Herfstmijmering

 

De heldere sterrenhemel van vannacht heeft plaatsgemaakt voor de nog frisse ochtend.

De honden lopen met mij mee als we de stralen van de opkomende zon  volgen op weg naar de brons en goud gekleurde bomenrij in de verte.

Rechts van me wordt bij elk interessant struikje een poot opgelicht en voor mijn voeten volgt een hond gedreven een geurspoor..

De blauwgrijze hondendame,  links naast me,  loopt , kijkend naar de vogels in de lucht, pardoes door een plas om erna een reeks van pootafdrukken te stempelen.

De warmte van het herfstzonnetje is voelbaar op mijn jas.

Ik snuif de geur op van koolzaad dat nu in de bloei staat. De meeste velden zijn al omgespit. De oogst binnen. De grond klaar voor de winter.

Op een vergeten veld vol verdorde maispluimen na, dat nog wacht tot de boer komt dorsen.

In een wei staan weer schaapjes. Veel wol hebben ze nog niet. Maar de kalfjes van dit voorjaar zijn wel een stuk gegroeid.

We lopen het zandpad af om terug te keren naar de bewoonde wereld. Als ik onder de boom op de hoek doorloop krijg ik spontaan een douche van dwarrelende blaadjes. Ik vind t niet erg want de herfst ruikt altijd zo lekker.

Met de honden aangelijnd loop ik verder. Een voorbijgaande fietser groet me en ik zwaai terug.

Thuisgekomen geef ik de dieren te eten en zet water op voor een kop thee.

Als ik even later nip van de hete thee liggen mijn harige maatjes al voor pampus. En ik voel me helemaal opgeladen.

Laat de dag maar beginnen!

Herfstmijmering ©️Elizabeth van Mulken-Keur 2022

 

 

 

 

Dag lieve Eefje

De hokken van mijn konijnen worden drie keer per week schoongemaakt en tussendoor krijgen ze als nodig extra hooi, water, voedsel en aandacht. Zondag was zo'n tussendoor dag. Eefje, onze grijs konijnemeisje duikt altijd in een hoekje of rent kattig van je weg. En ik heb dus ook niet gemerkt dat het anders was dan normaal. Tot ik maandag tegen de middag hun kakbak wilde weghalen en ze doodstil plat bleef zitten. Meteen opgepakt natuurlijk en toen bleek haar votje vol viezigheid te zitten. Met een beetje hulp van zoonlief haar in een badje gezet om het los te weken en erna, goed afgedroogd terug de kooi in, waar ze wat onder de indruk bleef. 

Ik hoopte dat ze zelf weer ging eten en drinken maar dat gebeurde helaas niet. 

Alle symptomen ( zoals de manier waarop ze lag) begonnen te wijzen op een gasbuikje. 

Dus meteen begonnen simeticon druppels met een pipetje in te geven en dat meermaals herhaald. 

Haar buikje gemasseerd. Maagje van linksonder naar rechtsboven om het gas kwijt te raken. De critical care meer verdund omdat ze slecht doorslikte zodat ze steeds wat vocht en voeding binnen kreeg in kleine beetjes. En haar in een geimproviseerde couveuse van een doos, doeken, fleecedekentje en een warme kruik gelegd om hiermee ook de buikpijn wat te verminderen en ondertemperatuur te vermijden.

Laat s'avonds protesteerde ze tegen de medicatie en dwangvoeding en slikte het ook zelf door. Ze tilde ook haar hoofdje weer beter op. En ik had hoop! 

Maar dinsdagmorgen om 4.45 uur vond ik haar, nog warm, gestorven in de doos. ze had  zich nog wel verlegd en lag met haar pootjes opgetrokken en haar ogen open. 

Gino, haar dwergvosmaatje was heel boos op me toen ik haar weghaalde. Maar hoe ik t liever anders had gezien. Het moest gebeuren. Manlief zal haar na zijn ochtenddienst in haar kartonnen grafkistje begraven naast ons andere konijntje Shaw. In de tuin, daar waar er niet gegraven kan worden door bijvoorbeeld de honden. 

Eefje. 4 jaar en 9 maanden is ze maar geworden. 09/01/2018 - 25/10/2022 Dag konijnesterretje.

 Ik weet dat Kruimeltje en Shaw je opvangen daarginder.

 Rust zacht Eefje🖤🤍

Van denken naar doen

Inmiddels is het al weer 9 jaar geleden dat onze zwarte beardieman Nelson ons, net 7 jaar oud, moest verlaten dankzij de genetische sluipmoordenaar Cushing disease.

De ( fok) wereld van de Bearded Collie is nog steeds niet wezenlijk veranderd. En zoals ik in 2018 al schreef in mijn blogcolumn “ 1 liefhebber van het ras kan geen ommekeer brengen in de macht en status van een kleine groep.”

Van mijn drie musketiers, the captain ( Nelson) , the  princess ( Keshia) en the dwarf ( Dobby) leeft alleen Keshia nog: 15 jr 1,5 mnd oud. Het troost me dat Nelson zijn vriend Dobby sinds maart 2020 bij zich heeft en ze er straks samen zullen zijn om Keshia op te vangen als ze de regenboogbrug over gaat.

Inmiddels is het een traditie geworden om op Nelson’s jaardag stil te staan bij het leed dat “onzichtbare”, grotendeels door inteelt veroorzaakte,  auto immuun ziekten bij de Bearded Collie ( o.a. Cushing,  Addison, SLO ) veroorzaken bij de beardies in kwestie EN hun baasjes.  Ziekten die zich vaak pas na een” half leven” samen uiten wanneer de normale gezondheid even ontwricht wordt door een virus, operatie of weersstandsdip.

Het kost gauw 10-15 jaar fokken om iets in maar ook uit een ras te fokken. Kijk ik naar Nelson dan zijn er dus nu al bijna 10 jaar voorbij waarin er een ommekeer bewerkstelligd had kunnen worden. Toch gaan veel fokkers nog altijd op dezelfde weg verder dan ze toen deden en is er slechts een enkeling die het, vaak slechts een enkele keer, waagt om een andere richting op te gaan dan de geijkte.

De nadruk ligt in deze tijd nog altijd op HD, ED en de nieuwkomer; oogziektes.

Uit ervaring weet ik dat een hond met HD  ook zonder veel verdere gebreken met wat aanpassing van levenstijl oud kan worden.  Onze Dobby had HD- D norberg 13 en werd 14 jr en 8 mnd. Bijna net zo oud als zijn broer en zus die geen HD hadden.

En net als, wanneer honden door oudheid, doof of blind worden, hoeft een oogprobleem geen welzijn te ondermijnen.

Heel anders dan het leed dat auto immuunziekten veroorzaken. Ziekten die je vaak niet ziet tot het leven bedreigt wordt en die enkel “ bestreden” kunnen worden door de vaak zwaarwegende symptomen te onderdrukken. Want de oorzaak ligt genetisch vast.

Tja een lief pupje, dat verkoopt zich zelf toch wel. Zeker van een combinatie met een topper van dat moment. Checken of het genetisch wel verantwoord is dat wordt niet of nauwelijks gedaan. Helaas!

Want later…als er offspring ziek wordt ( of plots dood gaat) dan, op die enkele wel betrokken fokker, heb je er toch gewoon simpelweg geen herinnering meer aan? En staat het baasje er vaak alleen voor.

Uit liefde voor Nelson en de Bearded Collie als ras. Om baasjes een hart onder de riem te steken die ook helaas alle zeilen bij moeten zetten om, vaak vanaf veel te jonge leeftijd, het welzijn van hun zieke beardie te bewaken en hem of haar dat te geven wat de fokker verzuimt heeft te doen. Een goede gezondheid,  niet alleen van buiten maar ook van binnen.

Ben ik arts, wetenschapper? Nee. Enkel een bearded collie liefhebber die wil dat elke beardie die geboren wordt alles uit zijn of haar leven kan halen van jong puppy tot oud seniortje.

En dat start met het niet langer blind staren op een perfect uiterlijk maar met het in elk geval proberen eruit te fokken wat fout gaat. Want elk jaar dat we verder gaan op dezelfde weg versterkt de genetische ziektes die er al zijn, of laat ze muteren naar nieuwe, tot het te laat is om het tij te keren en de Bearded Collie zoals ik hem ken niet meer bestaat.

In loving memory voor Nelson,

 Seagull Stardust 16 okt 2006- 28 dec 2013

Van denken naar doen ©️Elizabeth van Mulken-Keur  2022