zaterdag 3 maart 2018

n rondje met het hondje


Als je veel met je honden wandelt, is het onwaarschijnlijk dat je nooit iemand onderweg tegen komt.
Uitgelaten honden op de dijk die zich met jouw groepje mengen tot wij als bazen besluiten dat we onze eigen weg weer vervolgen...
Maar het mooiste zijn toch de ontmoetingen in het dorp zelf.

Een egeltje, dat in de stilte van de ontluikende ochtend de weg oversteekt, gade geslagen vanaf een gepaste afstand, met een stel beardies die normaal enthousiast op alles afstuiven, maar nu lijken te weten dat respect het toverwoord is.
De zwarte kater met felgroene ogen die vanaf een poortmuurtje ons nakijkt als ik langs loop met mijn honden en zich er veilig waant.
Elders de oranje poes, die normaal samenwoont met een Stafford reu, maar zich een paar huizen verder heeft neer gevleid op een bankkussentje, dat de bewoonster daar expres voor haar heeft neergelegd. Deze oudere bewoonster heeft een kleine witte viervoeter, die luistert naar dezelfde roepnaam als mij, dus noemt ze me nu altijd “de tweevoetige”
Ze heeft een tijdje geleden een hersenbloeding gehad en bewegen en praten gaat moeizaam. Dus terwijl onze zwarte beardiedame haar kattenvriendin begroet, kijk ik altijd even bij haar binnen als ik langs ga en zwaaien we goedemorgen naar elkaar.

De jongen van het kamp, die voorheen bij dochterlief in de klas zat. Die als hij me ziet lopen met de jongens heel bewust even zijn brommer uit zet of wacht met starten tot ik een eind verder op ben, omdat hij weet hoe blaffend hectisch ze erop kunnen reageren.
De bezoeker, die zich laatst een hoedje schrok van hun gewoe-woe-woe , toen hij in het donker vanuit het niets uit een oprit opdoemde voor onze neuzen en als reactie op zijn “nou nou”van mij te horen kreeg “In dienst van de buurt-app he”en die nu als hij mij ziet lopen al roept; “ha, de buurtwacht”.
De stilzwijgende afspraak die er bestaat tussen de baasjes van een zwart-witte border collie en mij, dat wanneer ik roep..zijn de jongens, we elk even een andere weg inslaan. Maar wiens border collie Max niet meer te houden is als hij weet dat ik de meisjes bij me heb. Dan kan baas roepen tot ie een ons weegt. De ene tante doet nog kwijleriger dan de andere om hun geliefde vriend te begroeten.

En die Beardies hebben veel vrienden hier hoor!

Zo weet de bazin van de Tibetaanse terrier altijd precies wanneer wij met de honden uit zijn geweest want dan wil de hare ook wandelen. De Boxer van mijn yoga vriendin gaat op meters afstand op de grond liggen en ho maar dat hij verder wil lopen tot hij en de dames hun onderonsje hebben gehad. Niet erg want dan kunnen wij baasjes ook even kletsen...
Die opgestoken groetende hand van een andere hondenwandelaar, het gewoonweg elkaar voor laten gaan op een kruising van paden, ff kletsen met de mannen van de plantsoendienst, puppy's en oudjes, van mag ik dat hondje met die roze strikjes aaien tot heb je een logeetje erbij want die ken ik nog niet...De afremmende auto, waarvan de bestuurder achter het stuur zit te grinniken omdat een van die batjes van mij juist heeft besloten midden op straat te gaan zitten kakken.
Tot het praatje met een oudere mevrouw, die elke dag een keer gaat wandelen en altijd even mijn “sjoone” honden moet aaien...

Ontmoetingen met mensen die je al jaren kent of die je net hebt leren kennen. Zoals een nieuwe inwoonster van ons dorp die een jonge Griffon Vendeen heeft. Die meteen wist dat ik Beardies bij me had omdat ze er zelf vroeger ook had gehad. En... die me grappig genoeg steeds laat denken aan een vriend die juist vroeger Griffons had en nu een Beardie. Dan is de wereld klein hè!

Of dat aardige “meisje”welk loopt met een klein grijs teefje, geen flauw idee wat voor ras, dat steeds als ik met de honden tegemoet kom als een idioot begon te blaffen. Ze vond het vreselijk maar wist ook niet hoe ze het kon stoppen. Op een gegeven moment ben ik met mijn groepje gewoon blijven staan op een afstandje. Het hondje stond er grommend en grauwend met ontblote tandjes, maar onzeker met een pootje opgetrokken en de oortjes naar achter, half verscholen achter de benen van de bazin. Onze oudste reu zou meteen terug gesnaaid hebben op deze reactie, maar gelukkig hebben we ook een blauwe vredestichtster in onze roedel die met subtiel beleid overgaat tot sociale contacten. Dus elke keer als ik met de dames loop staan we nu even stil bij elkaar en laatst deed dat kleine dametje al een eerste stapje in onze richting

Al zou je tig keer hetzelfde rondje lopen dan nog is elke wandeling anders.
Door het weer, het seizoen, het tijdstip waarop je loopt, de mensen waar je een praatje mee maakt, en de honden die je tegen komt.

Wandelen met je honden is zo sociaal. Dat zouden eigenlijk meer mensen moeten doen!

.Bearded Collumn- 'n Rondje met het hondje

© Elizabeth van Mulken-Keur -At the Beardie-Inn

gepubliceerd in het NBCC - clubblad no. 1- 2018


















Geen opmerkingen:

Een reactie posten