En dan is het zover...
Ons blauwe Beardiemeisje heeft besloten onze bruine dame te volgen in de loopsheid
en dus gaat er na vele jaren dromen, pedigrees uitpluizen en heel veel leerzame kynologische en beardie/hondse momenten de hoop gloeien dat we misschien nu wel een nestje, het eerste nestje bij At the Beardie-Inn, zou kunnen gaan krijgen.
En dan van onze lieve blauwe dame en onze eigen zwarte beardieman.
Nee, zeker niet in gedachten, toen Baas zijn hart volgde en hij naast ons jongste meisje bij ons kwam wonen. Maar nu wel een bewuste keuze op basis van erfelijkheid, bouw en vooral gezondheid en hun karakter.
Toevallig, noem dat zo'n voorgevoel, bij het jaarlijks consult, haar extra laten nachecken of een zwangerschap mogelijk zou kunnen zijn. En ze was "goedgekeurd".
Nu was het een kwestie van het juiste moment afwachten....
In een periode waarin onze bruine Cougar Girl onze zwarte reu ook nog zat op te hitsen niet gemakkelijk. Maar gelukkig luwde die storm voordat de volgende storm oplaaide.
Eigenlijk volgde onze blauwe Beardiedame haar "balboekje" maar goed toch werden er een aantal progesteron testen gedaan, die dit mooi onderstreepten.
Tel daarbij dan ook nog eens de reactie van de zwarte beardieman.
En het dek moment was geboren.
Spannend, heel spannend, en zeker blij met de gekregen begeleiding, zodat het voor beide partijen een fijne ervaring werd.
En dan is het afwachten geblazen...de rest van de loopsheid sluimerde snel weg, en tja..zie je al wat aan haar?
Moeilijk als je je ook geen illusies wilt aanpraten want dan is de teleurstelling natuurlijk groter als straks bij de echo blijkt dat het niet gelukt is. En het blijven levende wezens, bij mensen is het ook niet altijd de eerste keer raak. En zelfs als je wat ziet dan kan het ook schijndracht zijn...
Maar wat als ze ineens een stuk rustiger/ volwassener is, veel meer wil knuffelen, de tepels blijven, de vulva is nog steeds wat dikker, steelse blikken werpt, ze graag haar buikje wil laten zien, de oudste beardie dame, na jaren gewoonte, haar plaats bij vrouwtjes schoot afstaat aan die blauwe dame.
Wat moet je dan denken?
En dan is het zover...we zitten op de 28e dag ...de echo zal gaan plaatsvinden.
We gaan op tijd rijden want de zenuwen willen niet langer wachten...
Na nog even laten plassen lopen we de Dierenkliniek binnen en zijn bijna direct aan de beurt.
De assistente haalt nog een paar haartjes weg die toch nog wat in de weg zitten en brengt de gel aan op haar blote buikje dan komt de dierenarts erbij.
Op de monitor verschijnen de eerste beelden als hij met het apparaatje over haar buik gaat.
Een gevoel van teleurstelling schiet door me heen...
Want hij heeft meteen de linker baarmoeder hoorn in beeld en die is....Leeg!
Hij zoekt verder... maar ook de andere kant is leeg, De dierenarts bekijkt de buik extra grondig.
De droom is voorbij!
We hoeven niet langer af te wachten. Nienke is nu niet in verwachting.
Geen puppies dit jaar bij At the Beardie-Inn!
vrijdag 31 maart 2017
maandag 13 maart 2017
Een verhaaltje uit de oude doos; peuter en beardie ( M & MJ anno 1998)
Dikke vrienden zijn ze.
Maar dat was wel eens anders, toen MJ net geboren was.
Misty, onze vijf jarige Beardie vond er niets aan, zo´n kindje dat alleen maar huilde en sliep en het vrouwtje zo in beslag nam dat ze niet steeds met hem kon kroelen, als hij daar zin in had. Na een paar maanden ging ¨dat ding¨ ook nog kruipen en daar moest hij dan wel even achteraan om te proberen erop te gaan fietsen. Met als gevolg een gestrafte hond en een huilende peuter.
Maar anno 1998, dan moet je ze nu samen bezig zien. Onze dochter is dan bijna drie jaar en haar grote partner in crime is Missy, zoals zij hem noemt. Samen kunnen ze uren met een tennisbal door de tuin rennen. Dan wel wordt er een bal gegooid en opgehaald. Dan wel wordt de bal in de poppenbuggy geladen en loopt MJ de tuin rond met Misty in haar kielzog. En lol dat ze dan samen hebben. Zij lacht en giechelt als ze de hond zijn bal stiekem van hem weghoudt en hij blaft en springt om haar heen.
´s morgens wordt hij het eerste begroet als ze beneden komt, met zo´n knijphandje in zijn vacht van de nek en een aai over zijn bol. Er wordt gekeken of hij nog ogen heeft en zijn neus wordt aangeraakt met de standaard peuterwoordjes isse neusje hè!. Onze andere, nu 7 jaar oude Beardie wordt volkomen genegeerd, tot ze klaar is met Misty en er wordt gezegd; en Chico dan? Dan rent ze naar hem en herhaalt zo´n beetje het zelfde ritueel.
Soms zijn ze al naar buiten ( iets dat we ze per ongeluk aangewend hebben na de geboorte van onze dochter, omdat het toch zomer was), maar dan moeten de schoenen gauw aan, want anders rent ze op sokkenvoeten naar de schuur waar Misty zijn favouriete stekje heeft onder de bolderkar. Als we samen gaan wandelen roept ze hem keurig als hij moet komen, en waarschuwt hem als er een auto komt, het laatste eindje naar huis loopt ze trots met hem aan de lijn, tegen voorbijgangers en buren te roepen dat ze Missy heeft. Prachtig vind ik dat, zo´n uk en zo´n grote hond ernaast.
Wat ik zo leuk vind is dat al die verhalen over kleine kinderen en honden, dat het problemen kan opleveren samen, bij ons gelukkig niet waar zijn.Natuurlijk moeten ze aan elkaar wennen. En.. Natuurlijk zijn er momenten dat je in moet grijpen. Bijvoorbeeld als je peuter op de hond, die slaapt, gaat zitten. Trekken aan de haren mag niet en oogjes mag je alleen naar kijken want aanraken doet bij jezelf toch ook zeer.
Het leukste moment is als ze onze Beardies een koekje gaat geven. Toen ze nog niet zo duidelijk praatte, leverde het wel eens spraakverwarring op als ze om een koekje kwam vragen en ze bedoelde dat niet voor zichzelf maar voor de honden. Ze moeten van haar gaan zitten, en doen dat ook netjes en vervolgens geeft ze of het koekje in de bek en houdt het stiekem even te lang vast al giechelend of ze gooit het koekje tussen hun voorpoten, om er ook een te gaan geven aan ons konijn.
En alhoewel ze van ons eerst Chico moet geven, koekje, etensbak, enz. flikt ze het toch altijd om Misty voor te trekken. Moet ze Chico de eerste bak geven dat gaat ze op haar billen naast Misty zitten en voert hem geduldig brokje voor brokje.
In het begin, toen Misty vaker jaloers reageerde heb ik er echt wel af en toe een hard hoofd in gehad. Maar het was gewoon een kwestie van wennen. MJ en haar Misty
nawoord; Tot Misty met 13,5 jaar stierf in 2006 bleven die twee dikke mik. Misty had er een soort zesde zintuig voor om aan te voelen als MJ zich niet happy of goed voelde, (nog voor wij wisten van o.a. haar PDD-NOS) en bleef dan dicht in haar buurt "waken". Frappant detail is dat na Misty's dood, Dobby, spontaan die taak van zijn oudoom overnam en dat tot op heden doet....
Maar dat was wel eens anders, toen MJ net geboren was.
Misty, onze vijf jarige Beardie vond er niets aan, zo´n kindje dat alleen maar huilde en sliep en het vrouwtje zo in beslag nam dat ze niet steeds met hem kon kroelen, als hij daar zin in had. Na een paar maanden ging ¨dat ding¨ ook nog kruipen en daar moest hij dan wel even achteraan om te proberen erop te gaan fietsen. Met als gevolg een gestrafte hond en een huilende peuter.
Maar anno 1998, dan moet je ze nu samen bezig zien. Onze dochter is dan bijna drie jaar en haar grote partner in crime is Missy, zoals zij hem noemt. Samen kunnen ze uren met een tennisbal door de tuin rennen. Dan wel wordt er een bal gegooid en opgehaald. Dan wel wordt de bal in de poppenbuggy geladen en loopt MJ de tuin rond met Misty in haar kielzog. En lol dat ze dan samen hebben. Zij lacht en giechelt als ze de hond zijn bal stiekem van hem weghoudt en hij blaft en springt om haar heen.
´s morgens wordt hij het eerste begroet als ze beneden komt, met zo´n knijphandje in zijn vacht van de nek en een aai over zijn bol. Er wordt gekeken of hij nog ogen heeft en zijn neus wordt aangeraakt met de standaard peuterwoordjes isse neusje hè!. Onze andere, nu 7 jaar oude Beardie wordt volkomen genegeerd, tot ze klaar is met Misty en er wordt gezegd; en Chico dan? Dan rent ze naar hem en herhaalt zo´n beetje het zelfde ritueel.
Soms zijn ze al naar buiten ( iets dat we ze per ongeluk aangewend hebben na de geboorte van onze dochter, omdat het toch zomer was), maar dan moeten de schoenen gauw aan, want anders rent ze op sokkenvoeten naar de schuur waar Misty zijn favouriete stekje heeft onder de bolderkar. Als we samen gaan wandelen roept ze hem keurig als hij moet komen, en waarschuwt hem als er een auto komt, het laatste eindje naar huis loopt ze trots met hem aan de lijn, tegen voorbijgangers en buren te roepen dat ze Missy heeft. Prachtig vind ik dat, zo´n uk en zo´n grote hond ernaast.
Wat ik zo leuk vind is dat al die verhalen over kleine kinderen en honden, dat het problemen kan opleveren samen, bij ons gelukkig niet waar zijn.Natuurlijk moeten ze aan elkaar wennen. En.. Natuurlijk zijn er momenten dat je in moet grijpen. Bijvoorbeeld als je peuter op de hond, die slaapt, gaat zitten. Trekken aan de haren mag niet en oogjes mag je alleen naar kijken want aanraken doet bij jezelf toch ook zeer.
Het leukste moment is als ze onze Beardies een koekje gaat geven. Toen ze nog niet zo duidelijk praatte, leverde het wel eens spraakverwarring op als ze om een koekje kwam vragen en ze bedoelde dat niet voor zichzelf maar voor de honden. Ze moeten van haar gaan zitten, en doen dat ook netjes en vervolgens geeft ze of het koekje in de bek en houdt het stiekem even te lang vast al giechelend of ze gooit het koekje tussen hun voorpoten, om er ook een te gaan geven aan ons konijn.
En alhoewel ze van ons eerst Chico moet geven, koekje, etensbak, enz. flikt ze het toch altijd om Misty voor te trekken. Moet ze Chico de eerste bak geven dat gaat ze op haar billen naast Misty zitten en voert hem geduldig brokje voor brokje.
In het begin, toen Misty vaker jaloers reageerde heb ik er echt wel af en toe een hard hoofd in gehad. Maar het was gewoon een kwestie van wennen. MJ en haar Misty
nawoord; Tot Misty met 13,5 jaar stierf in 2006 bleven die twee dikke mik. Misty had er een soort zesde zintuig voor om aan te voelen als MJ zich niet happy of goed voelde, (nog voor wij wisten van o.a. haar PDD-NOS) en bleef dan dicht in haar buurt "waken". Frappant detail is dat na Misty's dood, Dobby, spontaan die taak van zijn oudoom overnam en dat tot op heden doet....
Abonneren op:
Posts (Atom)