Beardie Mindfullness

Puppies. Al bij de gedachte achter het woord begint menig hondenliefhebber al te kwijlen. Die zachte lijfjes, dat weeïge nestgeurtje, de slijmballige oogjes en de ondeugende streken als de wereld verkend gaat worden.

Ja hè! Zie je het ook meteen voor je?

Puppies worden echter op enig moment volwassen. Goed er zijn uitzonderingen, in mijn idee vooral de reuen, die zich ook met hun uit de kluiten gewassen enigszins lompe lijven nog altijd voor hun dagelijkse knuffelmomentjes proberen te nestelen op je schoot zoals ze ook deden toen ze nog maar 10 weken waren…

Met het langer worden van de haren verdwijnt die onmiskenbare aantrekkingskracht die van puppies uitgaat en komt er een andere baas-hond relatie voor in de plaats.

Maar ergens als de tijd verstrijkt, breekt er een moment aan dat je aandacht weer getrokken wordt op zo’n zelfde manier als toen dat pupje je leven binnen dartelde. 

Dan zit je op je stoel op de veranda en zie je hem liggen. In diepe rust. Zijn buik ademt op en neer. En een zacht briesje wappert wat haartjes heen en weer.

Iets vertederends overkomt je. Je herinnert je hoe deze oude beardieman vanmorgen voor je voeten zat en zijn kop op je schoot vlijde.

Maar het zijn vooral die ogen. Ergens in de diepte ervan zie je nog een verdwaald pretlichtje, maar als ze je aankijken zie je een zweem van wijsheid.

Tegenwoordig wordt je wereld steeds stiller. Wat fijn is vanwege de stress met motoren en vuurwerk… toch lijkt de hondse taal van je familie je nog altijd te bereiken. Wankelend sta je op geoaste afstand van de hectiek en draag je een steentje bij. Je blaf een stuk heser dan vroeger. Maar je vertrouwt erop dat je jonge zwarte vriend na 3 jaar training het wel alleen aan kan om de roedel te beschermen. 

Ik zie je geregeld staan met je gedachten ergens ver weg. Tot plots iets je weer terughaalt naar het nu. Ik zie je denken..” wat wilde ik ook weer doen?” je schudt dan je hoofd en slentert weg met een houding van “ ach ja..t zal wel".

Ik hou van oude beardies. Ook zij hebben zo’n eigen geur. En dan bedoel ik niet die wind die ze per ongeluk lieten toen ze aan je voeten gingen liggen. Nee..zo’n geur waaraan je merkt dat de kwaaltjes van het ouder worden beginnen op te rukken.

Mijn eigenwijze beardie, die ooit ondanks zijn hd-d over dubbele traphekjes en tuinpoortjes sprong om nog even een keertje het commando hoog te krijgen zoals bij onze behendigheidsles. Je lijf wil niet meer en op een dag heb je dat springen en later het liggen op je stek op de trap maar afgezworen.

Met de dag worden de wandelingen korter en vooral langzamer. Elke eerste stap kost je moeite. Elk sprintje om de meiden en je vriend bij te benen valt je zwaar. Maar je wilt nog zo graag. Het heeft iets mindfull gekregen om samen met mijn bruine beardie maatje op pad te gaan!

Ik weet dat er een dag komt dat je niet meer met me mee sjokt. Dat je niet meer je hoofd vlijt op mijn schoot voor een knuffel “ dobby-style" .

Af en toe als je ligt te slapen en je door het dover zijn tijd en ruimte vergeet, net als je oudoom Misty vroeger, dan zegt mijn beardie-mum instinct me dat ik moet gaan checken of je nog wel ademt. 

 Als ik dan mijn hand voorzichtig op je flank leg en je tilt je hoofd op om te kijken wat er is…dan bekruipt me toch een gevoel van geruststelling.

Ik sla je nog steeds gade vanaf mijn stoel. Je ligt daar zo relaxt. Ik bedenk me dat de tijd wel heel erg snel is gegaan. Ik drink een slok van mijn koffie en geniet van je aanwezigheid. En neem me voor zo intens mogelijk te genieten van mijn bejaarde beardiepup.

Voor Dobby. Beardie-Mindfullness @Elizabeth van Mulken-Keur aug.2018

trots mag ik melden dat deze bearded collumn is gepubliceerd in het BCN ( clubblad NBCC) no 5-2018

5 jaar zonder Nelson

12 jaar zou hij zijn geworden de 16e oktober..mijn allesie..mijn beardiemanneke Nelson. Genoemd naar de Bearded Collie die figureerde in een Ikea-magazine. Inmiddels is het al 5 jaar geleden dat ik hem op het eind van december moest laten gaan. Als gevolg van de ziekte Cushing.

In die jaren is er veel veranderd in mijn leven At the Beardie-Inn!

Mijn liefde voor dit Engelse schapenhoedersras begon met Chico, kort daarna gevolgd door Misty. Chico verloor ik ook "jong"aan acuut nierfalen, net 10 jaar. 

En tegenwoordig bestaat mijn roedel maar liefst uit 6 van die ratsebatsers.
De oudste is  nog altijd Nelson's vriend Dobby, inmiddels al de 13 jaar en 3 maanden oud gepasseerd, en daar mee ouder dan zijn oudoom Misty.
Ook zijn vriendin Keshia is er nog steeds, haar elfde jaardag werd deze  September gevierd. Wat had ze een verdriet nadat haar maatje stierf destijds. Ze zocht hem nog maanden lang, het enthousiasme bij het zien van een zwarte beardie...de teleurstelling in haar blik als het Nelson niet bleek te zijn.

Nienke, door Nelson zijn laatste half jaar als protegé onder zijn hoede genomen. Die kleine uk, was de drijfkracht in het jaar na Nelson's verlies. Voor Dobby en Keshia én voor dit vrouwtje.
Destijds bleek al dat zij de rustige baken in onze roedel is. Een blauwe dame die niet alleen mensen met haar mooie ogen om haar poot weet te draaien, maar ook eentje waar alle honden zich gelijk bij op hun gemak voelen...
Tja en toen...toen kwamen er opeens twee belhamels op ons pad. Een kleine zwarte jongedame genaamd Sogno, geboren op Nelson's eerste sterf jaardag en haar neefje Sirius geboren op de eerste dag van het jaar 2015. Op een of andere manier had manlief zo'n band met die kleine beardiereu dat alle plannen veranderden en er opeens twee beardiepupjes ronddartelden in huize Beardie-Inn. Met alle roddels ten gevolg... Maar ook met een prachtig jaar waarin twee puppies op hun eigen manier om opvoeding en verzorging vroegen. Nienke wierp zich vanaf hun eerste dag bij ons op als hun surrogaatmoeder. Ze had de eerste weken zelfs melkgift.
Keshia had ( net als haar vrouwtje) echter moeite met die zwarte reu, die zoveel  leek op haar Nelson. Maar naarmate hij opgroeide liet ze zijn toenaderingspogingen steeds meer toe, tot ze op een dag opeens samen met hem aan het spelen was op de manier waarop ze dat altijd deed met Nelson. En sinds dat moment zijn ze soulmates.  En dit vrouwtje...op dagen met loopse dames waarop hij loopt te vervelen, te janken en me uit mijn slaap blaft, kan ik hem wel schieten, maar als alles weer rustig is in de tent dan steelt die grote kleine man toch ook weer dat plekje in mijn hart als hij zich met zijn lompe grote lijf knorgrommend op schoot nestelt.

En stiekem werd er toch een zaadje geplant voor een voortzetting van een droom...

En dan komt er juni dit jaar opeens een 2,5 jarige beardiedame op ons pad, iets in dat smoelke op internet zei dat ik haar daar moest gaan halen, ook al had ik er al 5 rondlopen. En ook nog geregeld een logeetje ( of twee)...
Ze bleek van dezelfde kennel als Nelson af te komen. Een teefje met issues, maar ook met nog een dosis liefde te geven en hoop  op vertrouwen.
En zo deed Beardie no 9 zijn intrede in ons thuis.

Maar het is nu 5 jaar sinds Nelson er niet meer is, me afgenomen door een auto immuun ziekte genaamd Cushing. Ik denk nog elke dag aan hem. Soms als ik het even moeilijk heb, zie ik hem zelfs in de wolken..Mijn droom om met hem en Keshia een eigen lijn Beardies te beginnen, een nestje puppies te krijgen, viel die dag in duigen.
Waarom?
 Die vraag bleef in mijn hoofd hangen en leidde tot een hoop research naar beardielijnen, erfelijkheid, genetica, kynologische studies en leermomenten, waarvan ik achteraf besefte dat ik die vooraf aan mijn wens fokker te worden had moeten doen..

Alhoewel de wereld van de fokkerij aan het veranderen sterk is, ook bij ons ras, zie je ook anno 2018 toch nog dezelfde fouten gebeuren als in het verleden. Door de gesloten besloten fokkerskring. Door onwetendheid en door eigen intenties.

Zo werden vroeger tri- color, "mismarks" en vroege sterftes  de "doofpot" in gewerkt om belangrijke lijnen niet te ondermijnen. En nu ze dankzij social media/internet wel naar buiten komen is het opeens een schande, kent iemand nog wel de echte beardie roots?
Want alhoewel auto-immuunziekten nog steeds aan de orde van de dag zijn door combinaties in het verleden, wordt er eerder belangrijk gedaan over zaken die de bearded collie in zijn welzijn veel minder bedreigen. Fokbeleid is meer al gericht op de tijdsgeest en de fokkers van nu en niet op de gezondheid van de beardie in de toekomst
Uiterlijk wordt nog steeds gezien als de beste kwalificatie voor een gezonde Bearded Collie.
Maar is dat zo?

De Show Beardie staat dan wel symbool voor ons ras...maar het is niet de beardie die leeft bij de "gewone man"

Ik ken er die stijf van de spanning trekken aan de lijn op straat, beardies die gefrustreerd tegen rijdende auto's op proberen te springen, die veel te dik zijn of juist mondjesmaat willen eten, die angst hebben voor geluiden, verkeer of mensen. Vachten lijken te dik en lang te worden voor baasjes om te onderhouden dus zie je steeds meer ( jonge) beardies geschoren rondlopen,  donkerharige beardies hebben oogkleuren die je eerder bij een husky zou zien. Beardies met gedragsissues, die dan maar gecastreerd worden of teven die te vroeg gesteriliseerd worden en vervolgens hun hele leven lang medicijnen tegen bijv. incontinentie moeten blijven slikken. De puppy colortrend waait richting dillution. En tragisch genoeg klinken er nog steeds de verhalen van mensen die hun beardie veel te jong hebben moeten laten gaan. Soms door een ongeval, maar nog veel vaker door ziektes als kanker, nier of leverfalen of een auto-immuun ziekte.

Op het moment dat ik dit schrijf woont hier een 13+ jarige levend bewijs dat een Bearded Collie met HD-D ( nb 13) ook oud kan worden ... Een mooie elf jarige donkerbruine beardiedame die al jaren steeds slechter ziet dan bij haar leeftijd hoort en een grote angst heeft voor geluiden van vuurwerk, onweer en knallen. (Een issue dat veelvuldig voorkomt bij de Bearded Collie, maar onverenigbaar is met het vroegere"op zijn beardies" hoeden van schapen) 
De droom die ooit met Nelson en Keshia begon en zo wreed verstoort werd, leek even een nieuw goed doordacht begin te hebben..met Nienke en Sirius.. maar nadat ze door spontane schijndracht dit jaar een tepel moest inleveren om erger te voorkomen, kwam ook de angst terug  te verliezen!

De afgelopen 5 jaar zonder Nelson hebben me meer kennis gebracht dan ooit daarvoor maar ook het besef dat 1 liefhebber van een ras geen ommekeer teweeg kan brengen in de mentaliteit van status en macht van een kleine groep.

Het besef ook dat het al die tijd de focus weg haalde van wat me het meest dierbaar is.
Mijn Bearded Collies,
Allemaal hetzelfde, maar stuk voor stuk uniek. En vooral me allemaal even lief!
Chico † Misty † Nelson †
Dobby Keshia Nienke Sogno Sirius en Suzy.
En wat de toekomst ook mag brengen voor ons ras,  ik ben van plan nog lang van en met mijn beardies te genieten....

Bearded Column Verloren gelopen

Wie op Facebook vertoeft, heeft ze vast wel voorbij zien komen. Lloyd, Senna, Maggie.

Drie Bearded Collies. In Noord-Limburg. Verloren gelopen in juni, juli en oktober 2017

Net als laatst in het dorp bij ons net verderop de sheltie Vanessa.

En na respectievelijk 2, 2, 5 en 7 dagen weer zonder ernstige kleerscheuren teruggevonden.

Gelukkig!

Wat magerder, een verwilderde vacht, wat kleine verwondingen. En misschien ook als gevolg van het trauma meer angst voor geluiden, bang om alleen te zijn...

Maar goed, het had ook heel anders af kunnen lopen! Zoals beardie Moon uit Antwerpen, die al sinds oktober 2016 vermist is of Max uit Duitsland...

Jaarlijks raken vele dieren vermist.

Geschrokken van verkeer, een geweerschot, vuurwerk, hevig onweer, hectische geluiden, een menigte mensen, een fanfare, een plotselinge knal...

Het zijn dus echt niet alleen Beardies, die bang(er) voor geluid zijn!

Maar er zijn nog meer redenen waardoor een hond vermist raakt;

Los laten lopen terwijl de hond niet goed onder appèl staat, een konijn achterna rennen in het bos ( en alle bomen lijken opeens hetzelfde), aangereden zijn op straat, uitgebroken uit de tuin vanwege een loopse teef, gestolen of mishandeld worden en/of gedumpt, in een gevecht zijn belandt, in een vreemde ( vakantie) omgeving zijn.

Uit een onderzoek van de overheid uit 2015 blijkt dat het meer en vaker gebeurd in een landelijkere omgeving, gemiddeld zo'n 20 dieren ( hond, kat) per 10.000 inwoners. Tja en als je bedenkt dat Nederland zo'n 17 miljoen inwoners heeft zijn dat er heel wat.. Merendeel van de weglopers is kat. Maar in 2016 liepen er volgens Amivedi bijna 9000 honden verloren. Zo'n 78 % kon levend (of dood) in elk geval weer gelinkt worden aan hun baas. Dankzij het feit dat ze gechipt waren en de juiste gegevens van de eigenaar in een van de landelijke registratie systemen stonden.

Vooral kleine hondjes als Chihuahua of terriërs of oudere honden komen helaas nog wel eens om het leven. Meestal door verdrinking.

Door de adrenaline van de angst en stress, en van het ( weg) lopen zelf krijgt een hond dorst. Logisch dus dat ze op zoek gaan naar water, zeker ook omdat om rustig te worden het stresshormoon afgevoerd moet worden. Helaas ziet de hond vaak dan niet het gevaar dat schuilt in het water, het weer op de wal klimmen, of vastzitten in beplanting, de snelle stroming.

Ja ik weet het.. een luguber beeld.

Als baas heb je natuurlijk ook niet elke situatie in de hand. Je kunt ook zelf onwel worden, terwijl je met de hond loopt en deze rent in paniek weg.. Maar als je weet dat je hond bang is voor onweer heb je wel de keuze om dat moment niet te gaan wandelen.

Er is zo'n spreuk die zegt ; “een kat in het nauw maakt rare sprongen”.

Nu die spreuk gaat eigenlijk op voor alle dieren!

Zelfs een dik log schaap, dat in een hoek gedreven is, kan uit stand over een hek van meer dan een meter springen. En als je bang ben voel je niet de consequenties van een hek onder stroom of prikkeldraad. Je wilt alleen weg....

En dan... je hond is kwijt!

Nadat je van de eerste schrik bekomen bent wil je maar 1 ding. Je lieveling terug vinden en liefst zo snel mogelijk.

Je kunt natuurlijk overal zijn naam lopen roepen, en misschien ook nog wel samen met een stel anderen die behulpzaam mee zoeken, maar grote kans is dat als hij dat geroep hoort hij zich dan juist ergens verstopt of nog verder van je weg rent in een richting die misschien wel gevaar op levert zoals een snelweg, water of het spoor.

Bedenk je maar eens dat jij je hond bent. Je bent ergens van geschrokken en rent voor je leven. Onderweg ben je op onbekend terrein beland, misschien werd je net( bijna) geraakt door een auto toen je die weg over rende, je hebt honger en dorst, je voelt je alleen en je naam wordt geroepen door iemand die je niet kent of het klinkt wel als je baasje maar waarom klinkt het dan zo gespannen.. Wat zou jij dan willen?

Soms vind een hond het spoor terug naar waar hij met jou liep, of waar jullie iets hebben gedronken bijvoorbeeld of waar de auto geparkeerd staat. Zeker als het weglopen gebeurd in een omgeving waar hij al vaker is geweest. In het gunstigste geval vind je hem naast de auto terug met een blik op zijn gezicht van “baas waar bleef je nou?” of is hij terecht gekomen in een groepje mensen met honden dat jullie onderweg hebben gekruist. (Zo raakte wij ooit tijdens een door de fokker georganiseerde speurtocht onze Misty kwijt, die vrolijk en wel met het andere groepje mee was gegaan, gelukkig had een van de bazen gerealiseerd dat het de onze was en hem verder meegenomen tot iedereen weer bij het beginpunt was aangeland).

Als het niet zo eenvoudig is wat dan?

Weet je in welke richting je hond verdwenen is probeer hem dan te blijven volgen

maar op afstand en zonder dat je hem door je handelingen verder weg jaagt. Zeker als je weet dat er in de buurt gevaarlijke dingen kunnen zijn zoals water, een spoorlijn, een drukke weg.

Traceer je hem, maak je klein en ga bijvoorbeeld gewoon ergens dichtbij zitten. Maak niet de fout dat je hem meteen grijpt als hij je zou benaderen want hij is nog steeds in paniek en zou weer wegrennen. Je kunt proberen zachtjes tegen hem te praten of wat eten aan te bieden om zijn vertrouwen te winnen zodat je hem uiteindelijk kunt vastpakken.

Maar als je niet weet waar je hond naar toe is gerend dan gaat dit natuurlijk niet meteen lukken.

Belangrijkste is dan dat er zichtmeldingen komen.

Geef de vermissing door aan instanties in de omgeving zoals de dierenambulance/asiel, politie en provinciale of landelijke zoekteams. Controleer ook of de registratie gegevens van de chip nog kloppen zodat ze contact met je kunnen opnemen.

Facebook is al vele keren het hulpmiddel geweest om vermiste wezens weer terug te vinden

dus zet de vermissing met foto openbaar online op social media en vraag je vriendenkring deze te delen en samen uit te kijken naar je maatje (als ze bijvoorbeeld zelf in het gebied gaan wandelen).

Vermeld je hond, ras, leeftijd, in het kort waar/hoe de vermissing plaats vond ( plaatsnaam/provincie), of je hond benaderbaar is ( angst, aggressief, gewond), en of ze wanneer ze hem zien contact op willen nemen met jou ( of een instantie zoals Waar is onze Angel?* die namens jou handelt). Hang (of laat doen) ook in een ruim gebied om de plaats van de vermissing affiches op met dezelfde gegevens.

Als je weet in welk gebied je hond zich bevindt dan blijft het zaak om rust te bewaren.

Bekijk eerst de omgeving op een kaart, en begin met zoeken VANUIT de gevaarlijkste richting en niet er naar toe.

Net als bij EHBO geldt ook hier Eigen veiligheid ( en die van je hond) Eerst!

Je kunt een groeps- app aanmaken voor de leden van je zoekteam zodat je onderling kunt communiceren. Zet deze wel op trillen en niet op geluid want anders schrikt het misschien af.

Rondom het gebied waarin je hond zich bevind kun je als je voldoende mensen bij je hebt posten opzetten waar iemand rustig gaat zitten opletten.

Houd er rekening mee dat deze gewond kan zijn en daardoor anders kan reageren dan hij/zij normaal gesproken zou doen. Heb voer bij je, water, een riem, eventueel een favoriet speeltje.

Soms helpt het roedel- of soortgenootjes of eigen gezinsleden erbij te hebben om het vertrouwen van je wegloper terug te winnen. Bewaar hoe dan ook je rust ook als je hem/haar ziet.

Het komt ook voor dat je hond zich veelvuldig op houd in een bepaald gebied maar zich toch niet laat vangen. De zoekteams van vrijwilligersorganisaties kunnen dan behulpzaam zijn met een voerplek aanleggen, een speurhond inzetten of een vangkooi plaatsen en helpen posten of coördineren.

Ook zij kunnen natuurlijk geen wonderen verrichten. Maar de kans wordt wel vergroot dat je maatje weer veilig thuis komt.

Voorkomen is beter dan...

Wat kun je doen?

-Zorg dat je hond gechipt is en dat je gegevens up-to-date zijn bij de landelijke registratie.

-Zet in je mobiel de contactgegevens van ( dieren)politie, ambulance, asiel en een of meer zoekteams zoals Waar is Onze Angel?

-Ook honden veranderen met leeftijd, dus maak eens vaker een foto van je hond en zet er ook een paar in een gemakkelijk toegankelijk mapje op je telefoon.

-Bewaar wat haren na een kam beurt in een gesloten zakje ( als geurbron), zeker als je meerdere honden hebt en riemen/mand kleden geen unieke geur bevatten.

-Zorg, zeker in een onbekende omgeving, dat je hond veilig is aangelijnd.

-Is hij/zij vaak onzeker door de omgeving, weer of seizoensgeluiden, dan kan een goed passend tuigje, of een combi van halsband met tuigje om te leiden, een veiliger gevoel creëren voor je hond en jou meer mogelijkheden om ontsnappen te voorkomen.

-Houd contact met je hond tijdens het los wandelen. Roep hem zo nu en dan ( voor iets lekkers) bij je aan de voet. Houd in het oog waar hij zich bevind en laat je niet teveel verleiden door die gezellige gesprekken met mede wandelaars of de schoonheid van de omgeving.

En heb je zelf alles onder controle...

Mocht je onderweg iemand tegen komen die in paniek is omdat zijn hond net is weg gelopen,

ben dan behulpzaam,denk aan dit artikel

zoek mee of help in elk geval degene op weg om zijn net zo geliefde huisgenootje weer terug te vinden...

Bearded Column Verloren gelopen ©Elizabeth van Mulken-Keur 2018

ook gepubliceerd in het NBCC-Bearded Collie Nieuws no 3- 2018

n rondje met het hondje

Als je veel met je honden wandelt, is het onwaarschijnlijk dat je nooit iemand onderweg tegen komt.

Uitgelaten honden op de dijk die zich met jouw groepje mengen tot wij als bazen besluiten dat we onze eigen weg weer vervolgen...

Maar het mooiste zijn toch de ontmoetingen in het dorp zelf.

Een egeltje, dat in de stilte van de ontluikende ochtend de weg oversteekt, gade geslagen vanaf een gepaste afstand, met een stel beardies die normaal enthousiast op alles afstuiven, maar nu lijken te weten dat respect het toverwoord is.

De zwarte kater met felgroene ogen die vanaf een poortmuurtje ons nakijkt als ik langs loop met mijn honden en zich er veilig waant.

Elders de oranje poes, die normaal samenwoont met een Stafford reu, maar zich een paar huizen verder heeft neer gevleid op een bankkussentje, dat de bewoonster daar expres voor haar heeft neergelegd. Deze oudere bewoonster heeft een kleine witte viervoeter, die luistert naar dezelfde roepnaam als mij, dus noemt ze me nu altijd “de tweevoetige”

Ze heeft een tijdje geleden een hersenbloeding gehad en bewegen en praten gaat moeizaam. Dus terwijl onze zwarte beardiedame haar kattenvriendin begroet, kijk ik altijd even bij haar binnen als ik langs ga en zwaaien we goedemorgen naar elkaar.

De jongen van het kamp, die voorheen bij dochterlief in de klas zat. Die als hij me ziet lopen met de jongens heel bewust even zijn brommer uit zet of wacht met starten tot ik een eind verder op ben, omdat hij weet hoe blaffend hectisch ze erop kunnen reageren.

De bezoeker, die zich laatst een hoedje schrok van hun gewoe-woe-woe , toen hij in het donker vanuit het niets uit een oprit opdoemde voor onze neuzen en als reactie op zijn “nou nou”van mij te horen kreeg “In dienst van de buurt-app he”en die nu als hij mij ziet lopen al roept; “ha, de buurtwacht”.

De stilzwijgende afspraak die er bestaat tussen de baasjes van een zwart-witte border collie en mij, dat wanneer ik roep..zijn de jongens, we elk even een andere weg inslaan. Maar wiens border collie Max niet meer te houden is als hij weet dat ik de meisjes bij me heb. Dan kan baas roepen tot ie een ons weegt. De ene tante doet nog kwijleriger dan de andere om hun geliefde vriend te begroeten.

En die Beardies hebben veel vrienden hier hoor!

Zo weet de bazin van de Tibetaanse terrier altijd precies wanneer wij met de honden uit zijn geweest want dan wil de hare ook wandelen. De Boxer van mijn yoga vriendin gaat op meters afstand op de grond liggen en ho maar dat hij verder wil lopen tot hij en de dames hun onderonsje hebben gehad. Niet erg want dan kunnen wij baasjes ook even kletsen...

Die opgestoken groetende hand van een andere hondenwandelaar, het gewoonweg elkaar voor laten gaan op een kruising van paden, ff kletsen met de mannen van de plantsoendienst, puppy's en oudjes, van mag ik dat hondje met die roze strikjes aaien tot heb je een logeetje erbij want die ken ik nog niet...De afremmende auto, waarvan de bestuurder achter het stuur zit te grinniken omdat een van die batjes van mij juist heeft besloten midden op straat te gaan zitten kakken.

Tot het praatje met een oudere mevrouw, die elke dag een keer gaat wandelen en altijd even mijn “sjoone” honden moet aaien...

Ontmoetingen met mensen die je al jaren kent of die je net hebt leren kennen. Zoals een nieuwe inwoonster van ons dorp die een jonge Griffon Vendeen heeft. Die meteen wist dat ik Beardies bij me had omdat ze er zelf vroeger ook had gehad. En... die me grappig genoeg steeds laat denken aan een vriend die juist vroeger Griffons had en nu een Beardie. Dan is de wereld klein hè!

Of dat aardige “meisje”welk loopt met een klein grijs teefje, geen flauw idee wat voor ras, dat steeds als ik met de honden tegemoet kom als een idioot begon te blaffen. Ze vond het vreselijk maar wist ook niet hoe ze het kon stoppen. Op een gegeven moment ben ik met mijn groepje gewoon blijven staan op een afstandje. Het hondje stond er grommend en grauwend met ontblote tandjes, maar onzeker met een pootje opgetrokken en de oortjes naar achter, half verscholen achter de benen van de bazin. Onze oudste reu zou meteen terug gesnaaid hebben op deze reactie, maar gelukkig hebben we ook een blauwe vredestichtster in onze roedel die met subtiel beleid overgaat tot sociale contacten. Dus elke keer als ik met de dames loop staan we nu even stil bij elkaar en laatst deed dat kleine dametje al een eerste stapje in onze richting

Al zou je tig keer hetzelfde rondje lopen dan nog is elke wandeling anders.

Door het weer, het seizoen, het tijdstip waarop je loopt, de mensen waar je een praatje mee maakt, en de honden die je tegen komt.

Wandelen met je honden is zo sociaal. Dat zouden eigenlijk meer mensen moeten doen!

.Bearded Collumn- 'n Rondje met het hondje

© Elizabeth van Mulken-Keur -At the Beardie-Inn

gepubliceerd in het NBCC - clubblad no. 1- 2018

sneeuwvlokjes

"Snowflakes are kisses from heaven"

Afgelopen week plaatste ik als dierenvriend een Snoopy plaatje met deze tekst op facebook. Er dwarrelde sneeuw buiten en ik wilde daarmee iemand een hart onder de riem steken.
Afgelopen nacht liep ik de laatste ronde met de honden en toen sneeuwde het zelfs behoorlijk. Het voelde een beetje wreed.

Net een half uur daarvoor verloor ik namelijk mijn teddy dwerg konijnemeisje Shaw, ongeveer 4 jaar oud. Na twee dagen intensieve zorg van medicatie en dwangvoeding heeft ze het toch niet gered haar spijsvertering weer op gang te krijgen nadat ze geveld was door een zenuwziekte genaamd Cuniculi, die haar achterhand lam legde.

Haar konijnenvriendje Reese is nu alleen ( en boos op mij...)

Ze kwamen halverwege 2016 bij ons wonen vanuit de konijnenopvang, allebei al ruim twee jaar van huis naar huis gegaan omdat men de konijntjes wel leuk vond, maar de verzorging ( van hun lange haren) te veel. Ik zag ze al een paar weken op de webpagina staan en verwonderde me erover dat ze nog steeds geen thuis hadden, deze kleine beige-witte wolbaaltjes.
De opvang bleek specifiek op zoek een thuis die deze verzorging aan zou kunnen. Gelukkig mocht ik ze, door mijn ervaring met mijn andere harige liefdes, de Bearded Collie, meenemen.
Het heeft me vervolgens weken gekost voor Shaw me enigszins begon te vertrouwen zodat ik haar, meestal niet zonder kleerscheuren mijnerzijds, kon borstelen en wassen.
Maar in tegenstelling tot haar vriendje Reese die dagelijks, gewoon tussen de honden door, in de kamer rondhuppelt, bleef dit kleine meisje altijd op haar hoede, wat terughoudend en liever binnen hun drie-etage huis in onze woonkamer.

Sommige mensen zullen nu denken, waarom zo'n heisa om een dier?
In plaats van naar de dierenarts zouden ze waarschijnlijk gewoon een nieuw exemplaar hebben gekocht.
Een dier wordt door hen gezien als een ding en niet als het levend wezen dat het toch echt is.
Of het nu een vogel, een konijn, een kat of een hond is.

Voor mij zijn en blijven huisdieren echter een deel van mijn leven. En sinds mijn ongeval helemaal!

Je kinderen groeien op. In de fase van baby zijn tot middelbare school gaat de zorg van intensief naar steeds wat minder bemoeienis.Tot ze het zelf beter weten en kunnen. En als ze je dan boven het hoofd zijn gegroeid (letterlijk), dan ben je alleen nog maar "Raad en Daad" moeder.

Dieren daarintegen hebben elke dag zorg nodig en zorgen er daarvoor voor, dat je ook als je wat mankeert, door gaat met je dagelijks leven. Ze willen verzorgd, te eten, een schone slaapplek, aandacht, uitgelaten.

Maar daar tegenover geven ze zoveel terug;

-Het vrolijke geschetter van vogeltjes in je kamer als je bezig bent met je huishouden of het gevoel van een "vol huis"als manlief middagdienst heeft en je in je eentje op de bank zit s'avonds..
-De vrolijkmakende capriolen van een konijntje dat zich verschanst heeft in de grootste hondenmand en het lef heeft om "zijn" stek te "verdedigen"tegen zo'n grote harige hond die 10x zo groot is als hem (en ook nog "wint")..
-De tevredenheid die je voelt als je een klein konijnemeisje hebt gekamd en deze weer mooi fluffy uit ziet...
-het kalmerende gevoel dat je overspoelt als je rustig de tijd neemt om je hond te kammen..
-De agapornisjes die weten dat ze stout zijn als ze weer wat hebben losgepeuterd in hun kooi en zich dan gauw verstoppen achter hun huisje. En hun ondeugende kopjes, die erom heen spieken, als je zegt dat je toch wel weet waar ze zijn..
- de valkparkietjes die gezellig tegen je kletsen en je wel duidelijk maken dat de koffie moet wachten tot ze te eten hebben gekregen..
-Zo'n enthousiaste knuffel omdat je jongste reu superblij is dat je er weer bent, zelfs als je maar 5 minuten weg bent geweest...
-Een stel honden dat rustig om je heen ligt als je je ziek voelt alsof ze je willen beschermen tegen nog meer kwaad of die spontane lebber als je verdrietig bent.
-of zo'n zelfde stel dat blaffend enthousiast over de dijk rent en tikkertje lijkt te spelen met elkaar en niet te vergeten de sociale contacten die je tijdens deze wandelingen door je dieren hebt.

Maar het meest belangrijke dat ze jou voor die zorg terug geven is onvoorwaardelijke liefde!
En het maakt hen niks uit of
je dik of dun,
blank of anders gekleurd,
jong of oud,
groot of klein,
gezond of gehandicapt ben.

Dieren oordelen niet!


En dat maakt het zo moeilijk als ze dan ziek zijn en niet kunnen vertellen wat ze scheelt.

Als ze zich groot houden omdat ze weten dat het jou verdriet doet dat er iets met ze is. Als ze vrolijk en blij door de dag gaan terwijl hun lijf intern aan het doodgaan is...
Vaak is het zelfs pas op het laatst zichtbaar dat er iets met ze is.
Hun gedrag slaat ineens van het ene uiterste naar het andere om. Het meest duidelijke voorbeeld zijn vogels.
Ze zitten opeens in een hoekje op de grond. Voorheen beten ze je vingers af als je ze probeerde te pakken, nu laten ze zich gewillig meenemen. Hulp is dan eigenlijk al te laat.

Soms gebeurt er iets waardoor je ziet dat ze ziek zijn; ze worden plots sloom, willen niet meer eten, hebben plots een bult waar het niet hoort, plassen liters..
Of je vind ze half verlamd op hun stekje ( zoals onze hond Misty door een interne bloeding) of zoals nu met mijn konijnemeisje Shaw in haar hok. Een beetje "genegeerd" door de andere soortgeno(o)t(en).

Nadat ze gister tegen de avond weigerde het voedsel uit het spuitje door te slikken wist ik dat haar einde naderde. Ze heeft bijna de hele avond onder een fleece tegen mij aan gelegen op schoot, toch ging ze pas toen ze in haar hok alleen was..
Ik ben verdrietig dat het me niet gelukt is haar te redden. En dat haar vriendje nu alleen is.
Maar blij dat ik niet de beslissing heb hoeven nemen haar een laatste spuitje te geven.

Want dat vind ik van het verzorgen van dieren het allermoeilijkste te doen!

Als er binnenkort weer sneeuw dwarrelt als ik met mijn honden ga wandelen, dan weet ik dat ze aan de andere kant van de regenboogbrug al mijn geliefde huisgenootjes heeft gevonden en ze me een berichtje sturen dat het ze daar goed gaat...

Overstag

Kortgewiekte Beardies. Het lijkt opeens een trend wereldwijd.

Sommige waar alleen voetjes en hoofdharen zijn getrimd. Anderen in een puppystyle achtige Bouvier look. Maar ook lijkt kaalgeschoren deze zomer in de mode.

Mensen die mij al wat langer kennen, weten dat ik er zeer stellig in ben. Dat ik behoorlijk fel kan reageren wanneer de knipbeurt heeft plaatsgevonden “omdat het zo lastig is hem/haar te kammen”en vooral wanneer dat gebeurt omdat het gemakkelijker is dan tijd te besteden aan een regelmatige borstelbeurt.

De pak 'm beet 26 jaar dat ik Bearded Collies heb, is bij mijn harige vrienden dan ook alleen het absoluut noodzakelijke aan knipwerk gedaan. Zelfs toen er door kleine kinders of drukke werkperiodes een paar maanden verstreken voor er weer tijd was voor een goede borstelbeurt. Die dan natuurlijk wel in plaats van een uurtje per week soms wel een dag in beslag nam.

Zekers. Ook ik knip wel eens een vervilte klit uiteen om hem beter en minder pijnlijk te kunnen uitpluizen. Of de haren weg rondom de geslachtsdelen om geurtjes en hygiëne in de hand te houden.

Maar het uiterlijk van mijn geliefde ras veranderen door een knip of scheerbeurt. No way!

Menigeen heeft dan ook wel te horen gekregen dat ze beter voor een ander kortharig ras hadden gekozen.

Maar tijden veranderen!

Een bazin die door een stomme val een handicap heeft gekregen.

Een bruine lobbes die zich al vanaf pup zijnde, hoe ook getraind, alleen wil laten kammen met een muilkorf, welke de bazin nu door de motorische problemen van haar hand niet meer zonder hulp kan omdoen.

Een Beardiereu , geboren op 14 juli 2005, die dus al een dagje ouder wordt , een brozere huid en vacht krijgt en waarbij met zijn leeftijd ook de gevolgen van zijn HD-D steeds zichtbaarder worden in spier(kracht)verval.

Iets wat zijn vrouwtje ook helaas niet meer kan opvangen door zijn poot te helpen bij het kammen van de ietwat intiemere delen van zijn vacht.

Omdat de kamstrijd door al deze handicaps verergerde, besloot deze Beardiebazin dat ze een deel van haar principes opzij moest zetten.

Bij een trimsalon zou dat wat ze voor ogen had vast wel in een uurtje gepiept zijn geweest.

Maar als het dan toch moest gaan gebeuren... Dan wel door haarzelf.

En zonder het beardie-kapsel geheel te verliezen.

Nou het kostte zo'n 7,5 uur ontklitten, knippen en in coupe bijwerken en een heleboel tranen van spijt dat ze deze stap moest zetten. Voor het welzijn van die bruine beer én haarzelf!

Alles wat aan het oog onttrokken blijft, werd rigoreus tot een centimetertje gekortwiekt.

Daarna werd door de schaar snijdend met vacht mee vanaf de voeten zijn kleedje geknipt tot een acceptabele kambare lengte.

Van zijn mooie roodbruine lokken op zijn flanken ging maar liefst de helft af. Een hele kamlengte! En dan moest het natuurlijk wel aan beide zijden ook nog hetzelfde uit zien...

Na het bijwerken van de laatste plukjes schudde echter onze senior zich tevreden uit en ging daarna bijna triomfantelijk door huis en tuin lopen paraderen.

Bang dat ik mijn andere vier batjes ook zal gaan knippen hoeven jullie niet te zijn. Ze houden ( op een enkel plekje na) allemaal van kammen en hebben het afgelopen jaar, sinds mijn ongeluk, geleerd vrouwtje “mee te helpen” bij hun kam en borstelbeurt. Dus kortwieken zou dan gemakzucht zijn en zover lukt het deze Bearded Collie liefhebber absoluut niet haar principes overboord te zetten.

Maar wat ben ik blij dat ik deze stap heb durven nemen overstag te gaan. Omwille van gezondheid, minder stress en meer welzijn voor mijn oudje. Bij die reden kan ik me nu wel neerleggen.

En tja, als bonus ( mits je zijn oren niet te nauwkeurig bekijkt) heb ik ook nu lekker een “fawn” binnen mijn roedel.

Ik hoop dat mijn grote bruine vriend nog lang van zijn nieuwe haarstijl mag genieten en wie weet komen we samen, op zijn oude dag,hiermee nog eens een keertje zonder muilkorf en stress , door een borstelbeurt heen.

blog Overstag ©Elizabeth van Mulken-Keur www. levenmetbeardedcollies.blogspot.nl
ook gepubliceerd in het clubblad van de Nederlandse Bearded Collie Club no5-2017