maandag 9 maart 2020

Dobby What a View of Happy Tale 14072005-09032020

Dobby,

Ik kan niet anders
Maar ik wil het niet

Ze wachten al op je
aan de andere kant van de brug
Chico
je oudoom Misty
Nelson
en zelfs de nijntjes zijn erbij
Ze hebben je al een stukje trap gereserveerd
zodat je weer
op je favouriete plekje kan liggen
De hordes en tunnels staan al klaar
de balletjes, een speeltouw
oh, en zomers gaan ze naar de zee
lekker rennen op het zand
duiken in de lagen schuim
En wandelen...
kilometers
zonder nog een centje pijn
Ze hebben me beloofd
dat ze op je zullen passen
dat jullie samen blijven
Mijn bruine Beardiebear
we zullen je hier zo gaan missen
Dank je
dat je 14 jaar en 8 maanden een maatje was
voor je eigenwijsheid
het plezier samen
en je oneindige liefde
Voor altijd 'n plekje in mijn hart
We zijn bij je
Ga nu maar
Ik zeg geen vaarwel...
maar tot ziens!
Dag mijn lieve Dobbedoos 
©EvMK – Afscheid nemen doe ik niet 09032020
*Dobby is 09-03-2020 in bijzijn van dochterlief en mezelf om 13.54 uur rustig over de regenboogbrug gegaan*

woensdag 4 maart 2020

Twijfel

Er zijn van die momenten in je leven, die je voor een keuze stellen. Onmogelijke keuzes. Onmogelijk, omdat je weet, dat als je die keuze maakt, de toekomst zal veranderen. En wat vertrouwd en geliefd is zal verdwijnen. Voor altijd!
En niet voor eventjes om later weer de draad op te kunnen pakken.

Je weet dat je als hondenmoeder de taak hebt om het welzijn van je hondse kinderen te bewaken. Maar hoe bepaal je welzijn als je ook kampt met jouw gevoelens?

Een plots zwaar incontinente dementerende reu van 14 jaar en 8 maanden.
De wasmachine is geduldig en kan best wat harder werken om de doeken die na dutjes en slaapjes drijfnat zijn te wassen.
Ergens heeft onze harige hondenman nog het besef om er van af te gaan wanneer het gebeurd is en vind ik hem niet lijfelijk nat.

Doch plots gaat ook het eten moeizaam, wil hij veelal buiten liggen en zie je hem steeds meer zoals bezoekers en vrienden hem zien maar jou niet durften te vertellen...
Maar als de roedel blaft, wanneer iemand komt of gaat, doet hij zijn zegje mee en staat op wankele poten met een speeltje te lummelen die hij heeft opgedoken uit de speelgoedmand.
Hij sjokt nog, her en der uitgebreid snuffelend, plassend als een teefje omdat de poot oplichten niet meer lukt, zijn hedendaagse rondje om de kerk. Al zie ik hem nu en dan verlangend kijken naar de overkant van de straat, daar waar vroegere wandelingen heen gingen.

Je zorgt ervoor dat hij genoeg drinkt, maar zich niet overdrinkt, wanneer hij door zijn dementie vergeten, 10 minuten na 20 tellen drinken alweer richting de waterbak struint.
En bied hem nog een tweede boterhammetje aan, als hij, wanneer je koffie maakt voor jezelf, voor de tweede keer een vragende blik om de hoek van de aanrecht werpt, om te zien waar het traditionele ochtendbammetje blijft.

De medicatie van de dierenarts, die zijn relaas al begon met "je weet denk ik wel waar ik naar toe wil"geeft na 5 dagen nog geen greintje verschil.
Heeft hij gelijk? Tijd om DE beslissing te nemen. Gezinsoverleg.

Je ziet hem staan, je bruine hondenkind, twijfelend, waar ging ik ook weer heen..
Dan draait hij zich naar je toe. En kijkt je aan met zijn inmiddels blauw geworden kijkers. En je hart smelt een beetje als hij naar je toe komt om zijn oren te laten strelen. Alsof hij weet, dat jij niet weet wat je moet doen.
Nee, dit mag nog niet gebeuren! En de twijfel over jullie eerder genomen besluit slaat toe.
Met het weekend erbij, neem je op de 7e dag contact op met de dierenarts. Vertelt meteen waar het op staat, maar dat je toch nog 1 laatste optie wil. Kan een andere dosis nog iets doen, een ander medicijn nog iets betekenen. Hebben we alles geprobeerd?
Er gaat overlegd worden. Terwijl je wacht op het antwoord, besluit je dat je je maatje nog eens lekker verwennen gaat met een borstelbeurt. je neemt je de tijd. En alles in je op. Er gaat een rust vanuit.

De telefoon gaat. Goed we proberen nog wat anders. Maar..met de prangende opmerking dat er binnen een week verschil moet zijn omdat anders niets rest dan afscheid nemen.

De opluchting. Er is ons nog wat extra tijd met hem gegund!
Rekening houdend met het onverwachte! En wetende dat zijn welzijn niet ten koste mag gaan van ons gevoel.

Nog even de mogelijkheid om hem te knuffelen. Om zijn, inmiddels al een tijdje, hese stem te horen blaffen als bijdrage aan de roedel. Om hem nog te horen trippelen op weg naar het aanrecht voor een bammetje of een koekje. Nog even genieten van een opgerold bruin slapend drolletje hond.
Nog misschien het laatste wandelingetje met hem tussen de bomen rond het marktplein. Gauw een foto als hij met zijn meisjes samen geniet van een pril lente zonnetje.
Herinneringen straks van ruim 14 jaar en 8 maanden vriendschap samen.

Want de dag komt!
Dat hij in mijn armen zijn laatste adem zal uitblazen en de ziel in zijn ogen verdwijnt.

Ik wapen me vast tegen de opmerkingen straks, wanneer hij er niet meer is en sommige, misschien onbewust, zeggen; ach, je hebt er toch nog 5.
En terwijl mijn hart huilt, hoop ik stiekem op dat ene wonder!


< voor dobby>