Dobby Dobermans

Gisteren werd onze bruine beardie Dobby What a View of Happy Tale al weer 6 jaar.
Wat gaat de tijd eigenlijk snel hè?
Er is een tijdje geweest dat ik dacht dat de leeftijd zou zijn die hij maximaal zou worden. In het begin van zijn vertoeven bij ons , toen de navelbreuk die hij had niet vanzelf overging zoals door velen werd gedacht en hij met nog geen 6 maanden alsnog onder het mes moest om het te laten dichten..bijvoorbeeld.
En later toen we moesten stoppen met onze gezamelijke passie Behendigheid, waar we net waren begonnen met regionale wedstrijdjes, omdat de Raad van Beheer in een tweede controle ervan bevestigde dat hij HD-D had. Identiek dezelfde afwijking in de kogelvorm van zijn heup als zijn oudoom Misty had bij de foto's die met zijn ouderdomsHD/Arthrose waren gemaakt.
Elke dag, zeker als het klam en koud is, is het eerste wat ik doe, checken of Dobby niet stram loopt of moeite heeft met opstaan als teken dat de HD uitwendig zichtbaar wordt. Soms na een erg lange wandeling, zeker als er geklommen moet worden tegen heuvels op, dan is hij wat langzamer, voorzichtiger en mankt ie een beetje. Maar de volgende dag maakt hij weer soepeltjes gebruik van zijn lijf om over het hekwerk en de borderrand erachter heen te springen zodat hij in het vijvertje in de tuin kan gaan drinken. Als ik dan zie dat hij na die sprong van zeker 80-90 hoog netjes op zijn poten terecht komt hoop ik dat hij net als zijn oudoom Misty pas echte klachten krijgt na zijn elfde levensjaar.Maar ook dan,weet ik van Misty, zijn Beardies echte Die-Hards, met een pijngrens die een stuk hoger ligt dan bij ons mensen.
Onze Dobermans, zoals ik hem gekscherend noem omdat er nogal wat strubbels waren tussen hem en Nelson is inmiddels in een rustiger vaarwater aangelandt. Hoewel er ten tijde van de loopsheid van Keshia nog wel een wisselwerking was in zijn hormonen bleven de pieken in de vorm van twee vechtende reuen dit keer achterwege. Dobby ging geen enkele keer in op de uitdagingen die Nelson hem voorlegde maar bleef de hele periode met een bochtje om hem heen gaan. Tijdens de heldagen was hij wel eventjes helemaal van de kaart...zielig gewoon!
Inmiddels zijn we weer tig daagjes verder en is de rust in de roedel wedergekeerd en hebben we aan Dobby een geheel andere veel rustigere aardigere hond dan voor de chemische castratie. De grote dikke knuffelvot van de eerste twee jaren is herboren!
Zelfs zo dat hij op zijn buik gestreeld worden belangrijker vindt, dan dat hij op zijn rug ligt in de buurt van Nelson ( die sinds Dobby's verandering ook een stuk evenwichtiger is)
Dus ja...ik ben blij dat ik hem ( chemisch) heb laten castreren ondanks de nadelen die het voor zijn gewicht en dus zijn HD kan hebben. Dat zijn namelijk zaken waar je zonder veel moeite op kunt anticiperen; voerhoeveelheid aanpassen, glucosaminepilletje, de wandelroute laten afhangen van het weer, een iets warmere ligplaats .... trouwens niets zo gezellig als een wollige beardie half op je schoot op de bank tijdens het tv-hangen hoor....
Dobby gefeliciteerd met je verjaardag en dat er nog vele mogen volgen.