Als je veel met je honden wandelt, is
het onwaarschijnlijk dat je nooit iemand onderweg tegen komt.
Uitgelaten honden op de dijk die zich
met jouw groepje mengen tot wij als bazen besluiten dat we onze eigen
weg weer vervolgen...
Maar het mooiste zijn toch de
ontmoetingen in het dorp zelf.
Een egeltje, dat in de stilte van de
ontluikende ochtend de weg oversteekt, gade geslagen vanaf een
gepaste afstand, met een stel beardies die normaal enthousiast op
alles afstuiven, maar nu lijken te weten dat respect het toverwoord
is.
De zwarte kater met felgroene ogen die
vanaf een poortmuurtje ons nakijkt als ik langs loop met mijn honden
en zich er veilig waant.
Elders de oranje poes, die normaal
samenwoont met een Stafford reu, maar zich een paar huizen verder
heeft neer gevleid op een bankkussentje, dat de bewoonster daar
expres voor haar heeft neergelegd. Deze oudere bewoonster heeft een
kleine witte viervoeter, die luistert naar dezelfde roepnaam als mij,
dus noemt ze me nu altijd “de tweevoetige”
Ze heeft een tijdje geleden een
hersenbloeding gehad en bewegen en praten gaat moeizaam. Dus terwijl
onze zwarte beardiedame haar kattenvriendin begroet, kijk ik altijd
even bij haar binnen als ik langs ga en zwaaien we goedemorgen naar
elkaar.
De jongen van het kamp, die voorheen
bij dochterlief in de klas zat. Die als hij me ziet lopen met de
jongens heel bewust even zijn brommer uit zet of wacht met starten
tot ik een eind verder op ben, omdat hij weet hoe blaffend hectisch
ze erop kunnen reageren.
De bezoeker, die zich laatst een hoedje
schrok van hun gewoe-woe-woe , toen hij in het donker vanuit het
niets uit een oprit opdoemde voor onze neuzen en als reactie op zijn
“nou nou”van mij te horen kreeg “In dienst van de buurt-app
he”en die nu als hij mij ziet lopen al roept; “ha, de
buurtwacht”.
De stilzwijgende afspraak die er
bestaat tussen de baasjes van een zwart-witte border collie en mij,
dat wanneer ik roep..zijn de jongens, we elk even een andere weg
inslaan. Maar wiens border collie Max niet meer te houden is als hij
weet dat ik de meisjes bij me heb. Dan kan baas roepen tot ie een ons
weegt. De ene tante doet nog kwijleriger dan de andere om hun
geliefde vriend te begroeten.
En die Beardies hebben veel vrienden
hier hoor!
Zo weet de bazin van de Tibetaanse
terrier altijd precies wanneer wij met de honden uit zijn geweest
want dan wil de hare ook wandelen. De Boxer van mijn yoga vriendin
gaat op meters afstand op de grond liggen en ho maar dat hij verder
wil lopen tot hij en de dames hun onderonsje hebben gehad. Niet erg
want dan kunnen wij baasjes ook even kletsen...
Die opgestoken groetende hand van een
andere hondenwandelaar, het gewoonweg elkaar voor laten gaan op een
kruising van paden, ff kletsen met de mannen van de plantsoendienst,
puppy's en oudjes, van mag ik dat hondje met die roze strikjes aaien
tot heb je een logeetje erbij want die ken ik nog niet...De
afremmende auto, waarvan de bestuurder achter het stuur zit te
grinniken omdat een van die batjes van mij juist heeft besloten
midden op straat te gaan zitten kakken.
Tot het praatje met een oudere mevrouw,
die elke dag een keer gaat wandelen en altijd even mijn “sjoone”
honden moet aaien...
Ontmoetingen met mensen die je al jaren
kent of die je net hebt leren kennen. Zoals een nieuwe inwoonster van
ons dorp die een jonge Griffon Vendeen heeft. Die meteen wist dat ik
Beardies bij me had omdat ze er zelf vroeger ook had gehad. En... die
me grappig genoeg steeds laat denken aan een vriend die juist vroeger
Griffons had en nu een Beardie. Dan is de wereld klein hè!
Of dat aardige “meisje”welk loopt
met een klein grijs teefje, geen flauw idee wat voor ras, dat steeds
als ik met de honden tegemoet kom als een idioot begon te blaffen.
Ze vond het vreselijk maar wist ook niet hoe ze het kon stoppen. Op
een gegeven moment ben ik met mijn groepje gewoon blijven staan op
een afstandje. Het hondje stond er grommend en grauwend met ontblote
tandjes, maar onzeker met een pootje opgetrokken en de oortjes naar
achter, half verscholen achter de benen van de bazin. Onze oudste reu
zou meteen terug gesnaaid hebben op deze reactie, maar gelukkig
hebben we ook een blauwe vredestichtster in onze roedel die met
subtiel beleid overgaat tot sociale contacten. Dus elke keer als ik
met de dames loop staan we nu even stil bij elkaar en laatst deed dat
kleine dametje al een eerste stapje in onze richting
Al zou je tig keer hetzelfde rondje
lopen dan nog is elke wandeling anders.
Door het weer, het seizoen, het
tijdstip waarop je loopt, de mensen waar je een praatje mee maakt, en
de honden die je tegen komt.
Wandelen met je honden is zo sociaal.
Dat zouden eigenlijk meer mensen moeten doen!
.Bearded Collumn- 'n Rondje met het hondje
© Elizabeth van Mulken-Keur -At the Beardie-Inn
gepubliceerd in het NBCC - clubblad no. 1- 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten