Zo'n 4 weken geleden besloten we dat er iets moest gebeuren aan de situatie tussen de reuen in onze roedel. een situatie van een zwaar bewapende wapenstilstand waar bij het minste of geringste akkefietje als het net iets eerder door de deur zijn dan de ander al een tricker kon zijn voor het uit de hand lopen van de roedelvrede.
In overleg met onze Sittardse Dierenkliniek ( en na gedegen eigen research op het worldwideweb en de fora) besloten we er toch nog eens voor te kiezen Dobby chemisch te laten castreren, alhoewel de keer daarvoor het middel maar 6 weken had geholpen. Maar dit keer werd gekozen voor het implantaat Suprelorin van Virbac, dat na een inwerkperiode van 3 weken ongeveer tot 6 of meer maanden ( afhankelijk van grootte/gevoeligheid hond) werken zal. Een soort prikpil dus maar dan voor honden. Voor ons het beste alternatief voor de ouderwetse balletjes-eraf methode, waar we nog steeds bedenkingen over hebben.
De eerste paar dagen was Dobby een gedweëe hond, zo rustig dat we vraagtekens zetten bij de termijn van 3 weken voor het goedje eigenlijk effect zou moeten krijgen. Keshia was steeds Dobby aan het besnuffelen en had het de eerste dagen geregeld op hem voorzien, alsof ze de verandering in hem voelde.
Gelukkig hadden we ons goed voorbereid op de bijwerkingen waardoor we consequent konden reageren toen Dobby, aan het einde van de tweede week, plots een chagrijnige, grommende en snauwende hond werd, voor een kleine week ( zoals ook op de forums werd gezegd). Dus de reuen uiteen, Dobby apart eten geven om baknijd te voorkomen. Over de bijwerking dat de castratie er toe zou leiden dat Dobby dikker zou worden ( wat met zijn HD slecht is) hadden we ons voor niks zorgen gemaakt want meneer gaf zelf aan minder te willen eten ( van 4 mokjes naar 2,5-3 mokjes per dag)
We waren ons net begonnen af te vragen of het implantaat al zou werken, op een miniem verschil in de testikels, was het net alsof er niets gaande was bij het passeren van de 3e week, toen Keshia besloot een extra pittige testmethode in te zetten; en lekker loops te worden!
En nu weten we dus zo goed als zeker dat het implantaat, al is het nog niet helemaal in topvorm actief, zijn werk aan het doen is, want.....
Terwijl Nelson meteen is begonnen een machokant te laten zien die we nog niet kenden, is Dobby, de reu die normaal gesproken tegen elke boom plast, ruzie uitlokt met Nelson en andere reuen tijdens het uitlaten; zijn voerbak zelfs tegen het konijn beschermd met een hoop gegrom om vervolgens de inhoud te laten staan; en kompleet hotel de botel is van ons loopse teefje van de eerste tot de laatste dag ervan, voor zover wij kunnen zien zich wel bewust van Keshia's loopse aanwezigheid maar is de drang zich als macho te gedragen bij hem op een laag pitje gezet. het is zelfs zo dat hij Nelson's uitdagingen voor een gevecht, om wie Keshia mag "hebben"uit de weg gaat en liever de andere deur neemt of helemaal op zolder, op MJ's kamer in ale rust gaat liggen pitten.
Na alle vorige loopsheden, waarbij het aanpakken en tussenbeide komen van Dobby en Nelson om strijd te voorkomen orde van de dag is, is dit gewoon een verademing!!!
Alhoewel nu Nelson meent dat hij alles mag???!!!
En dus al voor straf in de kennel heeft moeten zitten omdat hij, om Keshia als zijn eigendom te markeren, zijn poot heeft opgelicht tegen mijn salontafel, een stoel en de hondenmand ( waar Keshia op dat moment in zat). hebben we dat weer!!!!!
wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten