woensdag 24 oktober 2018

Beardie Mindfullness


Puppies. Al bij de gedachte achter het woord begint menig hondenliefhebber al te kwijlen. Die zachte lijfjes, dat weeïge nestgeurtje, de slijmballige oogjes en de ondeugende streken als de wereld verkend gaat worden.
Ja hè! Zie je het ook meteen voor je?

Puppies worden echter op enig moment volwassen. Goed er zijn uitzonderingen, in mijn idee vooral de reuen, die zich ook met hun uit de kluiten gewassen enigszins lompe lijven nog altijd voor hun dagelijkse knuffelmomentjes proberen te nestelen op je schoot zoals ze ook deden toen ze nog maar 10 weken waren…

Met het langer worden van de haren verdwijnt die onmiskenbare aantrekkingskracht die van puppies uitgaat en komt er een andere baas-hond relatie voor in de plaats.

Maar ergens als de tijd verstrijkt, breekt er een moment aan dat je aandacht weer getrokken wordt op zo’n zelfde manier als toen dat pupje je leven binnen dartelde. 
Dan zit je op je stoel op de veranda en zie je hem liggen. In diepe rust. Zijn buik ademt op en neer. En een zacht briesje wappert wat haartjes heen en weer.


Iets vertederends overkomt je. Je herinnert je hoe deze oude beardieman vanmorgen voor je voeten zat en zijn kop op je schoot vlijde.

Maar het zijn vooral die ogen. Ergens in de diepte ervan zie je nog een verdwaald pretlichtje, maar als ze je aankijken zie je een zweem van wijsheid.
Tegenwoordig wordt je wereld steeds stiller. Wat fijn is vanwege de stress met motoren en vuurwerk… toch lijkt de hondse taal van je familie je nog altijd te bereiken. Wankelend sta je op geoaste afstand van de hectiek en draag je een steentje bij. Je blaf een stuk heser dan vroeger. Maar je vertrouwt erop dat je jonge zwarte vriend na 3 jaar training het wel alleen aan kan om de roedel te beschermen. 
Ik zie je geregeld staan met je gedachten ergens ver weg. Tot plots iets je weer terughaalt naar het nu. Ik zie je denken..” wat wilde ik ook weer doen?” je schudt dan je hoofd en slentert weg met een houding van “ ach ja..t zal wel".

Ik hou van oude beardies. Ook zij hebben zo’n eigen geur. En dan bedoel ik niet die wind die ze per ongeluk lieten toen ze aan je voeten gingen liggen. Nee..zo’n geur waaraan je merkt dat de kwaaltjes van het ouder worden beginnen op te rukken.

Mijn eigenwijze beardie, die ooit ondanks zijn hd-d over dubbele traphekjes en tuinpoortjes sprong om nog even een keertje het commando hoog te krijgen zoals bij onze behendigheidsles. Je lijf wil niet meer en op een dag heb je dat springen en later het liggen op je stek op de trap maar afgezworen.

Met de dag worden de wandelingen korter en vooral langzamer. Elke eerste stap kost je moeite. Elk sprintje om de meiden en je vriend bij te benen valt je zwaar. Maar je wilt nog zo graag. Het heeft iets mindfull gekregen om samen met mijn bruine beardie maatje op pad te gaan!

Ik weet dat er een dag komt dat je niet meer met me mee sjokt. Dat je niet meer je hoofd vlijt op mijn schoot voor een knuffel “ dobby-style" .
Af en toe als je ligt te slapen en je door het dover zijn tijd en ruimte vergeet, net als je oudoom Misty vroeger, dan zegt mijn beardie-mum instinct me dat ik moet gaan checken of je nog wel ademt. 
 Als ik dan mijn hand voorzichtig op je flank leg en je tilt je hoofd op om te kijken wat er is…dan bekruipt me toch een gevoel van geruststelling.

Ik sla je nog steeds gade vanaf mijn stoel. Je ligt daar zo relaxt. Ik bedenk me dat de tijd wel heel erg snel is gegaan. Ik drink een slok van mijn koffie en geniet van je aanwezigheid. En neem me voor zo intens mogelijk te genieten van mijn bejaarde beardiepup.

Voor Dobby. Beardie-Mindfullness @Elizabeth van Mulken-Keur aug.2018

trots mag ik melden dat deze bearded collumn is gepubliceerd in het BCN ( clubblad NBCC) no 5-2018

woensdag 17 oktober 2018

5 jaar zonder Nelson

12 jaar zou hij zijn geworden de 16e oktober..mijn allesie..mijn beardiemanneke Nelson. Genoemd naar de Bearded Collie die figureerde in een Ikea-magazine. Inmiddels is het al 5 jaar geleden dat ik hem op het eind van december moest laten gaan. Als gevolg van de ziekte Cushing.


In die jaren is er veel veranderd in mijn leven At the Beardie-Inn!

Mijn liefde voor dit Engelse schapenhoedersras begon met Chico, kort daarna gevolgd door Misty. Chico verloor ik ook "jong"aan acuut nierfalen, net 10 jaar. 
En tegenwoordig bestaat mijn roedel maar liefst uit 6 van die ratsebatsers.
De oudste is  nog altijd Nelson's vriend Dobby, inmiddels al de 13 jaar en 3 maanden oud gepasseerd, en daar mee ouder dan zijn oudoom Misty.
Ook zijn vriendin Keshia is er nog steeds, haar elfde jaardag werd deze  September gevierd. Wat had ze een verdriet nadat haar maatje stierf destijds. Ze zocht hem nog maanden lang, het enthousiasme bij het zien van een zwarte beardie...de teleurstelling in haar blik als het Nelson niet bleek te zijn.

Nienke, door Nelson zijn laatste half jaar als protegé onder zijn hoede genomen. Die kleine uk, was de drijfkracht in het jaar na Nelson's verlies. Voor Dobby en Keshia én voor dit vrouwtje.
Destijds bleek al dat zij de rustige baken in onze roedel is. Een blauwe dame die niet alleen mensen met haar mooie ogen om haar poot weet te draaien, maar ook eentje waar alle honden zich gelijk bij op hun gemak voelen...
Tja en toen...toen kwamen er opeens twee belhamels op ons pad. Een kleine zwarte jongedame genaamd Sogno, geboren op Nelson's eerste sterf jaardag en haar neefje Sirius geboren op de eerste dag van het jaar 2015. Op een of andere manier had manlief zo'n band met die kleine beardiereu dat alle plannen veranderden en er opeens twee beardiepupjes ronddartelden in huize Beardie-Inn. Met alle roddels ten gevolg... Maar ook met een prachtig jaar waarin twee puppies op hun eigen manier om opvoeding en verzorging vroegen. Nienke wierp zich vanaf hun eerste dag bij ons op als hun surrogaatmoeder. Ze had de eerste weken zelfs melkgift.
Keshia had ( net als haar vrouwtje) echter moeite met die zwarte reu, die zoveel  leek op haar Nelson. Maar naarmate hij opgroeide liet ze zijn toenaderingspogingen steeds meer toe, tot ze op een dag opeens samen met hem aan het spelen was op de manier waarop ze dat altijd deed met Nelson. En sinds dat moment zijn ze soulmates.  En dit vrouwtje...op dagen met loopse dames waarop hij loopt te vervelen, te janken en me uit mijn slaap blaft, kan ik hem wel schieten, maar als alles weer rustig is in de tent dan steelt die grote kleine man toch ook weer dat plekje in mijn hart als hij zich met zijn lompe grote lijf knorgrommend op schoot nestelt.

En stiekem werd er toch een zaadje geplant voor een voortzetting van een droom...

En dan komt er juni dit jaar opeens een 2,5 jarige beardiedame op ons pad, iets in dat smoelke op internet zei dat ik haar daar moest gaan halen, ook al had ik er al 5 rondlopen. En ook nog geregeld een logeetje ( of twee)...
Ze bleek van dezelfde kennel als Nelson af te komen. Een teefje met issues, maar ook met nog een dosis liefde te geven en hoop  op vertrouwen.
En zo deed Beardie no 9 zijn intrede in ons thuis.

Maar het is nu 5 jaar sinds Nelson er niet meer is, me afgenomen door een auto immuun ziekte genaamd Cushing. Ik denk nog elke dag aan hem. Soms als ik het even moeilijk heb, zie ik hem zelfs in de wolken..Mijn droom om met hem en Keshia een eigen lijn Beardies te beginnen, een nestje puppies te krijgen, viel die dag in duigen.
Waarom?
 Die vraag bleef in mijn hoofd hangen en leidde tot een hoop research naar beardielijnen, erfelijkheid, genetica, kynologische studies en leermomenten, waarvan ik achteraf besefte dat ik die vooraf aan mijn wens fokker te worden had moeten doen..

Alhoewel de wereld van de fokkerij aan het veranderen sterk is, ook bij ons ras, zie je ook anno 2018 toch nog dezelfde fouten gebeuren als in het verleden. Door de gesloten besloten fokkerskring. Door onwetendheid en door eigen intenties.

Zo werden vroeger tri- color, "mismarks" en vroege sterftes  de "doofpot" in gewerkt om belangrijke lijnen niet te ondermijnen. En nu ze dankzij social media/internet wel naar buiten komen is het opeens een schande, kent iemand nog wel de echte beardie roots?
Want alhoewel auto-immuunziekten nog steeds aan de orde van de dag zijn door combinaties in het verleden, wordt er eerder belangrijk gedaan over zaken die de bearded collie in zijn welzijn veel minder bedreigen. Fokbeleid is meer al gericht op de tijdsgeest en de fokkers van nu en niet op de gezondheid van de beardie in de toekomst
Uiterlijk wordt nog steeds gezien als de beste kwalificatie voor een gezonde Bearded Collie.
Maar is dat zo?

De Show Beardie staat dan wel symbool voor ons ras...maar het is niet de beardie die leeft bij de "gewone man"

Ik ken er die stijf van de spanning trekken aan de lijn op straat, beardies die gefrustreerd tegen rijdende auto's op proberen te springen, die veel te dik zijn of juist mondjesmaat willen eten, die angst hebben voor geluiden, verkeer of mensen. Vachten lijken te dik en lang te worden voor baasjes om te onderhouden dus zie je steeds meer ( jonge) beardies geschoren rondlopen,  donkerharige beardies hebben oogkleuren die je eerder bij een husky zou zien. Beardies met gedragsissues, die dan maar gecastreerd worden of teven die te vroeg gesteriliseerd worden en vervolgens hun hele leven lang medicijnen tegen bijv. incontinentie moeten blijven slikken. De puppy colortrend waait richting dillution. En tragisch genoeg klinken er nog steeds de verhalen van mensen die hun beardie veel te jong hebben moeten laten gaan. Soms door een ongeval, maar nog veel vaker door ziektes als kanker, nier of leverfalen of een auto-immuun ziekte.

Op het moment dat ik dit schrijf woont hier een 13+ jarige levend bewijs dat een Bearded Collie met HD-D ( nb 13) ook oud kan worden ... Een mooie elf jarige donkerbruine beardiedame die al jaren steeds slechter ziet dan bij haar leeftijd hoort en een grote angst heeft voor geluiden van vuurwerk, onweer en knallen. (Een issue dat veelvuldig voorkomt bij de Bearded Collie, maar onverenigbaar is met het vroegere"op zijn beardies" hoeden van schapen) 
De droom die ooit met Nelson en Keshia begon en zo wreed verstoort werd, leek even een nieuw goed doordacht begin te hebben..met Nienke en Sirius.. maar nadat ze door spontane schijndracht dit jaar een tepel moest inleveren om erger te voorkomen, kwam ook de angst terug  te verliezen!

De afgelopen 5 jaar zonder Nelson hebben me meer kennis gebracht dan ooit daarvoor maar ook het besef dat 1 liefhebber van een ras geen ommekeer teweeg kan brengen in de mentaliteit van status en macht van een kleine groep.

Het besef ook dat het al die tijd de focus weg haalde van wat me het meest dierbaar is.
Mijn Bearded Collies,
Allemaal hetzelfde, maar stuk voor stuk uniek. En vooral me allemaal even lief!
Chico † Misty † Nelson †
Dobby Keshia Nienke Sogno Sirius en Suzy.
En wat de toekomst ook mag brengen voor ons ras,  ik ben van plan nog lang van en met mijn beardies te genieten....