Nadat Nelson in december 2013, 7 jaar en 2 maanden oud,stierf aan de ziekte Cushing, heb ik besloten dat elk jaar zijn geboortedag de dag zou zijn voor alle honden die lijden aan of gestorven zijn door een auto-immuunziekte.
Een ziekte zoals Cushing, Addison, SLO, kanker die zich als een sluipmoordenaar gedraagt, en een uiterlijk gezonde hond intern sloopt.
Al in 2014 in mijn levenmetbeardedcollies.blogspot.blog no 10, een verhaal met een staartje, schreef ik over deze ziekten, die ontstaan zijn door erfelijkheid.
Door te nauwe lijnteelt, waarbij vaders hun eigen dochters dekten of de dekreu bij meerdere kennels een nestje geeft en er dus meermaals dezelfde voorouders in verschillende kennellijnen van zowel vader als moederhond voorkwamen.
Gekozen omdat ze zulke "mooie genen" hebben of voorvarend op het (inter) nationaal kampioen zijn dat ze door hun uiterlijk hebben gekregen.
Nee, de ouders waren (meestal) niet ziek. Maar zo gaat dat nu juist met auto-immuunziekten!
Ze komen pas jaren later naar buiten als niemand het verwacht....
En ondertussen zijn afstammelingen van de slechte genencombinatie uitgezwermd over de hele wereld.
Talloze pups zijn verkocht aan liefhebbende baasjes die geen flauw vermoeden hebben dat hun pupje een sluipmoordenaar in zich kan dragen, die als ze geluk hebben, zich nooit laat zien.
Maar die, als hij zich wel toont, een lijdensweg voor de hond in kwestie én zijn baasjes in petto heeft.
Natuurlijk, er zijn lijders van een auto-immuunziekte, die door dagelijks dure medicijnen, of een operatie en nazorg, tot hun "oude" dag hun tijd uitzingen.
Maar om even op Cushing terug te komen, de gemiddelde levensverwachting, is na het ontdekken van deze ziekte nog 2 jaar. Mijn Nelson kreeg 2 maanden. In welk zijn karakter de boventoon bleef voeren en hij die mooie lieve beardie bleef die hij was. Terwijl je zijn lijf zag aftakelen, kaal worden,dikke buik maar steeds minder zwaar, liters drinken en plassen om de cortisol die te veel werd aangemaakt af te voeren en je moest als baasje lijdzaam toezien dat hij op weg naar de regenboogbrug was.
Alhoewel al rond de eeuwwisseling duidelijk werd dat er in de genenpoel iets niet goed zat door de toename van zieke honden,werd het snel de doofpot in gestopt. Want je ziet toch wel dat die (kampioens) dekreu of die lieve moederhond te mooi is om een (auto-immuun)ziekte te geven aan hun afstammelingen?
Zieke honden worden dus afgedaan als incidenten. En de passende maatregelen genegeerd want de puppies worden toch wel verkocht. Nieuwe generatie fokkers zie je met onjuiste informatie dezelfde fouten maken. Als je zelf research gaat doen ben je natuurlijk ook not-done in de fokkerswereld. Dus komen er nestjes..
Onwetend nog wat hen en de gezinnen waar de hondjes naar toe gaan, over 3- 4 generaties puppies,dus over pakweg 10 jaar hè, te wachten zal staan...
In de Beardiewereld (en ja ik zal het nu wel weer straks gedaan hebben,) wordt nog steeds ingezet op preventie die te maken heeft met uiterlijk vertoon in plaats van op het uitbannen van genetisch overdraagbare ziekten en versterking van ons mooie ras.
Nee, ik pleit een hond met heupdyplasie, ED of een oogziekte niet goed, maar toch is daar voor de hond zelf in de meeste gevallen mee te leven. (Zelf heb ik een Beardie met hd-D norberg 13, die inmiddels 14 jaar en 3 maanden is)
Maar een hond die bewust een auto-immuunziekte met zich mee draagt, neem je zijn welzijn af!!!!
De Raad van Beheer heeft dan nu wel vastgelegd dat bepaalde combinaties, die dus in het verleden veelvuldig werden gedaan, niet meer mogen ingezet in het fokken. Maar reuen dekken nog altijd in meerdere kennels, waardoor er toch steeds opnieuw inteelt in ons ras blijft ontstaan.
En regels kunnen nog steeds te gemakkelijk omzeild worden als je in plaats van reu Jan, reu Jean of Sean of Johnny, neemt om je kennellijn te waarborgen.
Maar de Bearded Collie fokker, die willens en wetens, die schattige pupjes, met een risico op een auto-immuunziekte, verkoopt aan een gezin met kleine kinderen, dat hoopt een maatje voor het leven te hebben, is in mijn ogen niet meer dan die broodfokker, waarover deze week een reportage op NPO was.
Nelson is nu 6 jaar dood. Verandering kost tijd. Inzicht is nodig. Informatie moet uitgewisseld.Kennis moet gedeeld.
Dat gebeurt nog nauwelijks. Dus blijf ik pleiten voor al die Bearded Collies, die samen met hun baasjes, lijden aan een auto-immuunziekte of er inmiddels, tot groot verdriet, aan gestorven zijn.
"I touch the sky, every night I try to find the brightest star.
you're waiting there for me, so close but still so far"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten