Pootje?

Even grabbelen in de pot voor een handje vol Frolicjes... en vanuit alle hoeken komen ze aan.
Dobby en Keshia van hun stek op de trap, Sirius van achter de blauwe bank, Sogno uit haar hoekje in de badkamer, Nienke vanachter de bruine bank in de tv-hoek, en zelfs logeetjes Lara en Bono weten me direct te vinden.
Je ziet aan de kuifjes op hun hoofd dat ze hun oren gespitst hebben..wat zal het commando worden?

En op "Zit" sta ik midden in de kamer met vier zwarte, in allerlei greyfactoren, een donkerbruine, een lichtbruine en een blauwe beardie.
Allemaal keurig zittend met kwispelstaartjes in een cirkel binnen mijn zichtsveld om me heen.

Sommige hebben hun blik vast gericht op mijn gezicht. Andere proberen binnen de blackbox methode te achterhalen wat het is dat ze moeten doen voor een lekkertje.
En dat kan van alles zijn; high five, staan, af, kom voet...

Maar zou ik nu"pootje"vragen in het algemeen. Dan is de rest van het stel al zo dicht mogelijk bij me aan het zwaaien met het zijne of hare, wanneer ik bij de eerste een pootje aanneem en een lekkertje geef.Strevend om de volgende te zijn in de rij.
Dus zeg ik een naam vooraf en benader alleen diegene. Je ziet ze gewoon denken..oh..en ik dan? Maar ook de "smile"op hun gezichtjes van triomf als zij de volgende zijn die genoemd wordt. En dat is steeds wisselend.

Pootje laten geven vind ik zo leuk. De stoere binken die hun stevige knuisten in mijn hand leggen, bijna smijten. De blauwe dame die het altijd zo subtiel doet door haar poot naar voren toe in je hand te schuiven, de grote oude bruine bear die zijn poot extra lang in jouw hand laat liggen en je er bij blijft aankijken ( want wie weet krijg je dan wel twee koekjes), logeetje Lara, die haar votje naar voren schuift om zo netjes mogelijk haar pootje aan te bieden en dan de jongste en de oudste dame in het gezelschap...

Als ze in het donker bij me zouden zitten en ik niet zou kunnen zien wie de donkerbruine Keshia en wie de zwarte Sogno is..dan zouden ze me met pootje geven ook echt voor de gek kunnen houden.
Dezelfde elegante manier van geven, echt meisjesachtig, het zelfde gevormde slanke "handje"in de palm van mijn hand. En allebei met prachtige bruine ogen die je vragend aankijken om vervolgens superbeschaafd het frolicje op te smikkelen.

Ik heb er in elk geval graag nog een extra frolicje voor over om het ritueel nog eens te herhalen en nog een keertje van die kleine intense momentjes te genieten.
En de beardies..die vinden dat helemaal niet erg hoor!

Auto-Immuun, weer eens iets over na te denken...

16 oktober 2015, vandaag is het de 9e verjaardag van mijn mooie zwarte mannetje Nelson, Seagull Stardust. Of althans dat zou het zijn geweest, als ik hem niet 28 december 2013 door de ziekte Cushing had moeten laten gaan. Net 7 jaar en 2 maanden oud.

Nooit zal ik vergeten hoe hij tot t laatst bij mij wilde blijven,probeerde bij me te kruipen om te troosten. Maar ook de shock van wat deze verborgen ziekte in korte tijd te weeg had gebracht aan zijn lijf, toen hij zijn levende Beardie- masker had afgeworpen.

Had ik nog wat voor hem kunnen doen, had de fokker maar geen informatie achter gehouden, had ik zelf meer moeten vragen, wat als ik het eerder... Dat zijn van die vragen die door je heen zoemen. Ook al weet je nu dat zelfs wanneer je het eerder had geweten en medicatie nog mogelijk zou zijn geweest dat de levensduur niet verlengd had kunnen worden en alleen kwaliteit van leven door die medicatie nog iets wordt verbeterd. Ik denk dat ik hem niet beter had kunnen begeleiden dan ik gedaan heb.

Zijn plotselinge dood door deze auto-immuun ziekte, die recessief wordt overgebracht op meerdere deeltjes van een gen, zorgde ervoor dat mijn beeld van mijn meest ideale Bearded Collies op slag veranderde.

Natuurlijk was ik kwaad op Nelson's fokker, niet omdat mijn hond ziek was geworden, maar wel omdat bewust ( voor hen nadelige) informatie was weggehouden, die had kunnen leiden tot eerder besef of verzoening met een zieke hond. Maar vooral ook vanwege de laconieke houding nadat ik vertelde dat hij ziek was..(ze hebben me zelfs nooit gecondoleerd).

Naarmate ik meer research deed en feiten vond, bleek ook ik erin getuind te zijn en dat ouderlijn, bekendheid fokker, aangesloten bij een vereniging in dit geval geen garantie was dat ik een gezonde huisvriend had gekocht. Simpelweg omdat kwantiteit boven kwaliteit van pups ging. Dat er niks mis kon zijn met een hond die ofwel schoonheidskampioen was of een afstammeling er van. Maar er bleek ook dat die schoonheid in het verleden was verkregen door geregelde inteelt, bij de mens gewoonweg bekend als incest.
NB; Iets dat ook bij de mens in vorige eeuwen vrij normaal was binnen diverse kleine dorpen in ons land ( met ziekten zoals taaislijmziekte, bepaalde kankersoorten en auto-immuunziekten als gevolg).

Is er in de Beardie wereld al wat veranderd sindsdien? Ja en Nee. Er zijn fokkers (o.m. door ouderdom of verandering van ras) gestopt met het fokken van hun lijn. En anderen (bij) gekomen die zich meer terdege proberen te verdiepen in het ras, helaas hier vaak in tegen gewerkt door de geslotenheid van het verleden.
Door een aantal maatregelen van de Raad van Beheer mogen bepaalde fok combinaties niet meer gedaan worden, waardoor het moeilijker wordt om vast te houden aan nauwe lijnteelt. Er komen steeds meer regels om de gezondheid van rashonden te garanderen of in elk geval te verbeteren en broodfokkers worden aangepakt.
Maar ja pups van een kampioen verkopen nu eenmaal beter,dus worden nog steeds vaak dezelfde dekreuen ingezet in verschillende lijnen, niet of juist bewust rekeninghoudend met het feit dat daarmee lijnen in de toekomst toch weer nauwer verbonden worden. Vaak zijn het zelfs ook nog jonge reuen die qua karakter nog maar net volwassen zijn en waarvan helemaal nog niet bekend is hoe gezond ze zijn.
En het klinkt natuurlijk leuk als je een buitenlandse dekreu hebt gebruikt..want wat je van ver haalt is beter...?
Leuk dat deze reu nu John, Sean of Jean heet en er op de stamboom allemaal andere ( groot) ouders staan, maar in hoeverre wordt er gekeken of deze mooie kerel geen familie is van de (groot)ouder van de teef, die toevallig Jan heet, waardoor je dus eigenlijk weer direct aan inteelt doet...Want inteelt ontstaat niet alleen door incest maar ook door teveel verwantschap.

Helaas is het zo dat uiterlijk meer zegt dan gezondheid. En wat betreft die auto-immuunziekten zit je dan helemaal goed!!
Want omdat ze recessief overerven zie je er niks van!!!

Totdat een nakomeling ( of de ouderhond zelf) allerlei ( vaak vage) symptomen krijgt, spontaan of als reactie op trauma ( een bevalling, een tekenbeet,een kennelhoestje of een ongeluk).
De fokker in kwestie zou het dan natuurlijk mooi staan als hij nu informatie naar buiten bracht, naar de andere pupkopers, naar de rasvereniging, naar andere/jongere fokkers die betrokken zijn bij de lijn van de ouderhond. En nog beter, wanneer hij ook de ouderhond in kwestie uit de fok haalt.Mijn petje af voor de fokkers en ras liefhebbers die dat wel durven! En voor de pupkoper die niet alleen valt voor dat mooie beertje, maar ook voor de rashond erachter.

Ben ik een expert dat ik dit allemaal durf te zeggen? Nee, ik ben een pleiter. Een pleiter voor het op een gezonde manier in standhouden van mijn favouriete hondenras.
Omdat ik, en niet alleen bij de Bearded Collie, steeds vaker honden op jonge leeftijd zie die al tijden kampen met allerlei vage klachten of juist al duidelijke symptomen van auto-immuunziekten of andere aandoeningen die door genen zijn overgebracht. Soms moeilijk vast te stellen zonder consequenties of omdat het testmoment net niet het juiste tijdstip was.
Waarvan de baasjes, vaak ook gezinnen, moeten opboksen tegen de macht van een kleine groep, de fokkers van hun hond, die zich beroepen op meestal door hen zelf vastgestelde fokvoorwaarden of "toeval". En opboksen moeten tegen de onmacht om hun geliefde huisdier "beter" te krijgen, danwel zijn/ haar leven dragelijker te maken tot ze noodgedwongen toch afscheid moeten nemen.

Mijn lieve Nelson krijg ik er niet mee terug. De herinneringen aan hem leven voort in mijn hart en met mijn andere Bearded Collies. Het verdriet slijt, omdat ik weet dat hij nu rust heeft na zijn lijden.Het onbegrip blijft!

En als ik elk jaar op Nelson's verjaardag jullie aandacht, als fokker, eigenaar,keurmeester,hondenliefhebber en mens, even mag krijgen om hier over na te denken dan is Nelson, Seagull Stardust, en met hem alle andere Beardies met eenzelfde genetische sluipmoordenaar, niet voor niets ( te jong) gestorven!!

Hond en sport

Sporten met je hond. Met je Beardie ( en andere honden natuurlijk ook) kun je een heleboel hondse sporten doen. Veel honden vinden het heerlijk om samen met de baas te gaan joggen of aan de fiets mee te lopen, naast de dagelijkse wandelroutes natuurlijk. Zelf kende ik vroeger een aardig gespierde hond, die elke dag, ongeacht het weer, samen met de baas ging zwemmen in openbaar water.
Maar het scala aan hondse sporten die je kunt beoefenen via een hondenvereniging of hondenschool is de laatste tien jaar flink in variatie toegenomen. Kon je vroeger vooral terecht voor gehoorzaamheid of behendigheid en bij de politiehondenvereniging voor pakwerk/IPO.Tegenwoordig is de keuze enorm.
Of je hond nu jong of ouder is, welk ras hij/zij ook is, of je hond bepaalde activiteiten niet mag doen omdat ie bijvoorbeeld ED/HD heeft, jijzelf net zo effectief wilt trainen als de hond rennen moet, of je recreatief of competitief bezig wilt zijn, er is altijd wel een sport mogelijk die zowel bij je hond als bij jou als zijn baasje past.
Gehoorzaamheid vind je in allerlei gradaties van Elementaire Gehoorzaamheidslessen tot Obedience, voor honden van puppyleeftijd die het commando zit aangeleerd krijgen tot zij die een extra uitdaging in wedstrijd verband niet uit de weg gaan.
Voor zij die er echt op uit willen gaan met de hond zijn er tegenwoordig sporten als Canicross en Steppen. Bij canicross zit de hond door middel van een speciale lijn aan de baas vast en legt samen met hem al hardlopend zo snel mogelijk een parcours af ( door onregelmatig/ bosrijk gebied).
Steppen met je hond is als je dat zelf wilt gaan doen misschien een dure sport. Een Dogstep kost gauw een paar honderd euro. Maar het is ook een sport die je vrijwel overal kunt uitvoeren nadat je de hond hebt aangeleerd hoe hij naast de step mee moet gaan. Er worden door diverse scholen inmiddels workshops gegeven waarbij je aanleert hoe je dit doet. Voor je eigen conditie zijn deze sporten natuurlijk ook helemaal niet slecht ;)
Je kunt ook gaan trainen voor de UV-proef, een Uithoudingsvermogen proef waarbij de hond, na gedegen training!, 20 kilometer lopen op een snelheid van 12-15 km/u naast de fiets moet afleggen en erna nog een gehoorzaamheidsparcours aflegt. Tijdens de pauzes in de proef word de hond lichamelijk gecontroleerd op voetzolen en vermoeidheid. Het behalen van de proef laat de werkwil en uithoudingsvermogen van de hond zien.
Waterwerk is een sport die veel beoefent wordt door honden die vroeger ten doel hadden hun bazen te helpen bij visserij activiteiten ( vb newfoundlander). Het bewegen in het water zorgt voor een sterke bespiering. De honden moeten in het water een boot en een pop ( drenkeling) leren ophalen en een dummy naar de baas brengen. Ze kunnen opgaan voor diverse diploma's ( brevetten) en jaarlijks meedoen aan een watertrial.
Dan heb je behendigheid ofwel Agility, een competitieve sport, waarbij de uitdaging ligt in het zo netjes mogelijk nemen van hindernissen als hordes, walk-overs en tunnels, volgens een meestal vastgesteld parcours in een zo kort mogelijke tijd. En waarbij jij als handler meerent naast de hond die het parcours aflegt. Een sport waarbij een gedegen opbouw nodig is om de hindernissen aan te leren en blessures te voorkomen. Geschikt voor rassen die niet te zwaar gebouwd zijn en vooral al zijn uitgegroeid vanwege de belastingen op achter- en voorhand. Rasgroep 1, collies en herdershonden zijn veel vertegenwoordig in deze sport.
Er zijn verschillende afgeleide sporten van agility die meer geschikt zijn voor honden die blessuregevoelig zijn, waarbij naast een deel behendigheid ook een deel
gehoorzaamheid wordt aangeboden. Agidience ( Agility-Obedience) bijvoorbeeld. Of Rally-O waarbij de hond met de handler samen een parcours volgt waarbij via bordjes aanwijzigingen worden gegeven voor de uit te voeren opdracht, zo moet de hond bijvoorbeeld bij een pion gaan liggen of moet een kom hier uitgevoerd, terwijl elders een aantal hordes genomen moet worden.
De nieuwe sport Hoopers is een vorm van behendigheid met vrij minimale belasting voor hond en handler, en daardoor ook zeer geschikt voor een baas die zelf moeilijk ter been is. Het variabele parcours bestaat uit hoopers ( bogen waar de hond onderdoor moet gaan), Tonnen ( er om heen) en tunnels ( er door heen) en wordt samen met de baas doorlopen.
Voor honden die dol zijn op het vangen van een bal of frisbee is flyball of Dogfrisbee waarschijnlijk de sport waarin baas en hond hun passie kwijt kunnen. Ook voor deze sporten geldt dat het goed moet worden opgebouwd en de hond een bepaalde leeftijd en bouw moet hebben waarbij blessures voorkomen kunnen worden.
Bij Flyball is het de bedoeling dat de hond, aangestuurd door zijn baas, een aantal hordes neemt om vervolgens met zijn poot een apparaat te openen waaruit een bal opkomt, die hij opvangt en via de hordes terug naar zijn baas neemt. Iedereen heeft vast wel eens mensen op het strand zien frisbeëen. De een gooit, de ander vangt. Bij Dogfrisbee heet deze variatie Toss&Fetch. Er bestaat ook nog de freestyle variant waarin de hond continue in beweging blijft met de ene na de andere frisbee en waarbij handler en hond samenwerken om door middel van trucs en sprongen( tegen/op de baas bijvoorbeeld)een zo mooi mogelijk schouwspel er van te maken.
Ook een sport waarbij uiterste precisie goed denkwerk vanuit de hond en teamwork met de baas vereist en dan een mooie muzikale show oplevert is Doggy Dance. Op you tube kun je er prachtige shows van terugvinden die het bekijken absoluut waard zijn.
Het beoefenen van denk en balans sporten is tegenwoordig ook een sport, die voor zij die het standaard trainveldje voorbij zijn, een nieuwe passie aanbiedt. Je werkt nauw samen met je hond wat de band ten goede komt. Ook wordt er veel denkwerk van de hond gevraagd die naast lichamelijk ook geestelijk lekker moe wordt.
Bij Balanssporten wordt veel coördinatie gevraagd. De hond leert zijn spieren optimaal gebruiken zonder deze extreem te belasten door ondermeer het aanraken van targets en het balanceren op ballen of andere attributen. Het heeft vaak een geruststellende werking op de hond waardoor het goed gebruikt kan worden om een hyperactieve hond tot rust te brengen.
Denksport kan zowel kleinschalig als groter worden ingezet. Het maakt lekker ( geestelijk) moe en biedt voldoening voor de hond. De hond moet nadenken over hoe hij zijn doel kan bereiken en maakt veel gebruik van zijn neus. Of het nu het zoeken naar koekjes in een ballenbak of snuffelmat, het gebruik maken van een hondenpuzzel of een echte speurtraining betreft waarbij de hond een spoor moet volgen naar een atrribuut of "wild".
Speurwerk is ( geestelijk) vermoeiender voor de hond zelf dan jachttraining, omdat hij/zij intensiever met zijn neus aan de gang gaat om sporen te volgen. Bij jachttraining maakt hij meer gebruik van zijn appporteerkwaliteiten en kan hij naast speuren ook zijn ei kwijt in apporteren en revierwerk over grotere afstanden. Mits apporteren ( terugbrengen van een attribuut) in zijn/ haar bloed zit, zijn zowel speurwerk als jachttraining als sport geschikt voor veel hondenrassen. Al zal de echte jachttraining toch vooral worden beoefend door zij die een jachthond of retriever bezitten.
Voor de hoeders/ herdersrassen zijn er ook mogelijkheden tot het volgen van schapendrijven.In Nederland helaas vooral voor de Border Collie. Vooraf wordt met een aanlegtest bepaald of de hond in kwestie nog beschikt over de genetische aanleg ertoe. De Belgische Bearded Collie organiseert gelukkig inmiddels al weer een paar jaar in het voorjaar een aanlegtest speciaal voor dit ras. In Hasselt bestaat er ook de mogelijkheid om lessen in het schapendrijven te volgen. Hopenlijk volgen er ook verenigingen en leslokaties in Nederland voor mijn ras.

Zelf beoefen ik sinds deze zomer met mijn Bearded Collie Nienke Treibball. Hoewel vaak wordt gedacht dat het een afgeleide vorm is van schapendrijven maar het is een compleet andere sport. In Duitsland ontdekt door Jan Nijboer en zo in Nederland terecht gekomen. Het is een weinig belastende sport, waarbij de hond met de handler samenwerkt, om afhankelijk van het leerniveau tot max 8 ballen ( Bearded Collie doorsnede 65cm), vanuit een driehoek ( 4-3-1, zoals bij poolbiljart), op aanwijzigingen de ballen de goal in probeert te werken binnen een bepaalde tijd ( 10 min/ 8 ballen). en maakt er gebruik van de hand/stem/fluitcommando's away, comebye, stop, push en vooruit.En elke les start met een gedegen warming-up om blessures te voorkomen. Het is een intensieve sport die veel denkwerk vanuit de hond zelf vraagt en daardoor zelfs in de eerste lesfase best vermoeiend.
Met zo'n variatie aan hondse sporten moet een getrainde, slank en dus gezonde hond en een super baas-hond team toch niet zo moeilijk meer zijn!

Ik hoop dan ook dat mijn blog je zal inspireren om in je eigen omgeving op zoek te gaan naar een hondenschool of vereniging waar je de sport van je keuze de komende jaren met je hond kunt gaan beoefenen. Ik wens je alvast heel veel plezier toe!

Gered van het gewisse

Na de woensdagochtend weggeweest te zijn werd ik thuis half buiten, half binnen begroet door mijn vijf Beardies, allemaal super enthousiast dat vrouwtje er weer was, want dat betekent het krijgen van een mergkoekje.
De Baas was bezig met het snijden van dakleer, dat in de tussentijd elders op de nieuwe dakkapel werd gebrand.
Er werd pauze ingelast om te lunchen en de puppies Sirius en Sogno speelden in de tussentijd op het terras, tot ze ook eten kregen, samen met hun vriendinnetje Nienke.
Na het eten werd het tuinhek naar achter open gezet, ook omdat de bijna 10 jarige Dobby weer eens erover was gesprongen en de pups natuurlijk ook mee wilden. Onder begeleiding dan wel want ze hebben de afgelopen weken genoeg gesnoeid en gegraven.
Tijdens het spelen rende Sirius naar binnen, ik dacht om wat te drinken.Intussen probeerde ik Sogno te beletten het konijnenhol, dat ze al eerder deze week had gegraven, verder uit te diepen.
Opeens zie ik Sirius op me toe komen, geheel bibberend van kop tot teen, half gebogen loopje en duidelijk in paniek.Ik dacht dat hij geschrokken was van een klusgeluid ( de mannen waren namelijk weer aan de slag gegaan op het dak) maar toen ik hem wilde vasthouden moest hij plots overgeven. Al zijn eten kwam eruit. Maar de spiertrillingen hielden niet op.Zijn hart klopte torenhoge slagen. Toen ik hem op schoot tilde, zag ik dat zijn ogen een blik op oneindig hadden en dat het oogroze wit was. Meteen naar zijn bek gekeken,waar slijm aan hing en waar zowel zijn tong als het tandvlees witter waren dan ze hoorden te zijn, veel witter..
Geschreeuwd naar Baas op het dak dat er iets ernstigs aan de hand was en dat hij moest komen. Mijn instinct zei namelijk dat het wel eens iets giftigs kon zijn dat hij binnen had gekregen.We moesten direct naar de dierenarts.
We zijn de auto ingesprongen en naar de stad gereden waar de dierenartspraktijk is.Achteraf stom dat we niet eerst gebeld hadden want er had ook net geen arts kunnen zijn. Maar gelukkig voor Sirius was er wel een.
Onderweg had hij nog twee keer overgegeven. Maagzuur, slijm en tuinaarde. Hij heeft er een handje van om zo nu en dan stiekem een hapje van te nemen.Maar er niets bij gedacht op dat moment.
De dierenarts checkte zijn hart, slymvliezen, darmen en spieren en nam hem meteen over om hem aan een infuus te leggen en vit. K toe te dienen. Sirius had een strychnine vergiftiging en haast was geboden want hij verkeerde in anafylactische shock.
We moesten naar huis gaan en hem alleen laten want tot het infuus aansloeg konden we niks voor hem doen dan duimen!

Nu zijn er wel verschillende personen in onze straat die deze week de oprit met een goedje hebben bespoten,maar zelf hebben we nooit vergif in huis.En als we weten waar, lopen we er met een bochtje omheen. Natuurlijk meteen het terras geïnspecteerd maar er was geen takje opgevreten van de planten in het nieuw aangelegde bordertje en achterin de tuin konden ze voorheen dus niet door de barricade.De dierenarts was ook van mening dat een aantal takjes of een gevonden walnoot ook nooit deze heftige reactie konden uitlokken.

Rond half 4 hield ik het niet langer uit, Sirius lag al zo'n 2 uur aan het infuus, en ik belde de dierenarts op. De assistente zei dat de toestand van mijn puppenkind niet was verslechterd,gelukkig, maar dat er nog geen effect was door het infuus en dat dat ook nog wel even kon duren.We moesten ook onze tweede pup Sogno in de gaten houden. Zij had kort ervoor ook over gegeven en even slijm aan de bek. Bij gaan trillen of bleekheid moesten we ook meteen komen.Maar het kon bij haar ook de stress zijn van de hele situatie.

Rond 17 uur belde de dierenarts zelf. Hij had onze Beardie valium gegeven zodat zijn hart niet langer meer zo op hol was zodat zijn lichaam het gif door de infuus beter kon verwerken maar hij moest de nacht daar blijven aan de infuus. Die was wel aan geslagen want het gebibber in zijn lijf was wat afgenomen. Hij had zelf dienst en zou dus geregeld gaan kijken naar hem en via de webcam konden ze hem ook in de gaten houden. Vond het vreselijk dat hij daar toch "alleen"zou zijn. we bespraken ook onze bevindingen met betrekking tot zijn overgeven en de mogelijke oorzaken.De dierenarts weet deze vergiftiging niet aan een enkele walnoot of een takje van een plant, maar bemeste tuinaarde zou een oorzaak kunnen zijn.
NB: De enige plant, die al deze symptomen trouwens geeft, de rhodondendron, staat niet in onze tuin.

S'avonds rond 22.15 uur ging de telefoon, de dierenarts praktijk, ik schrok me te pletter want ik dacht dat hij belde om te zeggen dat Sirius achteruit was gegaan. Maar dat bleek niet zo. In de 5 uurtjes tussen zijn twee telefoontjes had de infuus en de vit. K zijn werk gedaan en Sirius was, zij het nog heel moe, weer op de benen, zonder spiertrillingen. Als we wilden mochten we hem komen halen!

Tuurlijk wilden we dat! De kids kregen de opdracht op de anderen te passen en we stapten in de auto. Bij het horen van onze stemmen wilde ons manneke al bijna over de balie heen klauteren. Hij was moe maar blij en klom direct bij me op schoot voor n knuffel.
Beide voorpoten waren geschoren en zaten nog in de tape. De eerste infuus had hij eruit gebeten dus hadden ze geen andere keuze gehad dan de tweede poot ook gebruiken. Maar die haren groeien wel weer aan, beter kaal dan hem moeten verliezen. Zijn ogen stonden niet meer apatisch, zijn tandvlees en tong waren weer roze. We bespraken nogmaals de situatie met de dierenarts.
Het was, gezien zijn neurologische reactie ( die anafylactische shock!) definitief een strychnine vergiftiging. Dit gif komt voor als rattenvergif, zit in slakkenkorrels en bevindt zich in bestrijdingsmiddelen en meststoffen. Strychnine en de soortgelijke gifstoffen kunnen , afhankelijk van de ingenomen dosis, binnen een kwartier tot enkele uren na inname in het bloed zijn opgenomen. Omdat er tussen de wandeling s'morgens en het tijdstip van gebeuren hoogstwaarschijnlijk te veel tijd zit en er zich in het braaksel aardig wat zwarte aarde bevond, is voor 99% de bemeste tuinaarde de oorzaak. Hierin zitten namelijk diverse meststoffen en ook heel vaak vermalen cacaodoppen.(NB chocolade is in bepaalde hoeveelheden/puurheid ook dodelijk voor honden).
Mogelijk heeft hij net een hap genomen waarin zich een te geconcentreerde hoeveelheid meststoffen bevond.

Thuis werd hij begroet door een dolblije Sogno, die een beetje down was geweest en hem meerdere malen was gaan zoeken maar hij ging direct op zoek naar zijn "surrogaatmoeder"Nienke, waarbij je een last van haar schouders af zag vallen. Zelf de Grauwelaars Dobby en Keshia waren blij hem weer te zien alsof ze beseften wat was gebeurd.
Ik ben vannacht op de bank bij ze blijven slapen. Sirius sliep erg diep ademend, bijna grommend, af en toe een jankje. Na een paar uurtje was hij even wakker omdat hij een hele sloot moest plassen ( als reactie op de infuus) en nodig moest. Maar erna sliep hij verder tot Baas na het gaan van de wekker beneden kwam. De tape van zijn pootjes mocht er af maar dat ging niet zonder slag of stoot. Hij haat al het kammen van zijn voorpoten en nu moest er ook nog haartje voor haartje van de tape geplukt worden. we hebben nu een soort van Beardiepoodle.Ook vandaag wordt hij natuurlijk scherp in de gaten gehouden

Na het ontbijt ben ik direct de border met keien dicht gaan stapelen zodat hij niet zomaar een hap verse grond kan nemen. Door onze snelle reactie waren we er op tijd bij en kunnen we dit zonder tranen ( okee wel die van geluk) aan jullie vertellen. Omdat er momenteel veel beardiepuppen zijn, die vast en zeker ook wel eens aan snoei en graafwerk doen en waar misschien ook, vanwege het voorjaar,een nieuwe tuin wordt aangelegd of plantenbakken gevuld, willen we jullie waarschuwen.

Kijk alsjeblieft uit dat je hond geen meststoffen, dus ook bemeste tuinaarde, potgrond of plantenvoeding, tot zich kan nemen. Want bij een verkeerde inname kan dit dus een vergiftiging tot gevolg hebben. Vraag je buren het je te zeggen als ze de stoep of hun tuin met onkruidverdelger te lijf gaan zodat je er om heen kunt gaan voor een paar dagen ( of nog beter vraag ze een krabber te gebruiken). En mocht je hond plots met spiertrillingen bij je komen,zijn ogen apatisch zijn en zijn tandvlees of tong is zo wit als een kalfslapje, bel dan om de nondeju de dierenarts en zeg dat je een vergiftiging vermoed en ga zo snel mogelijk er naar toe want elke minuut telt!

Help, een puppy! ( vanuit Dobby's point of view)

Zo ongelooflijk vreemd dat een wildvreemd logeetje eerder geaccepteerd wordt om samen mee te leven in je eigen roedel. Maar dat het toch wel als een hele impact ervaren wordt als er een kleine uk van hetzelfde ras binnenkomt, die blijkbaar nooit meer weggaat.
Wordt het kleine zwarte meiske eerst nog super enthousiast begroet en besnuffeld bij aankomst. Een paar uur later wordt het minder leuk als die kleine uk er nog altijd is als je terugkomt van je wandeling met de baas of als deze net de aandacht lijkt in te pikken voor iets stoms als een plasje doen of zich eenzaam voelen, terwijl jij net eigenlijk die aandacht van baas of vrouwtje wilde.
Wat moet je nu met zo'n jong ding?

Dan is het voor jou toch wel tijd geworden om te laten zien dat je het er helemaal niet mee eens bent. Wie zegt dat honden niet kunnen zitten mokken, die heeft nog nooit deze beardie gezien!

Om de aandacht naar je toe te trekken kun je overdreven en vaak diep gaan zuchten. Mopperend steeds een plaatsje opzoeken waar je zo ver mogelijk van dat gespuis weg bent. Je kunt negeren dat er iets kleins rond loopt en er gewoon "overheen"lopen alsof het niet bestaat. Gaan staan blaffen bij de achterdeur om buiten te willen terwijl je net binnen bent gekomen. Of als extra impact simpel ook binnen een plasje te doen. En er naast gaan staan kijkend naar vrouwtje met een blik"zo, dan had je maar..."

Maar wat doe je als al die tactieken geen gewenst effect lijken te hebben en de baas niet te overtuigen is dat ding weg te halen.Als vrouwtje gewoon net doet of je ook een ongelukje binnen deed en het zonder iets te zeggen opruimt.

Wat als je liefste blauwe vriendinnetje heeft besloten zich over het zwarte kleintje te ontfermen en soms geen tijd heeft om met jou een potje touw te trekken, omdat ze even het ukje naar buiten begeleidt of er bij blijft om te zorgen dat het genoeg eet. En je bruine vriendin en zelfs het 13 jarig logeetje vinden het helemaal niet erg dat ze er is.

Tja maar, ieder lid van deze roedel weet toch dat jouw etensbak verboden gebied is tot je genoeg gegeten hebt, dat je pas daarna mag komen kijken of er nog restjes zijn. En dat de oudste het eerste drinken mag. Dat als je ergens ligt te slapen, je dan niet gestoord mag worden met vervelend gesnuffel en al helemaal niet wilt dat ze bij je in de buurt komt liggen. Zelfs het logeetje weet hoe het hier werkt!
Het ergste van die kleine etterbak is dat ze zich niets lijkt aan te trekken van je gegrom, hoe gemeen je dat ook doet. Ze staat je gewoon uit te dagen! Dat ze zelfs het lef heeft om terug te keffen als je blaft dat ze op moet rotten. okee, als je het gemeen genoeg doet dan peert ze em wel...maar toch. Hoe durft ze?

Maar vrouwtje knuffelt nog steeds met haar oude Mopper-Dob, zoals ze je noemt.Ze zegt ook steeds dat die kleine echt niet weg gaat, dat ze nu hier woont bij jou en de andere twee meiden. Ze straft je niet voor je gemopper maar ziet het ook als dat zwartje je echt zit te treiteren, dan haalt ze haar van je weg. Vrouwtje liet je zelfs al alleen met dat batje in de tuin. Alsof ze weet dat je gemopper en gegrom maar gewoon protest is en je dat kleintje echt niks zal doen...

Okee toegegeven! Het was best interessant dat ze net als jij een kort blafje doet als ze naar buiten wilt. Als je erover nadenkt waren de andere meiden ooit ook zo vervelend tot ze de regels kenden en nu zijn het je beste vriendinnen.Jouw meisjes...een bruine, een blauwe en nu ook nog een zwarte?

Met dat zachte lijfje tegen je aan slapen op het kussen naast de bank was trouwens best knusjes.
Eigenlijk is het ook best leuk dat ze het lef heeft je steeds te plagen. Wacht maar als ze ouder en sterker is, kun je met haar ook touwtrekken, ravotten in de tuin en rennen langs de dijk.mmm, misschien is zo'n puppy nog niet zo verkeerd.

Zeg nou zelf..hoe stoer is het om als bijna 10 jarige bearded collie reu met maar liefst 3 meiden om je heen door het dorp te paraderen!!!