkelijk in de achterbak van de Peugeot partner, maar het 160 cm moest toch echt op het dak. Met touw door de raampjes en pas vastgebonden toen we beiden in de auto zaten en van weerskanten een hand door de raam om het matras nog wat vaster te houden gingen we op een voor de auto's achter ons, slakkegangetje vanuit de stad huiswaarts. De regen bleef gelukkig in de wolken tot we hadden uitgeladen maar de wind was bij tijd en wijle wel een vervelend punt. MAAR...we hebben het gered. Met zo erg de kramp in de vingers dat we nog geen koffie konden zetten kwamen we thuis. Beardie Dobby besloot ons daar nog even te pesten door telkens juist op die plaatsen te gaan liggen waar we langs moesten met de matrassen. Maar we slapen inmiddels prins en prinsesheerlijk op een superhoog bed.
Voor de rest van het eerste halfjaar 2011 staan er nog een paar grote veranderingen op stapel. De belangrijkste is wel dat deze mama straks geen kids meer heeft op de basisschool ( en het daar heel moeilijk mee heeft). Zoonlief is aangenomen op het Trevianum (Vwo) en in de life science stroming aldaar. En dochterlief heeft over twee weken haar eerste Gala-avond en vervolgt komend schooljaar haar Vmbo in de richting Horeca. Dat wordt na de zomervakantie twee broodtrommeltjes, twee x twee pakjes drinken, twee fietsen op de oprit........maar daar later meer over.
Ons huisje, waar we dit jaar alweer 6 jaar in wonen, is ook zo'n item waar verandering en vervanging troef is.
Dit voorjaar hebben we ( hopenlijk voor de komende tien jaar of zo) de achtertuin nog maar weer eens aangepakt en alle items erin aangepakt die de afgelopen jaren niet dat waren wat we ervan verwachten. Het ontwerp, van dezelfde hand als dit blog, had een aantal thema's; een tweede terras, groot genoeg voor het opzetzwembad, uitbreiding van de grasvlakte om te kunnen trainen met de honden en zo nu en dan wat sport en spel voor the family , een pergola voor clematissen, ruimte voor planten als hortensia's, leuke hoekjes en hergebruik waar mogelijk. En , eerlijk is eerlijk, de uitvoering lag ( met uitzondering van beplanten en decoreren) voor 90% bij manlief , het resultaat is zeer geslaagd te noemen. Omdat ons huis uit het eerste trimester van vorige eeuw stamt zijn we de afgelopen jaren in gedeeltes bezig geweest met het vervangen van de enkele beglazing door energiezuinig HR++ glas en meteen dan maar in kunststof uitvoering( dus milieu- en onderhoudsvriendelijk!). Dit voorjaar zijn de laatste drie grote ramen vervangen. Mochten jullie van plan zijn een zolderraam te gaan plaatsen dan adviseren wij jullie ook meteen een verduisteringsgordijn te nemen. Toen we vorig jaar het kunststof dakraam plaatsten dachten we dat niet nodig te hebben maar met de warmte van dit voorjaar bleek dat toch echt geen overbodige luxe. De temperatuur op zolder daalde maar liefst 6-10 graden, zodat MJ weer comfortabeler kon slapen.
Over slapen gesproken... in het kader van de vervanging ( mocht ook wel na pak-em-beet 10 jaar) besloten manlief en ik dit jaar dan ook maar te gaan kijken voor een matras.Met het idee dit matras op de oude te leggen moest dat dan een 160cm breed worden. Bij de winkel bleek op het bonell- matras dat wij wel wilden hebben toevallig een actie te lopen 1+ 1 gratis. Maar ja wat moesten wij nu met twee 160 cm matrassen.En de actie niet nemen zou idioot zijn want het matras kostte ruim 300 euri. Ja..zei de verkoper, ( zo bleek dus dat de actie eigenlijk alleen voor 1 persoons bedoeld was) hij kon op ons matras een korting geven van 20%. Alleen daar trapten wij dus niet in. Met in ons achterhoofd dat MJ's 90 cm matras eigenlijk ook aan vervanging toe was, probeerden we dat dus. Nou volgens de verkoper kon dat niet...dat moest de bedrijfsleider beslissen...goed dan stuur de bedrijfsleider maar... enne...na wat discussie...kon het dus wel. En zo kregen we het 90 cm matras a 180 euro en het 160-er samen voor de 300 euri. Leuk gedaan maar toen het vervoer naar huis. Het 90cm matras pastte, met wat duwwerk, gemakkelijk in de achterbak van de Peugeot partner, maar het 160 cm moest toch echt op het dak. Met touw door de raampjes en pas vastgebonden toen we beiden in de auto zaten en van weerskanten een hand door de raam om het matras nog wat vaster te houden gingen we op een voor de auto's achter ons, slakkegangetje vanuit de stad huiswaarts. De regen bleef gelukkig in de wolken tot we hadden uitgeladen maar de wind was bij tijd en wijle wel een vervelend punt. MAAR...we hebben het gered. Met zo erg de kramp in de vingers dat we nog geen koffie konden zetten kwamen we thuis. Beardie Dobby besloot ons daar nog even te pesten door telkens juist op die plaatsen te gaan liggen waar we langs moesten met de matrassen. Maar we slapen inmiddels prins en prinsesheerlijk op een superhoog bed.
Voor de rest van het eerste halfjaar 2011 staan er nog een paar grote veranderingen op stapel. De belangrijkste is wel dat deze mama straks geen kids meer heeft op de basisschool ( en het daar heel moeilijk mee heeft). Zoonlief is aangenomen op het Trevianum (Vwo) en in de life science stroming aldaar. En dochterlief heeft over twee weken haar eerste Gala-avond en vervolgt komend schooljaar haar Vmbo in de richting Horeca. Dat wordt na de zomervakantie twee broodtrommeltjes, twee x twee pakjes drinken, twee fietsen op de oprit........maar daar later meer over.
woensdag 11 mei 2011
kruimel 2
Dochter heeft er de laatste tijd niet veel zin in om ons konijn schoon te maken. Mede doordat ze dan Nelson weg moet blijven sturen die het konijn wil besnuffelen en beknabbelen en omdat het vies stinkt.Vanmorgen dan maar zelf de kooi aangepakt...om tot de ontdekking te komen dat het een wonder is dat Kruimel nog kon poepen. Door de aan zijn dijbeen hangende "ei"tumor was alles aaneen gekoekt onder zijn staart. Drastische maatregelen waren nodig en zo moest Kruimel in een badedasbad. Ging ie ook nog kopje onder door zijn wilde gespartel maar met pijn en moeite en veel vangen het losgeweekt en met pietluttige knipjes zoveel mogelijk verwijderd van waar, zeker weten , geen huid zat. Helaas ook tot de ontdekking gekomen dat er een tweede tumor bij is gekomen, nog onderhuids en kleiner dan het "ei" maar net boven zijn staart.
Na het grondig afdrogen en doorborstelen van zijn vacht ( wat hij niet echt waardeerde) ook maar even zijn nagels bijgeknipt. Door de ouderdom ( hij is ruim 10) zijn die van zijn achterpoten namelijk schuin aan het groeien. Dat Kruimel op zijn oude dag loopt merk je wel. Hij is doof en tegenwoordig ligt hij vaak zoals Misty onze tweede Bearded Collie met 13 lag te slapen, zo stil dat je dacht dat hij dood was tot je hem aanraakte en hij met een sprong opvloog. Maar hij eet en drinkt nog. Om precies te zijn; hij laat het met zijn rammelende bakjes en het opduwen van zijn hooiruif wel weten als het etenstijd is (zo rond de tijd dat de honden hier s'morgens en s'avonds ook krijgen).
Voor mij maakt dat het dilemma alleen maar groter...want omdat hij zo oud is is opereren aan de tumor geen optie meer ( overlevingskans bij narcose en eerlijk is eerlijk ook de kosten van een paar honderd euro) maar om hem te laten inslapen vind ik hem nog niet ziek/oud genoeg. Soms wens ik wel eens dat hij me die beslissing uit handen neemt maar met inmiddels het laten gaan van twee Bearded Collies weet ik dat die kans vrijwel nihil is. Manlief is in elk geval bereid om de "klus"te klaren als het puntje bij paaltje komt en tot die tijd houden we beraad over het wanneer en hoe.
Na het grondig afdrogen en doorborstelen van zijn vacht ( wat hij niet echt waardeerde) ook maar even zijn nagels bijgeknipt. Door de ouderdom ( hij is ruim 10) zijn die van zijn achterpoten namelijk schuin aan het groeien. Dat Kruimel op zijn oude dag loopt merk je wel. Hij is doof en tegenwoordig ligt hij vaak zoals Misty onze tweede Bearded Collie met 13 lag te slapen, zo stil dat je dacht dat hij dood was tot je hem aanraakte en hij met een sprong opvloog. Maar hij eet en drinkt nog. Om precies te zijn; hij laat het met zijn rammelende bakjes en het opduwen van zijn hooiruif wel weten als het etenstijd is (zo rond de tijd dat de honden hier s'morgens en s'avonds ook krijgen).
Voor mij maakt dat het dilemma alleen maar groter...want omdat hij zo oud is is opereren aan de tumor geen optie meer ( overlevingskans bij narcose en eerlijk is eerlijk ook de kosten van een paar honderd euro) maar om hem te laten inslapen vind ik hem nog niet ziek/oud genoeg. Soms wens ik wel eens dat hij me die beslissing uit handen neemt maar met inmiddels het laten gaan van twee Bearded Collies weet ik dat die kans vrijwel nihil is. Manlief is in elk geval bereid om de "klus"te klaren als het puntje bij paaltje komt en tot die tijd houden we beraad over het wanneer en hoe.
zaterdag 23 april 2011
Van katjes tot kattenkwaad
De achtertuin, die naar ontwerp van ondergetekende, inmiddels in de laatste fase van afwerking is belandt nu het gras net vers is gelegd, heeft zijn aantrekkingskracht op mens en dier. Van s’morgens vroeg tot s ‘avonds laat vliegen meesjes in allerlei soorten en mama-merels af en aan. Om te poedelen in het vijvertje. Of wormen en insekten te vangen, voor het kroost dat in de verschillende vogelhuisjes aan de kennelmuur om hun maaltijd schettert. Regelmatig springt Dobby over het tijdelijk geïmproviseerde hek, dat het nieuwe terras van de grasvlakte scheidt, om die invasie van flierefluiters in te tomen.
Na gedane zaken gaat hij zitten aan de graskant van het hekwerk, wachtend op het gemopper van baas of vrouwtje omdat hij weer erover heen is gesprongen. Stiekem hebben wij het vermoeden dat hij dit doet om toch, ook al mag hij dat vanwege zijn HD niet meer, een portie behendigheid te kunnen doen. Want als we roepen dat hij terug moet komen, trekt hij zijn neus op en doet alsof ie oost-indisch doof is…tot we alleen “Hoog” roepen en hij met een gracieuze sprong vanuit stand over het hekwerk terugspringt. Ons duveltje!!!
Het mooie weer nodigt uit tot heerlijke wandelingen langs het kanaal en door het bos waarna de honden de koelte van het huis opzoeken om weer te acclimatiseren. Prachtig is het dat alles in de natuur in kleur en geur staat alleen kan de stofzuiger elke dag meerdere keren van stal gehaald worden om de tapijt van katjes, meegesleept door de honden van zo’n wandeling, weer om te toveren tot tegelvloer.
Het zomerse biedt natuurlijk ook een goed excuus om weer op zaterdag als de ijscoman langskomt een heerlijk ijsje te nuttigen. Zodra de batjes in de gaten krijgen dat we ijs hebben dan hebben we opeens zulke lieve honden.
Likkebaardend zitten ze gedrieën om je heen, keurig wachtend op een likje ijs of zoals vrouwtje vaker heeft, milkshake banaan. Er worden drie ikea bakjes uitgehaald waar ze een paar lepeltjes milkshake indoet voor elk en die worden zo leeg gelikt dat ze bijna schoon de kast terug in kunnen. Als vrouwtje aan het laatste beetje is, gaan de oren op scherp want wie krijgt vandaag het rietje, dekseltje of “de Beker” om af te lebberen. Die beker daar doen ze het om, want zo’n dekseltje of rietje die is snel leeg en schuift altijd weg, maar deBeker, die kun je blijven likken, terwijl hij om je neus klemt.
En Nelson heeft het de afgelopen week maar druk gehad met de grijze kat van onze overburen. Deze gaat elke dag eventjes naar “oma”die naast ons woont voor zijn viskoekje. Prima, maar volgens Nelson mag ie dat niet via onze tuin. Als hij voor is dan moet je hem verjagen vind Nel. Zeker als zo’n kat zich verstopt onder “zijn”kar op “zijn”oprit.
Alleen een kat kan door het Heras hekwerk dat langs de oprit staat en ..ja… een beardie, die is toch net iets te dik…
Katlief heeft nu in de gaten dat hij Nelson kan pesten door zich alleen maar te laten zien. Bang voor honden is hij namelijk niet, zijn huisgenoten zijn namelijk een bastaardhondje en een Vizla.
En zo komt het geregeld voor dat er plots een grote zwarte beardie voor het raam staat met een woeste grom/blaf, voor een kat die aan de overkant van de straat op zijn oprit heen en weer paradeert en dan zo gaat zitten dat hij richting ons huis “kijkt”. En ja, dat zet kwaad bloed bij Nelson want stel je voor dat die kat weer bij ons in de voortuin komt …
woensdag 23 maart 2011
lente
Ha, het is weer lente. Heerlijk is het om s'morgens in alle vroegte, met een net opkomend daglicht, te genieten van de rust en de natuur, zonder het menselijk dagelijks lawaai. Gekwetter van vogeltjes, een mereltje huppelt tussen de struiken met een worm in de bek. Terwijl ik met Keshia relaxed wandel wordt de wereld wakker.
Vanmorgen liep heel parmantig, gewoon over het pad waar we liepen, een egeltje langs, vast op zoek naar zijn ontbijt, en zich niet eens bewust van ons twee. Zelfs Keshia was zo verbaasd dat ze er niet eens achteraan wilde gaan. We vervolgen onze route stilzwijgend. S'morgens hoeven er geen commando's, slechts een blik of wink is genoeg om de goede richting uit te gaan.
Gisteravond was de tweede les behendigheid met Keshia. Het ziet er naar uit dat in de wintermaanden, toen de cursus even stil lag, Keshia zich het aangeleerde goed heeft laten bezinken. Al de eerste les was een enthousiast commando "paaltjes" voldoende om haar er door heen te sturen. Dat terwijl we de vorige cursus, mede vanwege vrouwtjes onvermogen om van de oude manier (in-uit met handgebaren) over te schakelen naar de nieuwe methode ( sturen door richting blokkeren met je voet, zullen we het maar noemen), nog regelmatig aan het stunten waren. Ook de cat, sprongen en tunnels zijn geen probleem voor onze blaffend enthousiaste beardie. Deze cursus wordt het nog wel werken aan de wip, die ze maar eng blijft vinden en het dak , die ze netjes neemt met raakvlakken als we er kort voor staan maar rennend van een afstandje gewoon het eerste raakvlak vergeet te raken, maar het lichtpuntje is dat ze de het laatste raakvlak wel perfect neemt.
Nu ook nog even werken aan het geblaf. Moeilijk want dit seizoen is er voldoende echo aanwezig. Haar bruine halfzusje Suus en diens zwarte vriendin Roos ( en hun bazin natuurlijk) zijn namelijk ook van de partij.
De kynologe in mijzelf is echter ook een beetje gefascineerd door een ras dat meedoet welke ik nog nooit had gezien of zelfs maar van gehoord. Het is een grote stevig gespierde,imposante hond met iets weg van een Rhodesian Ridgeback qua postuur, bruin gemeleerd ala een jachthond, donkere blaf, 1 blauw en 1 bruin oog. Volgens de eigenaar een canadees/amerikaanse veedrijvershond (koe/paard), dat niet in Nederland erkend is en waarvan er ook nog maar zo'n 25 in Nederland zijn. Deze kleur is niet standaard, er komen ook zwarte en bruine exemplaren voor. De Rasnaam; Catahoula
Enfin, na de wandeling zijn we weer thuis aangelandt. Een paar minuten later loopt ook baas binnen met de "mannen". Na het ontbijt wordt het lenteweer gebruikt om de was weer eens heerlijk in de tuin te laten droogwaaien. Zodra Nelson mij ziet lopen met de wasmand stapt hij in zijn rol van Beschermer van de Wasvrouw. Huppelend naast me op loopt hij mee naar de achtertuin en terwijl ik de was ophang ligt hij aan mijn voeten de boel in de gaten te houden. Meteen nadat ik zeg dat ik klaar ben, volgt er een vrolijke blaf waar mee hij Keshia stimuleert om even een partijtje te komen ravotten in het nog natte gras. Terwijl ze met zijn tweetjes bekvechten over een gevonden tak, waarbij Keshia het niet schuwt om die door middel van vieze standjes te veroveren, sta ik genietend, met mijn tweede kopje koffie van de dag toe te kijken.
Ik had gepland Keshia te kammen maar het wordt even wachten tot ze droger is. Over een uurtje is het lekker warm in de tuin en kan de achterdeur open. Ik weet nu al dat Dobby dan zich uitstrekt op de drempel om daar van het zonnetje te gaan genieten....
HA de lente is begonnen!!! Eindelijk!
Vanmorgen liep heel parmantig, gewoon over het pad waar we liepen, een egeltje langs, vast op zoek naar zijn ontbijt, en zich niet eens bewust van ons twee. Zelfs Keshia was zo verbaasd dat ze er niet eens achteraan wilde gaan. We vervolgen onze route stilzwijgend. S'morgens hoeven er geen commando's, slechts een blik of wink is genoeg om de goede richting uit te gaan.
Gisteravond was de tweede les behendigheid met Keshia. Het ziet er naar uit dat in de wintermaanden, toen de cursus even stil lag, Keshia zich het aangeleerde goed heeft laten bezinken. Al de eerste les was een enthousiast commando "paaltjes" voldoende om haar er door heen te sturen. Dat terwijl we de vorige cursus, mede vanwege vrouwtjes onvermogen om van de oude manier (in-uit met handgebaren) over te schakelen naar de nieuwe methode ( sturen door richting blokkeren met je voet, zullen we het maar noemen), nog regelmatig aan het stunten waren. Ook de cat, sprongen en tunnels zijn geen probleem voor onze blaffend enthousiaste beardie. Deze cursus wordt het nog wel werken aan de wip, die ze maar eng blijft vinden en het dak , die ze netjes neemt met raakvlakken als we er kort voor staan maar rennend van een afstandje gewoon het eerste raakvlak vergeet te raken, maar het lichtpuntje is dat ze de het laatste raakvlak wel perfect neemt.
Nu ook nog even werken aan het geblaf. Moeilijk want dit seizoen is er voldoende echo aanwezig. Haar bruine halfzusje Suus en diens zwarte vriendin Roos ( en hun bazin natuurlijk) zijn namelijk ook van de partij.
De kynologe in mijzelf is echter ook een beetje gefascineerd door een ras dat meedoet welke ik nog nooit had gezien of zelfs maar van gehoord. Het is een grote stevig gespierde,imposante hond met iets weg van een Rhodesian Ridgeback qua postuur, bruin gemeleerd ala een jachthond, donkere blaf, 1 blauw en 1 bruin oog. Volgens de eigenaar een canadees/amerikaanse veedrijvershond (koe/paard), dat niet in Nederland erkend is en waarvan er ook nog maar zo'n 25 in Nederland zijn. Deze kleur is niet standaard, er komen ook zwarte en bruine exemplaren voor. De Rasnaam; Catahoula
Enfin, na de wandeling zijn we weer thuis aangelandt. Een paar minuten later loopt ook baas binnen met de "mannen". Na het ontbijt wordt het lenteweer gebruikt om de was weer eens heerlijk in de tuin te laten droogwaaien. Zodra Nelson mij ziet lopen met de wasmand stapt hij in zijn rol van Beschermer van de Wasvrouw. Huppelend naast me op loopt hij mee naar de achtertuin en terwijl ik de was ophang ligt hij aan mijn voeten de boel in de gaten te houden. Meteen nadat ik zeg dat ik klaar ben, volgt er een vrolijke blaf waar mee hij Keshia stimuleert om even een partijtje te komen ravotten in het nog natte gras. Terwijl ze met zijn tweetjes bekvechten over een gevonden tak, waarbij Keshia het niet schuwt om die door middel van vieze standjes te veroveren, sta ik genietend, met mijn tweede kopje koffie van de dag toe te kijken.
Ik had gepland Keshia te kammen maar het wordt even wachten tot ze droger is. Over een uurtje is het lekker warm in de tuin en kan de achterdeur open. Ik weet nu al dat Dobby dan zich uitstrekt op de drempel om daar van het zonnetje te gaan genieten....
HA de lente is begonnen!!! Eindelijk!
vrijdag 18 maart 2011
De gebeten hond
Mensen die honden hebben zijn altijd van mening dat hun honden de allerliefste wezens zijn in de wereld. Vaak kunnen ze zich dan ook niet verenigen met mensen die vinden dat wanneer een hond zich niet gedraagt dat hij dan het veld maar moet ruimen.Nou van de week was er een moment waarop ik als bazin van drie allerliefste ( altijd luisterende, uhm) beardies ook zo'n kreet over mijn lippen liet komen dat mijn hond "DE DEUR UIT"ging.
Er wordt wel eens gezegd dat ongelukken nooit alleen komen en iedereen kent ook wel het gezegde"haastige spoed is zelden goed"! Juist!
Een uurtje voor ik de deur uit moest gaan besloot ik nog even de rolluiken boven open te maken en vanwege het lekkere lenteweer een paar ramen te openen. Ook zo op de zolder van dochterlief ,waar bleek dat ze weer stiekem voor haar uitzet aan het sparen was. Met een stel glazen in de hand ging ik nog vrolijk de trap af...om vervolgens de glazen uit mijn handen te laten vallen zodat ik niet de gehele trap af donderde. Die glazen vielen helaas erg ongunstig op de balustrade en zo op de volgende trap. Wonder boven wonder was ik niet in het glas gevallen en had ik op dat moment alleen een fiks geschaafde bloedende
(en gekneusde) arm, vooral opengehaald aan de sierpleisterwand en de traptreden.
In de paniek, die daarop ontstond, besloten de twee bruine beardies mijn kant op te zoeken, wat helaas juist de verkeerde richting was, vanwege alle glasscherven op de trap. Zoon kreeg het voor elkaar om Keshia en Nelson richting woonkamer op te dirigeren maar Dobby bleef volhardend in zijn besluit de trap verder op te klimmen, in zijn idee weg te kunnen vluchten van het onheil en de hectiek.
Terwijl er gezocht werd naar een veger en blik om de glasscherven te verwijderen, moest er een oplossing komen voor Dobby. Mijn besluit om hem aan zijn halsband mee te leiden naar een veiligere plaats, weg van de glasscherven, was echter niet een verstandige, want gesterkt door zijn stress-angst, draaide hij bliksemsnel zijn hoofd en beet me diep in mijn al pijnlijke pols. Door mijn gil besefte hij volgens mij pas wat hij had gedaan en vluchtte, gelukkig de goede richting , de woonkamer in om daar in een ver hoekje ingedoken weg te kruipen. Snel snel de ergste glasscherven weggehaald ,ook al vond zoonlief het stromende bloed uit mijn pols erg eng en toen moest er toch EHBO aan te pas komen. Eerst de hele arm maar schoongespoeld met kraan en gekookt water en daarna had ik toch even hulp van mijn 12 jarige kanjer nodig want zelf een flinke scheut sterilon en een stel pleisters, dat lukte me even niet! Gelukkig dus zoonlief wel ( al stond ie erbij te griezelen).
Met een kop koffie en een dikke mams-zoon knuffel gingen we daarna de schrik maar even te lijf.
S'middags bleek dat mijn laatste Tetanusinjectie al meer dan 11 jaar geleden was en dus maar even langs de dokter, de assistente uitgelegd wat gebeurd was en ja hoor, een injectie. Nou ben ik niet bang voor een spuitje maar wat baal ik nu al drie dagen dat ik hem ben wezen halen, eerst een dikke blauwe arm ervan, sinds gisteren mijn hele arm onder de uitslag. Internet meldde dat dit de bijwerkingen zijn en dat ze sterker kunnen zijn als je afweer zwak is ( leuk om achteraf te lezen, als je net een paar dagen beter bent van de griep). Gelukkig hoef ik hem pas weer te herhalen in 2021!
En Dobby? ......
Na mijn eerste reactie dat ik hem nu de deur uitgooi én hem de rest van de dinsdag negeren, is hij nu al een paar dagen lang zo poeslief mogelijk om "het goed te maken" met me. En ik denk dat ik zijn excuses maar ga accepteren. Ook al zal mijn pijnlijke arm me nog wel een aantal dagen eraan herinneren dat ik de gebeten hond ben.
Er wordt wel eens gezegd dat ongelukken nooit alleen komen en iedereen kent ook wel het gezegde"haastige spoed is zelden goed"! Juist!
Een uurtje voor ik de deur uit moest gaan besloot ik nog even de rolluiken boven open te maken en vanwege het lekkere lenteweer een paar ramen te openen. Ook zo op de zolder van dochterlief ,waar bleek dat ze weer stiekem voor haar uitzet aan het sparen was. Met een stel glazen in de hand ging ik nog vrolijk de trap af...om vervolgens de glazen uit mijn handen te laten vallen zodat ik niet de gehele trap af donderde. Die glazen vielen helaas erg ongunstig op de balustrade en zo op de volgende trap. Wonder boven wonder was ik niet in het glas gevallen en had ik op dat moment alleen een fiks geschaafde bloedende
(en gekneusde) arm, vooral opengehaald aan de sierpleisterwand en de traptreden.
In de paniek, die daarop ontstond, besloten de twee bruine beardies mijn kant op te zoeken, wat helaas juist de verkeerde richting was, vanwege alle glasscherven op de trap. Zoon kreeg het voor elkaar om Keshia en Nelson richting woonkamer op te dirigeren maar Dobby bleef volhardend in zijn besluit de trap verder op te klimmen, in zijn idee weg te kunnen vluchten van het onheil en de hectiek.
Terwijl er gezocht werd naar een veger en blik om de glasscherven te verwijderen, moest er een oplossing komen voor Dobby. Mijn besluit om hem aan zijn halsband mee te leiden naar een veiligere plaats, weg van de glasscherven, was echter niet een verstandige, want gesterkt door zijn stress-angst, draaide hij bliksemsnel zijn hoofd en beet me diep in mijn al pijnlijke pols. Door mijn gil besefte hij volgens mij pas wat hij had gedaan en vluchtte, gelukkig de goede richting , de woonkamer in om daar in een ver hoekje ingedoken weg te kruipen. Snel snel de ergste glasscherven weggehaald ,ook al vond zoonlief het stromende bloed uit mijn pols erg eng en toen moest er toch EHBO aan te pas komen. Eerst de hele arm maar schoongespoeld met kraan en gekookt water en daarna had ik toch even hulp van mijn 12 jarige kanjer nodig want zelf een flinke scheut sterilon en een stel pleisters, dat lukte me even niet! Gelukkig dus zoonlief wel ( al stond ie erbij te griezelen).
Met een kop koffie en een dikke mams-zoon knuffel gingen we daarna de schrik maar even te lijf.
S'middags bleek dat mijn laatste Tetanusinjectie al meer dan 11 jaar geleden was en dus maar even langs de dokter, de assistente uitgelegd wat gebeurd was en ja hoor, een injectie. Nou ben ik niet bang voor een spuitje maar wat baal ik nu al drie dagen dat ik hem ben wezen halen, eerst een dikke blauwe arm ervan, sinds gisteren mijn hele arm onder de uitslag. Internet meldde dat dit de bijwerkingen zijn en dat ze sterker kunnen zijn als je afweer zwak is ( leuk om achteraf te lezen, als je net een paar dagen beter bent van de griep). Gelukkig hoef ik hem pas weer te herhalen in 2021!
En Dobby? ......
Na mijn eerste reactie dat ik hem nu de deur uitgooi én hem de rest van de dinsdag negeren, is hij nu al een paar dagen lang zo poeslief mogelijk om "het goed te maken" met me. En ik denk dat ik zijn excuses maar ga accepteren. Ook al zal mijn pijnlijke arm me nog wel een aantal dagen eraan herinneren dat ik de gebeten hond ben.
woensdag 9 februari 2011
hondenbezitter versus niet-hondbezitter
Op een van mijn hondeforums was er het bericht dat een zwitserse herder overleden was als gevolg van een botsing met een 100 km p/u surfende kitesurfer op een strand waar honden los mogen. De mevrouw is een petitie begonnen om deze surfers van het strand te weren die ik met respect getekend heb en waarvan ik hoop dat het de gewenste gevolgen heeft. Want je moet er toch niet aan denken dat het in plaats van dit 4 jarige teefje je kindje was geweest die zijn/haar nek had gebroken. Soortgelijke situaties hebben we in het verleden al eens meegemaakt op een losloop-strand in Zeeland toen een groep ruiters met zo'n twintig paarden via de palen de branding bij ons in kwamen galopperen en we ons ineens te midden van hoge paardenvoeten bevonden en ook nog een grote bek kregen dat we de honden moesten vasthouden (terwijl zij daar helemaal niet mochten rijden.) dan sta je doodsangsten uit dat de hond door zijn verschrikte geblaf geen venijnige trap van een paard zal krijgen.
In de media zie je natuurlijk nu ook zulke reacties op het voorval met de kite surfer. Vooral van mensen die niet gediend zijn van (losse) honden. Gek wel dat er van ons hondenbezitters het respect verwacht worden richting niet honden-bezitters inzake het aangelijnd houden van onze honden, geblaf, hondenpoep opruimen en meer...maar dat niet-hondenbezitters blijkbaar geen respect hoeven te hebben voor de hondenbezitter. Een hondenbezitter is ook een mens en een hond net als de kat die ze misschien zelf hebben ook een levend wezen. Maar als het er op aan komt dan zijn de honden ( en hun bazen) altijd schuld...
Hoe vaak het mij niet gebeurt dat ik opzij moet springen omdat er een auto of brommer rakelings langs mij en mijn hond heen scheurt of achteruit rijdt zonder te kijken uit een oprit.. Of mensen die klagen als een hond blaft bij het hek maar zelf s'avonds laat hun auto of motor ronkend op de oprit benzine laten verspillen. En de kattenbezitter die zijn kat buiten laten rondzwalken om zijn behoefte te doen ( in mijn tuin), die met zijn nagels over mijn auto paradeert en s'zaterdagmorgens vanaf 7 uur aan een stuk voor hun deur zit te janken omdat ie binnen wil maar niet kan omdat de baasjes willen uitslapen.
Of die keer dat mijn hond en ik ( hoogzwanger toen) geslagen werden met een heggeschaar omdat mijn hond tegen een boom in een openbaar perkje plastte en de politie, ondanks een getuige, geen procesverbaal kon opmaken omdat de hond en ikzelf geen medisch te verzorgen wonden hadden.
Dat fiets en wandelroutes worden uitgezet daar waar al decennia mensen hun hond uitlaten.Of dat je geacht wordt je hondenkeutels op te ruimen maar je een half dorp moet lopen een vuilbak die dan uitpuilt van het huisvuil...en dat een ruiter volgens de wet niet de paardenkak hoeft op te ruimen die hun schatje heeft geparkeerd op jouw oprit.
Maar nog erger dan de hondenhaters zijn de hondenbezitters die het verpesten voor hun eigen soort.
Diegene die hun hond moedwillig laten loslopen in plaatsen waar het niet is toegestaan en die je van uit de verte toeroepen dat "hun hond ", die al bijna bij jouw aangelijnde honden staat, "niets...doet."
Die toestaan dat hun Jack Russel een andere hond aanvalt want "zo'n klein hondje kan die grote toch niet pijn doen, het is maar spelen". De baas die zelf geen zin heeft om zijn hond uit te laten en dan een kind van pak en beet 8 jaar laat wandelen met een hond van labradorgrootte, zich niet realiserend dat dit niet oneindig goed kan gaan en er een moment komt dat er iets gebeurt met hun kind, hun hond of beiden.
Of de huichelaars die vloeken als een vreemde hond op hun stoepje heeft gescheten maar als hun eigen "Fifi"op het grasveldje bij de speeltuin een hoopje doet schichtig om zich heen kijken of niemand het heeft gezien en dan vervolgens snel doorstappen zonder het op te ruimen. Jammer dan... ik zag het toch!
Een wereld waarin hondenliefhebbers en hondenhaters helemaal met elkaar overweg kunnen is net zo ver weg als de voorstelling van de multiculturele samenleving die Nederland moet zijn volgens de politiek. Maar laten we een ding niet vergeten;
Respect krijg je pas als je het zelf hebt verdient. Dus begin bij jezelf!
In de media zie je natuurlijk nu ook zulke reacties op het voorval met de kite surfer. Vooral van mensen die niet gediend zijn van (losse) honden. Gek wel dat er van ons hondenbezitters het respect verwacht worden richting niet honden-bezitters inzake het aangelijnd houden van onze honden, geblaf, hondenpoep opruimen en meer...maar dat niet-hondenbezitters blijkbaar geen respect hoeven te hebben voor de hondenbezitter. Een hondenbezitter is ook een mens en een hond net als de kat die ze misschien zelf hebben ook een levend wezen. Maar als het er op aan komt dan zijn de honden ( en hun bazen) altijd schuld...
Hoe vaak het mij niet gebeurt dat ik opzij moet springen omdat er een auto of brommer rakelings langs mij en mijn hond heen scheurt of achteruit rijdt zonder te kijken uit een oprit.. Of mensen die klagen als een hond blaft bij het hek maar zelf s'avonds laat hun auto of motor ronkend op de oprit benzine laten verspillen. En de kattenbezitter die zijn kat buiten laten rondzwalken om zijn behoefte te doen ( in mijn tuin), die met zijn nagels over mijn auto paradeert en s'zaterdagmorgens vanaf 7 uur aan een stuk voor hun deur zit te janken omdat ie binnen wil maar niet kan omdat de baasjes willen uitslapen.
Of die keer dat mijn hond en ik ( hoogzwanger toen) geslagen werden met een heggeschaar omdat mijn hond tegen een boom in een openbaar perkje plastte en de politie, ondanks een getuige, geen procesverbaal kon opmaken omdat de hond en ikzelf geen medisch te verzorgen wonden hadden.
Dat fiets en wandelroutes worden uitgezet daar waar al decennia mensen hun hond uitlaten.Of dat je geacht wordt je hondenkeutels op te ruimen maar je een half dorp moet lopen een vuilbak die dan uitpuilt van het huisvuil...en dat een ruiter volgens de wet niet de paardenkak hoeft op te ruimen die hun schatje heeft geparkeerd op jouw oprit.
Maar nog erger dan de hondenhaters zijn de hondenbezitters die het verpesten voor hun eigen soort.
Diegene die hun hond moedwillig laten loslopen in plaatsen waar het niet is toegestaan en die je van uit de verte toeroepen dat "hun hond ", die al bijna bij jouw aangelijnde honden staat, "niets...doet."
Die toestaan dat hun Jack Russel een andere hond aanvalt want "zo'n klein hondje kan die grote toch niet pijn doen, het is maar spelen". De baas die zelf geen zin heeft om zijn hond uit te laten en dan een kind van pak en beet 8 jaar laat wandelen met een hond van labradorgrootte, zich niet realiserend dat dit niet oneindig goed kan gaan en er een moment komt dat er iets gebeurt met hun kind, hun hond of beiden.
Of de huichelaars die vloeken als een vreemde hond op hun stoepje heeft gescheten maar als hun eigen "Fifi"op het grasveldje bij de speeltuin een hoopje doet schichtig om zich heen kijken of niemand het heeft gezien en dan vervolgens snel doorstappen zonder het op te ruimen. Jammer dan... ik zag het toch!
Een wereld waarin hondenliefhebbers en hondenhaters helemaal met elkaar overweg kunnen is net zo ver weg als de voorstelling van de multiculturele samenleving die Nederland moet zijn volgens de politiek. Maar laten we een ding niet vergeten;
Respect krijg je pas als je het zelf hebt verdient. Dus begin bij jezelf!
maandag 24 januari 2011
blaasontsteking
Vanmorgen als eerste taak de dierenarts bezoeken met ons teefje.
Na een hele week proberen het op te vangen besloot Keshia me ter wille te zijn en plastte vanmorgen nog eens op de gang waardoor ik een vers plasje mee kon nemen om er achter te komen of ze nu wel of geen blaasontsteking heeft want uit haar verwarrende symptomen valt het niet op te maken. Bij een blaasontsteking horen veel kleine moeilijke plasjes dicht bij de grond en veel drinken, vaak een zurige geur, en bij andere urineweg/nieraandoeningen ook een echt zieke hond.
Dus niet bij Keshia, haar temperatuur is okee, soms zelfs wat lager dan normaal (38-39graden), is levendig, ze drinkt niet veel, ze plast juist grote lange plassen laag bij de grond , ruikt wel zo nu en dan zoet weeïg, maar ze eet wel al een anderhalve week slecht en zoekt warme plekjes om te liggen op , wil vaker dan normaal je handen aflikken ( voor het zout?) en de urine blijkt na het opvangen toch wel donkerder van kleur dan goed is.
Net na 9 uur de auto in en na het parkeren even gewacht tot een vrachtwagen vlak bij de ingang van de praktijk was weggereden. Keshia heeft het niet zo op diesels dus leek het me verstandiger dat item niet in connectie met de dierenarts te combineren. We stonden net bij de deur toen de dierenarts ook kwam aanlopen en onder een praatje over obbichtse zaken (hij woont ook daar) met hem mee naar binnengelopen.
Omdat ze toch wel onder de indruk was besloot Keshia spontaan even de vloer te bewateren. Kwam goed uit zei de dierenarts want als het opgevangen plasje niet duidelijk was in de waarden dan kon hij die wel gebruiken.
Maar het stripje gaf meteen een zeer duidelijke uitslag aan, het eerste vakje dat kleurde was die van bloed in de urine en de ph waarde was veel te laag ( dus de urine te zuur). Alle waardes bijeen gaven een stevige blaasontsteking aan.
Keshia op de tafel getild. Onder een hoop gehijg liet ze zich betasten. Volgens de DA was haar blaasomgeving erg gevoelig. Grappig was dat toen de DA haar vriendelijk zei niet zo te hijgen, want dat hij dan haar hartje niet kon horen, ze meteen stopte met hijgen. Zonder problemen kreeg ze twee injecties, eentje voor de infectie en een pijnstiller/remmer om ervoor te zorgen dat de blaasstreek zich kon gaan ontspannen cq minder gevoelig was en natuurlijk van vrouwtje een frolicje voor de moed.
Nog even gauw gewogen, toch 18,4 kilo (okee met de riem erbij) en met twee kuurtjes voor 5/10 dagen en 75 euro armer stapten we de behandelkamer uit en de wachtkamer in. Al Keshia's spanningen waren in een klap verdwenen toen we bij de deur naar buiten een piepjonge Berner Sennenpup tegen het lijf liepen die zich maar al te graag door Keshia liet begroeten.
Na een hele week proberen het op te vangen besloot Keshia me ter wille te zijn en plastte vanmorgen nog eens op de gang waardoor ik een vers plasje mee kon nemen om er achter te komen of ze nu wel of geen blaasontsteking heeft want uit haar verwarrende symptomen valt het niet op te maken. Bij een blaasontsteking horen veel kleine moeilijke plasjes dicht bij de grond en veel drinken, vaak een zurige geur, en bij andere urineweg/nieraandoeningen ook een echt zieke hond.
Dus niet bij Keshia, haar temperatuur is okee, soms zelfs wat lager dan normaal (38-39graden), is levendig, ze drinkt niet veel, ze plast juist grote lange plassen laag bij de grond , ruikt wel zo nu en dan zoet weeïg, maar ze eet wel al een anderhalve week slecht en zoekt warme plekjes om te liggen op , wil vaker dan normaal je handen aflikken ( voor het zout?) en de urine blijkt na het opvangen toch wel donkerder van kleur dan goed is.
Net na 9 uur de auto in en na het parkeren even gewacht tot een vrachtwagen vlak bij de ingang van de praktijk was weggereden. Keshia heeft het niet zo op diesels dus leek het me verstandiger dat item niet in connectie met de dierenarts te combineren. We stonden net bij de deur toen de dierenarts ook kwam aanlopen en onder een praatje over obbichtse zaken (hij woont ook daar) met hem mee naar binnengelopen.
Omdat ze toch wel onder de indruk was besloot Keshia spontaan even de vloer te bewateren. Kwam goed uit zei de dierenarts want als het opgevangen plasje niet duidelijk was in de waarden dan kon hij die wel gebruiken.
Maar het stripje gaf meteen een zeer duidelijke uitslag aan, het eerste vakje dat kleurde was die van bloed in de urine en de ph waarde was veel te laag ( dus de urine te zuur). Alle waardes bijeen gaven een stevige blaasontsteking aan.
Keshia op de tafel getild. Onder een hoop gehijg liet ze zich betasten. Volgens de DA was haar blaasomgeving erg gevoelig. Grappig was dat toen de DA haar vriendelijk zei niet zo te hijgen, want dat hij dan haar hartje niet kon horen, ze meteen stopte met hijgen. Zonder problemen kreeg ze twee injecties, eentje voor de infectie en een pijnstiller/remmer om ervoor te zorgen dat de blaasstreek zich kon gaan ontspannen cq minder gevoelig was en natuurlijk van vrouwtje een frolicje voor de moed.
Nog even gauw gewogen, toch 18,4 kilo (okee met de riem erbij) en met twee kuurtjes voor 5/10 dagen en 75 euro armer stapten we de behandelkamer uit en de wachtkamer in. Al Keshia's spanningen waren in een klap verdwenen toen we bij de deur naar buiten een piepjonge Berner Sennenpup tegen het lijf liepen die zich maar al te graag door Keshia liet begroeten.
zondag 23 januari 2011
Terwijl elders in het land de vergadering van de NBCC aan de gang is inzake een nieuw bestuur, naar de studiedag van E& B geweest in Woudenberg. Als eerste groep aan de slag met de beoordeling van diverse honden. Probleem voor mijn persoontje was de Bull terrier reu. Want met zijn indrukwekkende massief gespierde verschijning ging mijn hartje toch licht van rikketik omdat ik hem ook moest betasten. het was dat hij het aanvoelde want hij zocht steeds vriendelijk mijn gezelschap op..alsof ie wou zeggen dat ie niets kwaads in de zin had. De kleinste van alle honden, een norwich terrier is mijn huiswerkproject geworden. Na de middag het theoriegedeelte. Op geanimeerde toon werd de stof gebracht en er heerste een prettige sfeer dat het begrijpen vergemakkelijkte.Carpoolend weer naar Limburg teruggekeerd om om 19 uur vermoeid op de bank neer te strijken.
Van de week de grappige ontdekking gedaan dat de haren die tijdens het gevecht tussen de twee reuen waren uitgetrokken bij de oudste zijn teruggekomen als zijn donkerbruine puppyharen van vroeger. Een 5,5 jaar oude beardie met puppyvacht...zoals een mooi grappig randje donkerbruine vacht rondom zijn oog ( dat overigens netjes is geheeld). Toevallig is hij deze week ook weer bezig met zijn puppystreken zoals uitdagen met het touw, slijmballen om aandacht en superlief mooi zitten om een koekje te krijgen...toeval??
Morgen even met onze muizemeis naar de dierenarts want ik vermoed een blaasontsteking.. Het heeft even wat om handen om een plasje op te vangen van haar dat ze nodig hebben voor een onderzoek. Omdat ze ook slecht eet wil ik toch maar even laten controleren of een antibioticakuurtje nodig is... dus wordt vervolgd.
Van de week de grappige ontdekking gedaan dat de haren die tijdens het gevecht tussen de twee reuen waren uitgetrokken bij de oudste zijn teruggekomen als zijn donkerbruine puppyharen van vroeger. Een 5,5 jaar oude beardie met puppyvacht...zoals een mooi grappig randje donkerbruine vacht rondom zijn oog ( dat overigens netjes is geheeld). Toevallig is hij deze week ook weer bezig met zijn puppystreken zoals uitdagen met het touw, slijmballen om aandacht en superlief mooi zitten om een koekje te krijgen...toeval??
Morgen even met onze muizemeis naar de dierenarts want ik vermoed een blaasontsteking.. Het heeft even wat om handen om een plasje op te vangen van haar dat ze nodig hebben voor een onderzoek. Omdat ze ook slecht eet wil ik toch maar even laten controleren of een antibioticakuurtje nodig is... dus wordt vervolgd.
Abonneren op:
Posts (Atom)