blaasontsteking

Vanmorgen als eerste taak de dierenarts bezoeken met ons teefje.
Na een hele week proberen het op te vangen besloot Keshia me ter wille te zijn en plastte vanmorgen nog eens op de gang waardoor ik een vers plasje mee kon nemen om er achter te komen of ze nu wel of geen blaasontsteking heeft want uit haar verwarrende symptomen valt het niet op te maken. Bij een blaasontsteking horen veel kleine moeilijke plasjes dicht bij de grond en veel drinken, vaak een zurige geur, en bij andere urineweg/nieraandoeningen ook een echt zieke hond.
Dus niet bij Keshia, haar temperatuur is okee, soms zelfs wat lager dan normaal (38-39graden), is levendig, ze drinkt niet veel, ze plast juist grote lange plassen laag bij de grond , ruikt wel zo nu en dan zoet weeïg, maar ze eet wel al een anderhalve week slecht en zoekt warme plekjes om te liggen op , wil vaker dan normaal je handen aflikken ( voor het zout?) en de urine blijkt na het opvangen toch wel donkerder van kleur dan goed is.
Net na 9 uur de auto in en na het parkeren even gewacht tot een vrachtwagen vlak bij de ingang van de praktijk was weggereden. Keshia heeft het niet zo op diesels dus leek het me verstandiger dat item niet in connectie met de dierenarts te combineren. We stonden net bij de deur toen de dierenarts ook kwam aanlopen en onder een praatje over obbichtse zaken (hij woont ook daar) met hem mee naar binnengelopen.
Omdat ze toch wel onder de indruk was besloot Keshia spontaan even de vloer te bewateren. Kwam goed uit zei de dierenarts want als het opgevangen plasje niet duidelijk was in de waarden dan kon hij die wel gebruiken.
Maar het stripje gaf meteen een zeer duidelijke uitslag aan, het eerste vakje dat kleurde was die van bloed in de urine en de ph waarde was veel te laag ( dus de urine te zuur). Alle waardes bijeen gaven een stevige blaasontsteking aan.
Keshia op de tafel getild. Onder een hoop gehijg liet ze zich betasten. Volgens de DA was haar blaasomgeving erg gevoelig. Grappig was dat toen de DA haar vriendelijk zei niet zo te hijgen, want dat hij dan haar hartje niet kon horen, ze meteen stopte met hijgen. Zonder problemen kreeg ze twee injecties, eentje voor de infectie en een pijnstiller/remmer om ervoor te zorgen dat de blaasstreek zich kon gaan ontspannen cq minder gevoelig was en natuurlijk van vrouwtje een frolicje voor de moed.
Nog even gauw gewogen, toch 18,4 kilo (okee met de riem erbij) en met twee kuurtjes voor 5/10 dagen en 75 euro armer stapten we de behandelkamer uit en de wachtkamer in. Al Keshia's spanningen waren in een klap verdwenen toen we bij de deur naar buiten een piepjonge Berner Sennenpup tegen het lijf liepen die zich maar al te graag door Keshia liet begroeten.