Déja vu

Afgelopen week werd het weer eens tijd om de voorraad hondenvoer aan te vullen. Op weg dus naar mijn adresje in Maaseik, net over de grens in België.
Vooral geliefd bij duivenhouders uit alle windstreken, wat regelmatig resulteert in een lange rij voor de kassa, en dus niet geschikt voor zij die thuishoren in de categorie "klagers" bij de Aldi. Er is namelijk altijd tijd voor advies, een praatje of het exact berekenen van een benodigde hoeveelheid.
Met maar 15 kilo hondenvoer voel je je wel vaak nietig tussen karladingen vol met duivenvoer..het zij dat het wel regelmatig resulteert in een kreet tegen degene achter de kassa ;" daon dat maedje efkes eerjst ".
Uiteraard hoor je mij dan niet klagen...een simpel dankjewel is snel gezegd.
Dus op weg langs Illikhoven, het gehuchtje waar we geregeld op zondag een heerlijk "Nostalgisch" ijsje gaan eten, tot bij de bocht in de weg waar het dijkpad de doorgaande weg kruist....

Hier gebeurde het de vorige keer, manlief en ik op weg naar mijn ouders, vol op de rem voor een auto die midden op de weg stilstaat. Manlief begint al  vloekend aan een inhaalmanoeuvre tot ik in het veld ernaast een meute paarden zie staan, die helemaal niet thuishoren in een knollenveld.We zetten ook onze auto aan de kant van de weg met de alarmlichten aan. De man in de plots gestopte auto hangt al aan de lijn met 112 om de situatie uit te leggen.

Alsof de, inmiddels getelde, acht paarden in het veld daar weet van krijgen pakken ze zich twee na twee op en met een kleinere zwartbruine en een witte ( schimmel denk ik) paard als voorgangers beginnen ze op het fietspad  richting de rotonde Roosteren-Maaseik-A2 te stormen.
Instinctief springen we in de auto en rijden achter de paarden aan om in elk geval een poging te wagen de paarden en automobilisten te behoeden voor ongelukken op die rotonde. Ze rennen zo snel dat we grote moeite hebben ze bij te houden, laat staan dat inhalen een optie is. Plots zie ik dat de voorste twee paarden van het fietspad afwijken naar links en door snel te remmen kunnen we een botsing met onze auto voorkomen.
Er zit niets anders op dan ze te laten gaan in de hoop dat ze zich begeven naar het weiland dat links van de weg achter de  carwash-uitrit van het tankstation ligt.
Helaas was die hoop meteen vergeefs.. Ze besluiten tot stilstand te komen op de betegeling achter de gebouwen.

We zetten de auto met alarmlichten op de weg. Manlief gaat lopend richting de paarden, die zich ondertussen steeds dichter naar het gebouw begeven.
De man die 112 belde, rijdt zijn auto via de rotonde op het terrein van het tankstation en blokkeert  zelf aldaar de entree van de carwash en chartert een kleine vrachtwagen om de doorgang tussen de gebouwen te blokkeren om zo te voorkomen  dat de paarden via het tankstation plots de gevaarlijke kruising op rennen.
Er blijkt  echter geen mogelijkheid voor de mannen te zijn om omstuimige paarden naar een veiligere plek te begeleiden daar geen enkel paard ook maar een halster draagt, dus proberen ze ze maar in elk geval bij elkaar te houden.

Met de hulp van een dorpsgenote, die vanaf richting Maaseik aan kwam gereden en manlief  herkende, en die op de tegenliggende weghelft de auto met alarmlichten zet, proberen wij dames het passerende verkeer tot langzaam rijden te manen, want we weten niet of de paarden zich toch weer plots zullen oppakken om wederom er vandoor te gaan.
Veel automobilisten doen dat uit instinct of na een korte vraag waarom; op die enkeling na die schijt heeft aan dieren, zoals een motorrijder die bewust met nog meer motorbombarie verder rijdt ( tja dat staaft alleen mijn mening over..).
Ik bel nogmaals 112. ja ze hadden een melding in Maastricht gekregen maar wisten niet precies waar het was.. na de nodige uitleg zouden ze zo spoedig mogelijk komen.

Vanuit de richting Illikhoven zien we dan twee meiden op paarden arriveren... helaas kunnen zij zonder extra materiaal ook niet veel bereiken met de paarden. Wachten is op de baas van de manege, 2 kilometer verderop, die kort daarop arriveert. Het duurt nog zeker zo'n 20 minuten voordat alle paarden, enigszins tot rust gemaand zijn, aangelijnd mee kunnen gevoerd terug naar de manege, tussen de auto's door overstekend, via het fietspad langs de weg.
De zwart-bruine voorganger, die een jonge hengst blijkt te zijn, is de boosdoener.
Hij heeft het hek van de manegeweide vernield en de anderen meegelokt. Ook aan de halster laat hij zich niet gewillig terugvoeren naar zijn "gevangenschap". De meiden op de paarden hebben er hun handen letterlijk aan vol.
Als de baas van de manege met twee bruine paarden aan de hand de weg oversteekt, vertelt hij dat een van de twee merries die hij vastheeft ook nog hoogzwanger is.

Nadat alle paarden en begeleiders zijn overgestoken naar het fietspad wacht ons nog even het verkeer op gang helpen voor we ook zelf in de auto kunnen stappen en  onze weg vervolgen.
Op de rotonde komt net een politie-auto met twee agenten aanrijden van rechts. We gebaren hen ons even te volgen naar de ventweg bij Roosteren. Dat doen ze enigszins verbaasd. We stellen ze op de hoogte van het gebeuren met de paarden en dat ze allemaal veilig op weg terug zijn naar de manege.
Tja niet alleen kwam de politie pas na een half uur opdagen, we vroegen ons ook wel af wat twee agenten hadden willen uitrichten met die acht losgebroken paarden...
Gelukkig is het goed afgelopen maar ik moet er niet aandenken wat er had kunnen gebeuren!

Al met al kwamen we stuk later dan gepland aan bij mijn ouders, maar aan gespreksstof hadden we natuurlijk niets te kort.

Operatie Startrek

Na een paar dagen "quarantaine" werd het tijd om de kooien van Seven en Spock te verschonen. Meteen het besluit genomen om te kijken of Seven bij Spock in de kooi wil wonen. Door de tralies heen bleken de twee al een vertrouwelijke band te hebben opgebouwd. Spock voedt haar door de spijltjes heen en s'avonds zaten ze beiden in hun eigen kooi op de stokken van gelijke hoogte "tegen elkaar" aan te slapen. Eerst moest Spock's kooi schoon en erna een beetje aangepast aan een comfortabel huisje voor Samen. De extra set voederbakjes ook bevestigd en gevuld. Een oudere stok vervangen en de rest, met Spock gewoon nog in de kooi, wat verplaatst zodat ze meer fladderruimte hebben. Tja en toen moest het vangen van Seven gaan gebeuren. Omdat ik nog steeds niet weet of ze zou bijten maar een zachte handschoen aangetrokken en daarmee de kooi in. Uiteraard alle ramen, deuren en gordijnen gesloten zodat wanneer ze toch zou ontsnappen ze niet weg of tegen het raam kon vliegen. Na flink wat wild gefladder ging ze, iets rustiger, op de bodem van de kooi zitten en kon ik haar zachtjes vastpakken.Spock blies vanuit zijn kooi woest tegen me. Eenmaal in mijn hand liet ze zich gewillig door het deurtje van Spock's huis zetten waar ze direct naar de nok van de kooi vloog. Spock schetterde en zij schetterde terug. Even ging Spock zenuwachtig zitten krabben aan zijn hoofd, zoals hij ook wel eens in Freddy's buurt deed maar als hij links ging ging Seven ook links en klom hij omlaag dan volgde ze hem.

Toen ze besloot eens te landen op "zijn" schommel werd het even hel in de tent. Hij schreeuwde zo hard op zijn agapornisch dat de valkjes vanuit het andere deel van de woonkamer zich er ook mee gingen bemoeien.

Seven, echter, trok zich niets aan van zijn woest geschreeuw en ging op haar gemakje op de kop hangen aan zijn schommel om vervolgens via de touwstok eronder weer naast hem te gaan zitten. In spanning keek ik toe, zou Spock toe laten dat Seven uit zijn voerbak zou eten en andersom. Maar al snel werd duidelijk dat eten geen probleem was. Er werd gegeten uit een "eigen" bakje en daarna gemoedelijk gedeeld. Erna nam Seven een duik in de waterbad om er als prehistorische karakitus vervolgens uit te zien. Zoon, die met vriend, even een kijkje kwam nemen, schrok want het rode vachtje van Seven leek door al dat water wel bloedrood.

Voor het eerst sinds we Spock bij ons hebben wonen zagen we hem ook een douche nemen in z'n waterbak en zo zaten een paar minuten later twee agaporniden, met een nat verenpak, maar geheel tevreden, samen op een stok in hun nieuwe gezamenlijke thuis. Niet veel later zag ik ze elkaar de vacht verzorgen.

Natuurlijk worden ze de komende paar dagen even in de gaten gehouden of alles goed blijft gaan maar voor 99% is operatie Startrek geslaagd!

Dag mijn kleine Schetterbek

Afgelopen weekje waren we op vakantie met de caravan. Als vanouds zou Schoonpa op de vogels passen, zij het dan dat het door de komst van de drie valkjes iets drukker voor hem is geworden dan alleen op de agaporniden passen. Zoals ik altijd doe, de ochtend dat we gaan, het eten en drinken verschoond/vernieuwd en nog even zitten kletsen met Freddy en de andere vogels.Na een fijne ( maar eigenlijk wel te korte) kampeervakantie in Vierhouten arriveerden we dinsdagmiddag bij huize Thuis. Na even gauw gecheckt te hebben of er geen valkjes losvlogen zodat de achterdeur open kon blijven, terug naar de auto om de Beardies te bevrijden uit de achterbak van onze Renault Espace, waarna deze blaffend enthousiast de tuin en het huis instormden. Op het moment dat ik ze achterna liep het huis is, wist ik dat er iets niet klopte... Normaal gesproken als ik hallo, ik ben er weer! riep dan kwam er uit de kooi van Freddy, het agapornisvrouwtje, een schrille "fuiiiieeet" als begroeting terug. Nu geen reactie...??? Toen ik naar de kooi liep leek ze op de grond te zitten onder de etensbak en omdat ze bijna altijd al haar eten uit het bakje graafde en het vanaf de grond dan weer opat zag ik er niets raars in en begroette Spock, het agapornismannetje, waarmee ze een LAT relatie heeft, in de andere kooi. Op dat moment besloot "Freddy"vanuit haar stekje naar boven te fladderen in de kooi en schrok ik me te pletter; .... Dit was Freddy niet!!!!!!! Oh nee, hoe komt die nu hier en waar is Freddy, is ze ontsnapt? Heeft ze de knijpers bij de voerbakjes toch los gekregen, heeft mn schoonpa de deur opengelaten terwijl hij de vogels verschoonde en is ze weggevlogen? Boosheid en Paniek namen de overhand; waar is mijn Freddy??? Dat is niet Freddy, wat doet dat beestje in haar kooi...die wil ik niet, uit die kooi ermee, dat is Freddy's kooi. De kinderen probeerden me duidelijk te maken dat dat nieuwe beestje er ook niets aan kon doen. Manlief besloot zijn vader maar te bellen in de hoop meer duidelijkheid te krijgen, maar intussen was dit rare mens te overstuur om redelijk te kunnen zijn en is ze boven een potje gaan janken. Eigenlijk hoefde ik het niet meer te horen zeggen; Freddy is doodgegaan toen wij er niet waren.Maar hoe kan dat nu? Toen we donderdag weg gingen was ze nog springlevend en een bijterige wildebras zoals altijd. Kan een agapornis van 8 jaar en 3 maanden zomaar spontaan doodgaan? S'avonds zijn Manlief en ik naar Schoonvader gegaan. Zelfs hij, als fervent duivenliefhebber, wist niet wat er is gebeurd met Freddy. Zoals afgesproken is hij de tweede dag naar ons huis gekomen om de vogels te verzorgen en toen lag ze al dood onderin de kooi. Spock, ons agapornismannetje, zat zo te schreeuwen en gillen dat Schoonpa besloot Freddy's kooi schoon te maken en een ander (jong) agapornisvrouwtje is gaan halen zodat Spock weer gezelschap kreeg. Hij had Freddy bewaard voor me. In een zakje lag ze,de ogen half open, net als haar bekje, langgerekt lichaam, zoals ze vaak kon zitten, de tenen iets gekruld. Ik heb haar mee naar huis genomen en na nog even samen met Zoon geaaid en bekeken. Daarna heeft Manlief in de border, onder de zachtrose clematis een gat gegraven en hebben Zoon en ik Freddy in haar eierdoosje-kistje erin gelegd.Voor alle zekerheid heb ik haar graf beschermd met een aantal keien, zodat de rondzwervende katten van onze overburen niet aan haar kunnen komen. Zoon en ik hebben samen afscheid genomen en elkaar getroost.

Later op de avond heb ik voor het eerst eens goed gekeken naar die "vreemde eend in de bijt". Ze ( volgens Schoonpa is het een meisje) en als ik naar Spock's reactie kijk denk ik dat ook, is een agapornis met een rood/groenkopje, donkerder groene vleugels dan Freddy en in de staartveren felblauw, de snavel is nog half bruin dus is ze nog jong. Ik mag met mijn hand in haar kooi zonder dat ze me bijt. Ze is nog wat schuw en wil nog niet naar me toekomen ( maar na mijn reactie op haar bij thuiskomst kan ze ook niet anders dan mij eng vinden). Of ze ooit net zo enthousiast zal kletsen als Freddy, mijn kleine schetterbek, die heel vaak de honden voor de gek hield door mijn fluitje naar hen te imiteren, dat moet de tijd uit maken.Misschien kunnen Spock en zij straks wel samen in 1 kooi, iets dat met Freddy niet lukte omdat ze te fel haar voer verdedigde. Voorlopig mag zij aan mij wennen en ik aan haar. Oh ja, ik heb het vreemde eendje maar een naam gegeven; Seven ( of Nine).