Met het nieuwe schooljaar heeft het leven bij ons een andere wending genomen. Beide kids zijn inmiddels alweer een paar weken van start gegaan met een nieuw schooljaar op een nieuwe school. Dochterlief is de Horeca ingedoken en maakt kennis met kooklessen en het leren serveren met drie borden tegelijk ( en nee er is er nog geeneen gesneuveld) op een andere vestiging van haar oude scholengemeenschap zij het dan met een deel dezelfde leerlingen.
Zoon is gepakt en bezakt met zware schooltassen inmiddels een volleerd fietser geworden, die zich, s'ochtends in gezelschap van grote zus, een weg baant door het drukke ochtendverkeer richting de grote stad. De tweede week stond al meteen in het teken van kamp, met de fiets van Sittard naar Molenbeersel. Al met al een indrukwekkende ervaring om met vreemde klasgenoten in den vreemde, drie hele dagen te vullen.
Dat de schoolbel gaat op het middaguur( van de basisschool vrijwel achter ons) en dat er toch geen jongetje door de achterdeur komt met "hoi mam"dat is een feit waaraan zowel alle beardies als moeders nog steeds moeten wennen. Vanaf de bank worden de langskomende kinderen gadegeslagen en wordt er door Keshia en Nelson gecontroleerd of toch niet toevallig "kleine baas"erbij zit.
En als dan een aantal uur later een van de kids ( of beiden) met de fietsen de oprit op komen rijden dan breekt er een enthousiast welkomst groeten uit.... alsof beiden "eeuwen......"weg zijn geweest.
Terwijl , de pas 4 jaar geworden, Keshia zich weer vol overgave op de behendigheidsles ( en haar teamgenoten) heeft gestort en vrouwtje nu haar al, ondanks twee keer Zumba in de week, niet kan bijbenen als ze de sprint erin heeft gezet, doet Nelson zijn best om ons notenrapers voor te zijn en de gevallen walnoten uit de tuin in te pikken en te verstoppen onder het kussen van zijn mand of in te graven in ons grasveld ( potverdo...)
Daarintegen moeten we regelmatig op zoek naar onze zesjarige Dobby om hem dan vervolgens uitgestrekt te vinden op het logeerbed dat op de vliering bij dochters zolderkamer staat. Eigenlijk niet zo'n goede zet van hem al die trappen want we hebben moeten constateren dat hij meer last begint te krijgen van zijn HD-D. Rondjes draaien met zijn kontje levert regelmatig een hoogkermend gejank op en ook Keshia's pogingen hem baas boven baas te worden zorgt soms voor een waarschuwende grom. Toch krijgen we hem niet overtuigd minder trappen te klauteren of te springen over het hekwerk van de tuin of zelfs de veranda.
Komende maand is de jaarlijkse controle en inentingsronde weer aan de beurt. Alhoewel vorig jaar er nog niets viel te ontdekken aan zijn achterhand gaan we er van uit dat de Dierenarts het dit keer wel zal zien..we zijn ons al aan het voorbereiden om eventuele medicatie..al weten we van Misty ( zijn oudoom) destijds dat Beardies een ontzettend hoge pijngrens kunnen hebben en medicijnen soms niet het beoogde effect hebben.
Maar het zij zo...we houden toch niet minder van Dobby erdoor.
Alhoewel het jaar al heel wat veranderingen en verbeteringen in petto had zijn we in huis weer begonnen aan een paar grote projecten; het veranderen van onze keuken/gang/woonkamer
en de start van De Hondentuin; ons oppas en logeeradres voor ( Bearded) collies en andere sheepdogs in eigen huis en tuin, waar we afgelopen zomer al een voorproefje in de familiekring van hebben mogen meemaken. We hopen dat er veel baasjes en hun hondenkinderen hun weg naar ons zullen weten te vinden.
Hoewel de natuur rondom ons zich klaarmaakt voor misschien weer een strenge winter, start voor ons dit Najaar met een nieuw seizoen vol veranderingen, verrassingen en vooral genieten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten