In die jaren is er veel veranderd in mijn leven At the Beardie-Inn!
Mijn liefde voor dit Engelse schapenhoedersras begon met Chico, kort daarna gevolgd door Misty. Chico verloor ik ook "jong"aan acuut nierfalen, net 10 jaar.
De oudste is nog altijd Nelson's vriend Dobby, inmiddels al de 13 jaar en 3 maanden oud gepasseerd, en daar mee ouder dan zijn oudoom Misty.
Ook zijn vriendin Keshia is er nog steeds, haar elfde jaardag werd deze September gevierd. Wat had ze een verdriet nadat haar maatje stierf destijds. Ze zocht hem nog maanden lang, het enthousiasme bij het zien van een zwarte beardie...de teleurstelling in haar blik als het Nelson niet bleek te zijn.
Nienke, door Nelson zijn laatste half jaar als protegé onder zijn hoede genomen. Die kleine uk, was de drijfkracht in het jaar na Nelson's verlies. Voor Dobby en Keshia én voor dit vrouwtje.
Destijds bleek al dat zij de rustige baken in onze roedel is. Een blauwe dame die niet alleen mensen met haar mooie ogen om haar poot weet te draaien, maar ook eentje waar alle honden zich gelijk bij op hun gemak voelen...
Tja en toen...toen kwamen er opeens twee belhamels op ons pad. Een kleine zwarte jongedame genaamd Sogno, geboren op Nelson's eerste sterf jaardag en haar neefje Sirius geboren op de eerste dag van het jaar 2015. Op een of andere manier had manlief zo'n band met die kleine beardiereu dat alle plannen veranderden en er opeens twee beardiepupjes ronddartelden in huize Beardie-Inn. Met alle roddels ten gevolg... Maar ook met een prachtig jaar waarin twee puppies op hun eigen manier om opvoeding en verzorging vroegen. Nienke wierp zich vanaf hun eerste dag bij ons op als hun surrogaatmoeder. Ze had de eerste weken zelfs melkgift.
Keshia had ( net als haar vrouwtje) echter moeite met die zwarte reu, die zoveel leek op haar Nelson. Maar naarmate hij opgroeide liet ze zijn toenaderingspogingen steeds meer toe, tot ze op een dag opeens samen met hem aan het spelen was op de manier waarop ze dat altijd deed met Nelson. En sinds dat moment zijn ze soulmates. En dit vrouwtje...op dagen met loopse dames waarop hij loopt te vervelen, te janken en me uit mijn slaap blaft, kan ik hem wel schieten, maar als alles weer rustig is in de tent dan steelt die grote kleine man toch ook weer dat plekje in mijn hart als hij zich met zijn lompe grote lijf knorgrommend op schoot nestelt.
En stiekem werd er toch een zaadje geplant voor een voortzetting van een droom...
Ze bleek van dezelfde kennel als Nelson af te komen. Een teefje met issues, maar ook met nog een dosis liefde te geven en hoop op vertrouwen.
En zo deed Beardie no 9 zijn intrede in ons thuis.
Maar het is nu 5 jaar sinds Nelson er niet meer is, me afgenomen door een auto immuun ziekte genaamd Cushing. Ik denk nog elke dag aan hem. Soms als ik het even moeilijk heb, zie ik hem zelfs in de wolken..Mijn droom om met hem en Keshia een eigen lijn Beardies te beginnen, een nestje puppies te krijgen, viel die dag in duigen.
Waarom?
Die vraag bleef in mijn hoofd hangen en leidde tot een hoop research naar beardielijnen, erfelijkheid, genetica, kynologische studies en leermomenten, waarvan ik achteraf besefte dat ik die vooraf aan mijn wens fokker te worden had moeten doen..
Alhoewel de wereld van de fokkerij aan het veranderen sterk is, ook bij ons ras, zie je ook anno 2018 toch nog dezelfde fouten gebeuren als in het verleden. Door de gesloten besloten fokkerskring. Door onwetendheid en door eigen intenties.
Zo werden vroeger tri- color, "mismarks" en vroege sterftes de "doofpot" in gewerkt om belangrijke lijnen niet te ondermijnen. En nu ze dankzij social media/internet wel naar buiten komen is het opeens een schande, kent iemand nog wel de echte beardie roots?
Want alhoewel auto-immuunziekten nog steeds aan de orde van de dag zijn door combinaties in het verleden, wordt er eerder belangrijk gedaan over zaken die de bearded collie in zijn welzijn veel minder bedreigen. Fokbeleid is meer al gericht op de tijdsgeest en de fokkers van nu en niet op de gezondheid van de beardie in de toekomst
Uiterlijk wordt nog steeds gezien als de beste kwalificatie voor een gezonde Bearded Collie.
Maar is dat zo?
De Show Beardie staat dan wel symbool voor ons ras...maar het is niet de beardie die leeft bij de "gewone man"
Op het moment dat ik dit schrijf woont hier een 13+ jarige levend bewijs dat een Bearded Collie met HD-D ( nb 13) ook oud kan worden ... Een mooie elf jarige donkerbruine beardiedame die al jaren steeds slechter ziet dan bij haar leeftijd hoort en een grote angst heeft voor geluiden van vuurwerk, onweer en knallen. (Een issue dat veelvuldig voorkomt bij de Bearded Collie, maar onverenigbaar is met het vroegere"op zijn beardies" hoeden van schapen)
De droom die ooit met Nelson en Keshia begon en zo wreed verstoort werd, leek even een nieuw goed doordacht begin te hebben..met Nienke en Sirius.. maar nadat ze door spontane schijndracht dit jaar een tepel moest inleveren om erger te voorkomen, kwam ook de angst terug te verliezen!
De afgelopen 5 jaar zonder Nelson hebben me meer kennis gebracht dan ooit daarvoor maar ook het besef dat 1 liefhebber van een ras geen ommekeer teweeg kan brengen in de mentaliteit van status en macht van een kleine groep.
Het besef ook dat het al die tijd de focus weg haalde van wat me het meest dierbaar is.
Mijn Bearded Collies,
Allemaal hetzelfde, maar stuk voor stuk uniek. En vooral me allemaal even lief!
Chico † Misty † Nelson †
Dobby Keshia Nienke Sogno Sirius en Suzy.
En wat de toekomst ook mag brengen voor ons ras, ik ben van plan nog lang van en met mijn beardies te genieten....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten