dinsdag 27 september 2011

een poo(r)tje te ver!

De laatste tijd ga ik me verwant voelen met de "foute"clown uit Bassie en Adriaan. In elk geval met zijn motto; "ik heb ook altijd wat".
Terwijl in huis na talloze schoonmaakrondes toch nog het stof blijft neerdwarrelen als gevolg van een ietwat rigoureuse verbouwing,( daar in een volgend blog meer over), zoonlief als gevolg van migraine ziek door mams van school moest opgehaald, werd het ook nog een bezoekje aan de dierenarts voor Dobby.
Onze stoere bink was afgelopen weekend in zijn enthousiasme voor het machinelawaai van de opritleggers van onze overburen tegen het ijzeren hek van onze oprit gesprongen. Geen probleem normaal, zij het dan, dat deze keer er een "wiiiiieeep"van pijn opvolgde. In de veronderstelling dat hij zijn heup weer wat had verdraaid wezen kijken maar meneer zat gewoon voor het hek.
Echter bleek een uur later dat er toch wat anders was, een manke rechtervoorpoot. Vastblijven hangen tussen de spijlen van het hek? Op een punt ervan gesprongen? Verkeerd terug op de grond terecht gekomen? Helaas niet gezien..
Controleren leverde me een flinke knauw op in mijn arm toen ik dus blijkelijk het juiste pijnlijke stukje aanraakte. Omdat ik geen uitstekende botjes , vreemde of bungelende verbuigingen voelde ging ik met mijn EHBO kennis maar uit van een flinke kneuzing van zijn pols.
Vanmorgen, inmiddels drie dagen verder, met puppy wandelingetjes voor onze volwassen kanjer, trappen lopen verbod en veel rust vond ik het toch niet goed aan het genezen. Hij houdt zijn pootje van de grond af bij het zitten, het ligt iets gebogen naast zijn andere rechtgestrekte voorpoot bij het liggen en hij gebruikte zijn "elleboog"om zich op de bank te hijsen.
Toch maar naar de Dierenarts in Born. Alvast de muilkorf omgedaan thuis en dat was maar goed ook want hij zou zo de DA aangevlogen zijn van de pijn.... Allereerst bleek meneertje Dobbermans koorts te hebben 39,4 graden, iets wat volgens de expert in deze, eerder door een ontsteking als door een opwinding veroorzaakt wordt. Vervolgens bleek het pijnlijke zich te concentreren rondom de handwortelbeentjes aan de onderzijde van zijn polsgewricht. Ook de DA gaat ervan uit dat de peesjes en bandjes ertussen zwaargekneusd zijn. Dobby krijgt twee spuiten, een pijnstiller en i.v.m. de koorts ook een antibioticaatje.
Meteen van de gelegenheid , toch al de muilkorf om, gebruik gemaakt om zijn heupen te laten controleren omdat hij daar de laatste tijd ook meer last van heeft. En ja..helaas..de HD-D is niet meer alleen de uitslag van een röntgenonderzoek door de RvB, maar ook nu "zichtbaar" aan zijn lijf te constateren door de DA. Gelukkig weet ik van Misty destijds dat er genoeg pijnstilling voor mogelijk is als de tijd daar is maar 6 jaar blijft jong.
Nu eerst maar zijn pols laten genezen. Van de dierenarts krijgt hij voor een week amoxoral en carporal mee. Verder geen enkele belasting en kleine rondjes wandelen.Als het rondom het weekend nog niet aan de beterende hand is ( de gehele kneuzing genezen duurt net als bij ons een paar weken) dan moeten we toch terugkomen voor een rontgenfoto.Vooralsnog lijkt dat gelukkig niet nodig!
Ach ja "ik heb ook altijd wat".

zaterdag 17 september 2011

Een nieuw seizoen

Met het nieuwe schooljaar heeft het leven bij ons  een andere wending genomen. Beide kids zijn inmiddels alweer een paar weken van start gegaan met een nieuw schooljaar op een nieuwe school. Dochterlief is de Horeca ingedoken en maakt kennis met kooklessen en het leren serveren met drie borden tegelijk ( en nee er is er nog geeneen gesneuveld) op een andere vestiging van haar oude scholengemeenschap zij het dan met een deel dezelfde leerlingen.
Zoon is gepakt en bezakt met zware schooltassen  inmiddels een volleerd fietser geworden, die zich, s'ochtends in gezelschap van grote zus, een weg baant door het drukke ochtendverkeer richting de grote stad. De tweede week stond al meteen in het teken van kamp, met de fiets van Sittard naar Molenbeersel. Al met al een indrukwekkende ervaring om met vreemde klasgenoten in den vreemde, drie hele dagen te vullen.
Dat de schoolbel gaat op het middaguur( van de basisschool vrijwel achter ons) en dat er toch geen jongetje door de achterdeur komt met "hoi mam"dat is een feit waaraan zowel alle beardies als moeders nog steeds moeten wennen. Vanaf de bank worden de langskomende kinderen gadegeslagen en wordt er door Keshia en Nelson gecontroleerd of toch niet toevallig "kleine baas"erbij zit.
En als dan een aantal uur later een van de kids ( of beiden) met de fietsen de oprit op komen rijden dan breekt er een enthousiast welkomst groeten uit.... alsof beiden "eeuwen......"weg zijn geweest.
Terwijl , de pas 4 jaar geworden, Keshia zich weer vol overgave op de behendigheidsles ( en haar teamgenoten) heeft gestort en vrouwtje nu haar al, ondanks twee keer Zumba in de week, niet kan bijbenen als ze de sprint erin heeft gezet, doet Nelson zijn best om ons notenrapers voor te zijn en de gevallen walnoten uit de tuin in te pikken en te verstoppen onder het kussen van zijn mand of in te graven in ons grasveld ( potverdo...)
Daarintegen moeten we regelmatig op zoek naar onze zesjarige Dobby om hem dan vervolgens uitgestrekt te vinden op het logeerbed dat op de vliering bij dochters zolderkamer staat. Eigenlijk niet zo'n goede zet van hem al die trappen want we hebben moeten constateren dat hij meer last begint te krijgen van zijn HD-D. Rondjes draaien met zijn kontje levert regelmatig een hoogkermend gejank op en ook Keshia's pogingen hem baas boven baas te worden zorgt soms voor een waarschuwende grom. Toch krijgen we hem niet overtuigd minder trappen te klauteren of te springen over het hekwerk van de tuin of zelfs de veranda.
Komende maand is de jaarlijkse controle en inentingsronde weer aan de beurt. Alhoewel vorig jaar er nog niets viel te ontdekken aan zijn achterhand gaan we er van uit dat de Dierenarts het dit keer wel zal zien..we zijn ons al aan het voorbereiden om eventuele medicatie..al weten we van Misty ( zijn oudoom) destijds dat Beardies een ontzettend hoge pijngrens kunnen hebben en medicijnen soms niet het beoogde effect hebben.
Maar het zij zo...we houden toch niet minder van Dobby erdoor.
Alhoewel het jaar al heel wat veranderingen en verbeteringen in petto had zijn we in huis weer begonnen aan een paar grote projecten; het veranderen van onze keuken/gang/woonkamer
en de start van De Hondentuin; ons oppas en logeeradres voor ( Bearded) collies en andere sheepdogs in eigen huis en tuin, waar we afgelopen zomer al een voorproefje in de familiekring van hebben mogen meemaken. We hopen dat er veel baasjes en hun hondenkinderen hun weg naar ons zullen weten te vinden.
Hoewel de natuur rondom ons zich klaarmaakt voor  misschien weer een strenge winter, start voor ons dit Najaar met een nieuw seizoen vol veranderingen, verrassingen en vooral genieten...