Inmiddels is het al weer 9 jaar geleden dat onze zwarte beardieman Nelson ons, net 7 jaar oud, moest verlaten dankzij de genetische sluipmoordenaar Cushing disease.
De ( fok) wereld van de Bearded Collie is nog steeds niet wezenlijk
veranderd. En zoals ik in 2018 al schreef in mijn blogcolumn “ 1 liefhebber van
het ras kan geen ommekeer brengen in de macht en status van een kleine groep.”
Van mijn drie musketiers, the captain ( Nelson) , the princess ( Keshia) en the dwarf ( Dobby) leeft
alleen Keshia nog: 15 jr 1,5 mnd oud. Het troost me dat Nelson zijn vriend
Dobby sinds maart 2020 bij zich heeft en ze er straks samen zullen zijn om
Keshia op te vangen als ze de regenboogbrug over gaat.
Inmiddels is het een traditie geworden om op Nelson’s
jaardag stil te staan bij het leed dat “onzichtbare”, grotendeels door inteelt
veroorzaakte, auto immuun ziekten bij de
Bearded Collie ( o.a. Cushing, Addison,
SLO ) veroorzaken bij de beardies in kwestie EN hun baasjes. Ziekten die zich vaak pas na een” half leven”
samen uiten wanneer de normale gezondheid even ontwricht wordt door een virus,
operatie of weersstandsdip.
Het kost gauw 10-15 jaar fokken om iets in maar ook uit een
ras te fokken. Kijk ik naar Nelson dan zijn er dus nu al bijna 10 jaar voorbij
waarin er een ommekeer bewerkstelligd had kunnen worden. Toch gaan veel fokkers
nog altijd op dezelfde weg verder dan ze toen deden en is er slechts een
enkeling die het, vaak slechts een enkele keer, waagt om een andere richting op
te gaan dan de geijkte.
De nadruk ligt in deze tijd nog altijd op HD, ED en de
nieuwkomer; oogziektes.
Uit ervaring weet ik dat een hond met HD ook zonder veel verdere gebreken met wat
aanpassing van levenstijl oud kan worden.
Onze Dobby had HD- D norberg 13 en werd 14 jr en 8 mnd. Bijna net zo oud
als zijn broer en zus die geen HD hadden.
En net als, wanneer honden door oudheid, doof of blind
worden, hoeft een oogprobleem geen welzijn te ondermijnen.
Heel anders dan het leed dat auto immuunziekten veroorzaken.
Ziekten die je vaak niet ziet tot het leven bedreigt wordt en die enkel “
bestreden” kunnen worden door de vaak zwaarwegende symptomen te onderdrukken.
Want de oorzaak ligt genetisch vast.
Tja een lief pupje, dat verkoopt zich zelf toch wel. Zeker
van een combinatie met een topper van dat moment. Checken of het genetisch wel
verantwoord is dat wordt niet of nauwelijks gedaan. Helaas!
Want later…als er offspring ziek wordt ( of plots dood gaat)
dan, op die enkele wel betrokken fokker, heb je er toch gewoon simpelweg geen
herinnering meer aan? En staat het baasje er vaak alleen voor.
Uit liefde voor Nelson en de Bearded Collie als ras. Om
baasjes een hart onder de riem te steken die ook helaas alle zeilen bij moeten
zetten om, vaak vanaf veel te jonge leeftijd, het welzijn van hun zieke beardie
te bewaken en hem of haar dat te geven wat de fokker verzuimt heeft te doen. Een
goede gezondheid, niet alleen van buiten
maar ook van binnen.
Ben ik arts, wetenschapper? Nee. Enkel een bearded collie
liefhebber die wil dat elke beardie die geboren wordt alles uit zijn of haar
leven kan halen van jong puppy tot oud seniortje.
En dat start met het niet langer blind staren op een perfect
uiterlijk maar met het in elk geval proberen eruit te fokken wat fout gaat.
Want elk jaar dat we verder gaan op dezelfde weg versterkt de genetische
ziektes die er al zijn, of laat ze muteren naar nieuwe, tot het te laat is om
het tij te keren en de Bearded Collie zoals ik hem ken niet meer bestaat.
In loving memory voor Nelson,
Seagull Stardust 16
okt 2006- 28 dec 2013
Van denken naar doen ©️Elizabeth van Mulken-Keur 2022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten