Maar dat was wel eens anders, toen MJ net geboren was.
Misty, onze vijf jarige Beardie vond er niets aan, zo´n kindje dat alleen maar huilde en sliep en het vrouwtje zo in beslag nam dat ze niet steeds met hem kon kroelen, als hij daar zin in had. Na een paar maanden ging ¨dat ding¨ ook nog kruipen en daar moest hij dan wel even achteraan om te proberen erop te gaan fietsen. Met als gevolg een gestrafte hond en een huilende peuter.
Maar anno 1998, dan moet je ze nu samen bezig zien. Onze dochter is dan bijna drie jaar en haar grote partner in crime is Missy, zoals zij hem noemt. Samen kunnen ze uren met een tennisbal door de tuin rennen. Dan wel wordt er een bal gegooid en opgehaald. Dan wel wordt de bal in de poppenbuggy geladen en loopt MJ de tuin rond met Misty in haar kielzog. En lol dat ze dan samen hebben. Zij lacht en giechelt als ze de hond zijn bal stiekem van hem weghoudt en hij blaft en springt om haar heen.
´s morgens wordt hij het eerste begroet als ze beneden komt, met zo´n knijphandje in zijn vacht van de nek en een aai over zijn bol. Er wordt gekeken of hij nog ogen heeft en zijn neus wordt aangeraakt met de standaard peuterwoordjes isse neusje hè!. Onze andere, nu 7 jaar oude Beardie wordt volkomen genegeerd, tot ze klaar is met Misty en er wordt gezegd; en Chico dan? Dan rent ze naar hem en herhaalt zo´n beetje het zelfde ritueel.
Soms zijn ze al naar buiten ( iets dat we ze per ongeluk aangewend hebben na de geboorte van onze dochter, omdat het toch zomer was), maar dan moeten de schoenen gauw aan, want anders rent ze op sokkenvoeten naar de schuur waar Misty zijn favouriete stekje heeft onder de bolderkar. Als we samen gaan wandelen roept ze hem keurig als hij moet komen, en waarschuwt hem als er een auto komt, het laatste eindje naar huis loopt ze trots met hem aan de lijn, tegen voorbijgangers en buren te roepen dat ze Missy heeft. Prachtig vind ik dat, zo´n uk en zo´n grote hond ernaast.
Wat ik zo leuk vind is dat al die verhalen over kleine kinderen en honden, dat het problemen kan opleveren samen, bij ons gelukkig niet waar zijn.Natuurlijk moeten ze aan elkaar wennen. En.. Natuurlijk zijn er momenten dat je in moet grijpen. Bijvoorbeeld als je peuter op de hond, die slaapt, gaat zitten. Trekken aan de haren mag niet en oogjes mag je alleen naar kijken want aanraken doet bij jezelf toch ook zeer.
Het leukste moment is als ze onze Beardies een koekje gaat geven. Toen ze nog niet zo duidelijk praatte, leverde het wel eens spraakverwarring op als ze om een koekje kwam vragen en ze bedoelde dat niet voor zichzelf maar voor de honden. Ze moeten van haar gaan zitten, en doen dat ook netjes en vervolgens geeft ze of het koekje in de bek en houdt het stiekem even te lang vast al giechelend of ze gooit het koekje tussen hun voorpoten, om er ook een te gaan geven aan ons konijn.
En alhoewel ze van ons eerst Chico moet geven, koekje, etensbak, enz. flikt ze het toch altijd om Misty voor te trekken. Moet ze Chico de eerste bak geven dat gaat ze op haar billen naast Misty zitten en voert hem geduldig brokje voor brokje.
In het begin, toen Misty vaker jaloers reageerde heb ik er echt wel af en toe een hard hoofd in gehad. Maar het was gewoon een kwestie van wennen. MJ en haar Misty
nawoord; Tot Misty met 13,5 jaar stierf in 2006 bleven die twee dikke mik. Misty had er een soort zesde zintuig voor om aan te voelen als MJ zich niet happy of goed voelde, (nog voor wij wisten van o.a. haar PDD-NOS) en bleef dan dicht in haar buurt "waken". Frappant detail is dat na Misty's dood, Dobby, spontaan die taak van zijn oudoom overnam en dat tot op heden doet....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten