Beardie Mindfullness

Puppies. Al bij de gedachte achter het woord begint menig hondenliefhebber al te kwijlen. Die zachte lijfjes, dat weeïge nestgeurtje, de slijmballige oogjes en de ondeugende streken als de wereld verkend gaat worden.

Ja hè! Zie je het ook meteen voor je?

Puppies worden echter op enig moment volwassen. Goed er zijn uitzonderingen, in mijn idee vooral de reuen, die zich ook met hun uit de kluiten gewassen enigszins lompe lijven nog altijd voor hun dagelijkse knuffelmomentjes proberen te nestelen op je schoot zoals ze ook deden toen ze nog maar 10 weken waren…

Met het langer worden van de haren verdwijnt die onmiskenbare aantrekkingskracht die van puppies uitgaat en komt er een andere baas-hond relatie voor in de plaats.

Maar ergens als de tijd verstrijkt, breekt er een moment aan dat je aandacht weer getrokken wordt op zo’n zelfde manier als toen dat pupje je leven binnen dartelde. 

Dan zit je op je stoel op de veranda en zie je hem liggen. In diepe rust. Zijn buik ademt op en neer. En een zacht briesje wappert wat haartjes heen en weer.

Iets vertederends overkomt je. Je herinnert je hoe deze oude beardieman vanmorgen voor je voeten zat en zijn kop op je schoot vlijde.

Maar het zijn vooral die ogen. Ergens in de diepte ervan zie je nog een verdwaald pretlichtje, maar als ze je aankijken zie je een zweem van wijsheid.

Tegenwoordig wordt je wereld steeds stiller. Wat fijn is vanwege de stress met motoren en vuurwerk… toch lijkt de hondse taal van je familie je nog altijd te bereiken. Wankelend sta je op geoaste afstand van de hectiek en draag je een steentje bij. Je blaf een stuk heser dan vroeger. Maar je vertrouwt erop dat je jonge zwarte vriend na 3 jaar training het wel alleen aan kan om de roedel te beschermen. 

Ik zie je geregeld staan met je gedachten ergens ver weg. Tot plots iets je weer terughaalt naar het nu. Ik zie je denken..” wat wilde ik ook weer doen?” je schudt dan je hoofd en slentert weg met een houding van “ ach ja..t zal wel".

Ik hou van oude beardies. Ook zij hebben zo’n eigen geur. En dan bedoel ik niet die wind die ze per ongeluk lieten toen ze aan je voeten gingen liggen. Nee..zo’n geur waaraan je merkt dat de kwaaltjes van het ouder worden beginnen op te rukken.

Mijn eigenwijze beardie, die ooit ondanks zijn hd-d over dubbele traphekjes en tuinpoortjes sprong om nog even een keertje het commando hoog te krijgen zoals bij onze behendigheidsles. Je lijf wil niet meer en op een dag heb je dat springen en later het liggen op je stek op de trap maar afgezworen.

Met de dag worden de wandelingen korter en vooral langzamer. Elke eerste stap kost je moeite. Elk sprintje om de meiden en je vriend bij te benen valt je zwaar. Maar je wilt nog zo graag. Het heeft iets mindfull gekregen om samen met mijn bruine beardie maatje op pad te gaan!

Ik weet dat er een dag komt dat je niet meer met me mee sjokt. Dat je niet meer je hoofd vlijt op mijn schoot voor een knuffel “ dobby-style" .

Af en toe als je ligt te slapen en je door het dover zijn tijd en ruimte vergeet, net als je oudoom Misty vroeger, dan zegt mijn beardie-mum instinct me dat ik moet gaan checken of je nog wel ademt. 

 Als ik dan mijn hand voorzichtig op je flank leg en je tilt je hoofd op om te kijken wat er is…dan bekruipt me toch een gevoel van geruststelling.

Ik sla je nog steeds gade vanaf mijn stoel. Je ligt daar zo relaxt. Ik bedenk me dat de tijd wel heel erg snel is gegaan. Ik drink een slok van mijn koffie en geniet van je aanwezigheid. En neem me voor zo intens mogelijk te genieten van mijn bejaarde beardiepup.

Voor Dobby. Beardie-Mindfullness @Elizabeth van Mulken-Keur aug.2018

trots mag ik melden dat deze bearded collumn is gepubliceerd in het BCN ( clubblad NBCC) no 5-2018