Nooit zal ik vergeten hoe hij tot t laatst bij mij wilde blijven,probeerde bij me te kruipen om te troosten. Maar ook de shock van wat deze verborgen ziekte in korte tijd te weeg had gebracht aan zijn lijf, toen hij zijn levende Beardie- masker had afgeworpen.
Had ik nog wat voor hem kunnen doen, had de fokker maar geen informatie achter gehouden, had ik zelf meer moeten vragen, wat als ik het eerder... Dat zijn van die vragen die door je heen zoemen. Ook al weet je nu dat zelfs wanneer je het eerder had geweten en medicatie nog mogelijk zou zijn geweest dat de levensduur niet verlengd had kunnen worden en alleen kwaliteit van leven door die medicatie nog iets wordt verbeterd. Ik denk dat ik hem niet beter had kunnen begeleiden dan ik gedaan heb.
Zijn plotselinge dood door deze auto-immuun ziekte, die recessief wordt overgebracht op meerdere deeltjes van een gen, zorgde ervoor dat mijn beeld van mijn meest ideale Bearded Collies op slag veranderde.
Natuurlijk was ik kwaad op Nelson's fokker, niet omdat mijn hond ziek was geworden, maar wel omdat bewust ( voor hen nadelige) informatie was weggehouden, die had kunnen leiden tot eerder besef of verzoening met een zieke hond. Maar vooral ook vanwege de laconieke houding nadat ik vertelde dat hij ziek was..(ze hebben me zelfs nooit gecondoleerd).
Naarmate ik meer research deed en feiten vond, bleek ook ik erin getuind te zijn en dat ouderlijn, bekendheid fokker, aangesloten bij een vereniging in dit geval geen garantie was dat ik een gezonde huisvriend had gekocht. Simpelweg omdat kwantiteit boven kwaliteit van pups ging. Dat er niks mis kon zijn met een hond die ofwel schoonheidskampioen was of een afstammeling er van. Maar er bleek ook dat die schoonheid in het verleden was verkregen door geregelde inteelt, bij de mens gewoonweg bekend als incest.
NB; Iets dat ook bij de mens in vorige eeuwen vrij normaal was binnen diverse kleine dorpen in ons land ( met ziekten zoals taaislijmziekte, bepaalde kankersoorten en auto-immuunziekten als gevolg).
Is er in de Beardie wereld al wat veranderd sindsdien? Ja en Nee. Er zijn fokkers (o.m. door ouderdom of verandering van ras) gestopt met het fokken van hun lijn. En anderen (bij) gekomen die zich meer terdege proberen te verdiepen in het ras, helaas hier vaak in tegen gewerkt door de geslotenheid van het verleden.
Door een aantal maatregelen van de Raad van Beheer mogen bepaalde fok combinaties niet meer gedaan worden, waardoor het moeilijker wordt om vast te houden aan nauwe lijnteelt. Er komen steeds meer regels om de gezondheid van rashonden te garanderen of in elk geval te verbeteren en broodfokkers worden aangepakt.
Maar ja pups van een kampioen verkopen nu eenmaal beter,dus worden nog steeds vaak dezelfde dekreuen ingezet in verschillende lijnen, niet of juist bewust rekeninghoudend met het feit dat daarmee lijnen in de toekomst toch weer nauwer verbonden worden. Vaak zijn het zelfs ook nog jonge reuen die qua karakter nog maar net volwassen zijn en waarvan helemaal nog niet bekend is hoe gezond ze zijn.
En het klinkt natuurlijk leuk als je een buitenlandse dekreu hebt gebruikt..want wat je van ver haalt is beter...?
Leuk dat deze reu nu John, Sean of Jean heet en er op de stamboom allemaal andere ( groot) ouders staan, maar in hoeverre wordt er gekeken of deze mooie kerel geen familie is van de (groot)ouder van de teef, die toevallig Jan heet, waardoor je dus eigenlijk weer direct aan inteelt doet...Want inteelt ontstaat niet alleen door incest maar ook door teveel verwantschap.
Helaas is het zo dat uiterlijk meer zegt dan gezondheid. En wat betreft die auto-immuunziekten zit je dan helemaal goed!!
Want omdat ze recessief overerven zie je er niks van!!!
Totdat een nakomeling ( of de ouderhond zelf) allerlei ( vaak vage) symptomen krijgt, spontaan of als reactie op trauma ( een bevalling, een tekenbeet,een kennelhoestje of een ongeluk).
De fokker in kwestie zou het dan natuurlijk mooi staan als hij nu informatie naar buiten bracht, naar de andere pupkopers, naar de rasvereniging, naar andere/jongere fokkers die betrokken zijn bij de lijn van de ouderhond. En nog beter, wanneer hij ook de ouderhond in kwestie uit de fok haalt.Mijn petje af voor de fokkers en ras liefhebbers die dat wel durven! En voor de pupkoper die niet alleen valt voor dat mooie beertje, maar ook voor de rashond erachter.
Ben ik een expert dat ik dit allemaal durf te zeggen? Nee, ik ben een pleiter. Een pleiter voor het op een gezonde manier in standhouden van mijn favouriete hondenras.
Omdat ik, en niet alleen bij de Bearded Collie, steeds vaker honden op jonge leeftijd zie die al tijden kampen met allerlei vage klachten of juist al duidelijke symptomen van auto-immuunziekten of andere aandoeningen die door genen zijn overgebracht. Soms moeilijk vast te stellen zonder consequenties of omdat het testmoment net niet het juiste tijdstip was.
Waarvan de baasjes, vaak ook gezinnen, moeten opboksen tegen de macht van een kleine groep, de fokkers van hun hond, die zich beroepen op meestal door hen zelf vastgestelde fokvoorwaarden of "toeval". En opboksen moeten tegen de onmacht om hun geliefde huisdier "beter" te krijgen, danwel zijn/ haar leven dragelijker te maken tot ze noodgedwongen toch afscheid moeten nemen.
Mijn lieve Nelson krijg ik er niet mee terug. De herinneringen aan hem leven voort in mijn hart en met mijn andere Bearded Collies. Het verdriet slijt, omdat ik weet dat hij nu rust heeft na zijn lijden.Het onbegrip blijft!
En als ik elk jaar op Nelson's verjaardag jullie aandacht, als fokker, eigenaar,keurmeester,hondenliefhebber en mens, even mag krijgen om hier over na te denken dan is Nelson, Seagull Stardust, en met hem alle andere Beardies met eenzelfde genetische sluipmoordenaar, niet voor niets ( te jong) gestorven!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten