sneeuwvlokjes

"Snowflakes are kisses from heaven"

Afgelopen week plaatste ik als dierenvriend een Snoopy plaatje met deze tekst op facebook. Er dwarrelde sneeuw buiten en ik wilde daarmee iemand een hart onder de riem steken.
Afgelopen nacht liep ik de laatste ronde met de honden en toen sneeuwde het zelfs behoorlijk. Het voelde een beetje wreed.

Net een half uur daarvoor verloor ik namelijk mijn teddy dwerg konijnemeisje Shaw, ongeveer 4 jaar oud. Na twee dagen intensieve zorg van medicatie en dwangvoeding heeft ze het toch niet gered haar spijsvertering weer op gang te krijgen nadat ze geveld was door een zenuwziekte genaamd Cuniculi, die haar achterhand lam legde.

Haar konijnenvriendje Reese is nu alleen ( en boos op mij...)

Ze kwamen halverwege 2016 bij ons wonen vanuit de konijnenopvang, allebei al ruim twee jaar van huis naar huis gegaan omdat men de konijntjes wel leuk vond, maar de verzorging ( van hun lange haren) te veel. Ik zag ze al een paar weken op de webpagina staan en verwonderde me erover dat ze nog steeds geen thuis hadden, deze kleine beige-witte wolbaaltjes.
De opvang bleek specifiek op zoek een thuis die deze verzorging aan zou kunnen. Gelukkig mocht ik ze, door mijn ervaring met mijn andere harige liefdes, de Bearded Collie, meenemen.
Het heeft me vervolgens weken gekost voor Shaw me enigszins begon te vertrouwen zodat ik haar, meestal niet zonder kleerscheuren mijnerzijds, kon borstelen en wassen.
Maar in tegenstelling tot haar vriendje Reese die dagelijks, gewoon tussen de honden door, in de kamer rondhuppelt, bleef dit kleine meisje altijd op haar hoede, wat terughoudend en liever binnen hun drie-etage huis in onze woonkamer.

Sommige mensen zullen nu denken, waarom zo'n heisa om een dier?
In plaats van naar de dierenarts zouden ze waarschijnlijk gewoon een nieuw exemplaar hebben gekocht.
Een dier wordt door hen gezien als een ding en niet als het levend wezen dat het toch echt is.
Of het nu een vogel, een konijn, een kat of een hond is.

Voor mij zijn en blijven huisdieren echter een deel van mijn leven. En sinds mijn ongeval helemaal!

Je kinderen groeien op. In de fase van baby zijn tot middelbare school gaat de zorg van intensief naar steeds wat minder bemoeienis.Tot ze het zelf beter weten en kunnen. En als ze je dan boven het hoofd zijn gegroeid (letterlijk), dan ben je alleen nog maar "Raad en Daad" moeder.

Dieren daarintegen hebben elke dag zorg nodig en zorgen er daarvoor voor, dat je ook als je wat mankeert, door gaat met je dagelijks leven. Ze willen verzorgd, te eten, een schone slaapplek, aandacht, uitgelaten.

Maar daar tegenover geven ze zoveel terug;

-Het vrolijke geschetter van vogeltjes in je kamer als je bezig bent met je huishouden of het gevoel van een "vol huis"als manlief middagdienst heeft en je in je eentje op de bank zit s'avonds..
-De vrolijkmakende capriolen van een konijntje dat zich verschanst heeft in de grootste hondenmand en het lef heeft om "zijn" stek te "verdedigen"tegen zo'n grote harige hond die 10x zo groot is als hem (en ook nog "wint")..
-De tevredenheid die je voelt als je een klein konijnemeisje hebt gekamd en deze weer mooi fluffy uit ziet...
-het kalmerende gevoel dat je overspoelt als je rustig de tijd neemt om je hond te kammen..
-De agapornisjes die weten dat ze stout zijn als ze weer wat hebben losgepeuterd in hun kooi en zich dan gauw verstoppen achter hun huisje. En hun ondeugende kopjes, die erom heen spieken, als je zegt dat je toch wel weet waar ze zijn..
- de valkparkietjes die gezellig tegen je kletsen en je wel duidelijk maken dat de koffie moet wachten tot ze te eten hebben gekregen..
-Zo'n enthousiaste knuffel omdat je jongste reu superblij is dat je er weer bent, zelfs als je maar 5 minuten weg bent geweest...
-Een stel honden dat rustig om je heen ligt als je je ziek voelt alsof ze je willen beschermen tegen nog meer kwaad of die spontane lebber als je verdrietig bent.
-of zo'n zelfde stel dat blaffend enthousiast over de dijk rent en tikkertje lijkt te spelen met elkaar en niet te vergeten de sociale contacten die je tijdens deze wandelingen door je dieren hebt.

Maar het meest belangrijke dat ze jou voor die zorg terug geven is onvoorwaardelijke liefde!
En het maakt hen niks uit of
je dik of dun,
blank of anders gekleurd,
jong of oud,
groot of klein,
gezond of gehandicapt ben.

Dieren oordelen niet!


En dat maakt het zo moeilijk als ze dan ziek zijn en niet kunnen vertellen wat ze scheelt.

Als ze zich groot houden omdat ze weten dat het jou verdriet doet dat er iets met ze is. Als ze vrolijk en blij door de dag gaan terwijl hun lijf intern aan het doodgaan is...
Vaak is het zelfs pas op het laatst zichtbaar dat er iets met ze is.
Hun gedrag slaat ineens van het ene uiterste naar het andere om. Het meest duidelijke voorbeeld zijn vogels.
Ze zitten opeens in een hoekje op de grond. Voorheen beten ze je vingers af als je ze probeerde te pakken, nu laten ze zich gewillig meenemen. Hulp is dan eigenlijk al te laat.

Soms gebeurt er iets waardoor je ziet dat ze ziek zijn; ze worden plots sloom, willen niet meer eten, hebben plots een bult waar het niet hoort, plassen liters..
Of je vind ze half verlamd op hun stekje ( zoals onze hond Misty door een interne bloeding) of zoals nu met mijn konijnemeisje Shaw in haar hok. Een beetje "genegeerd" door de andere soortgeno(o)t(en).

Nadat ze gister tegen de avond weigerde het voedsel uit het spuitje door te slikken wist ik dat haar einde naderde. Ze heeft bijna de hele avond onder een fleece tegen mij aan gelegen op schoot, toch ging ze pas toen ze in haar hok alleen was..
Ik ben verdrietig dat het me niet gelukt is haar te redden. En dat haar vriendje nu alleen is.
Maar blij dat ik niet de beslissing heb hoeven nemen haar een laatste spuitje te geven.

Want dat vind ik van het verzorgen van dieren het allermoeilijkste te doen!

Als er binnenkort weer sneeuw dwarrelt als ik met mijn honden ga wandelen, dan weet ik dat ze aan de andere kant van de regenboogbrug al mijn geliefde huisgenootjes heeft gevonden en ze me een berichtje sturen dat het ze daar goed gaat...